«Σε ένα μοναστήρι πήγαν έναν δαιμονισμένο και ο ηγούμενος είπε στους πατέρες να πάνε στην εκκλησία να κάνουν κομποσχοίνι. Είχαν εκεί και την κάρα του Αγίου Παρθενίου, επισκόπου Λαμψάκου, και το δαιμόνιο στριμώχθηκε πολύ.

Συγχρόνως, ο ηγούμενος ανέθεσε και σε έναν ιερομόναχο να διαβάσει στον δαιμονισμένο εξορκισμούς. Ο ιερομόναχος αυτός ήταν ευλαβής μεν εξωτερικά, αλλά εσωτερικά είχε κρυφή υπερηφάνεια. Ήταν αγωνιστής και τυπικός σε όλα.

Νουθετούσε πνευματικά τους άλλους, γιατί ήταν και λόγιος. Ο ίδιος όμως δεν βοηθιόταν από κανέναν, γιατί οι άλλοι, από σεβασμό, όταν τον έβλεπαν να κάνει κάτι στραβό, δίσταζαν να του το πουν. Είχε δημιουργήσει ψευδαισθήσεις στον εαυτό του ότι είναι ο πιο ενάρετος της μονής κ.λπ. Ο πονηρός βρήκε ευκαιρία εκείνη την ημέρα να του κάνει κακό. Έβαλε την πονηριά του, για να του δώσει την εντύπωση ότι αυτός διώχνει το δαιμόνιο από τον δαιμονισμένο.

Μόλις λοιπόν άρχισε να διαβάζει τους εξορκισμούς, άρχισε το δαιμόνιο να φωνάζει: “Καίγομαι! Πού με διώχνεις, άσπλαχνε!”, οπότε νόμιζε ότι καίγεται από τον δικό του εξορκισμό – ενώ ο δαίμονας ζοριζόταν, γιατί προσεύχονταν και οι άλλοι πατέρες –, και απάντησε στον δαίμονα: “Να έρθεις σ’ εμένα!”. Το είχε πει αυτό ο Άγιος Παρθένιος σε ένα δαιμόνιο, αλλά εκείνος ήταν άγιος.

Μια φορά δηλαδή που ένα δαιμόνιο φώναζε: “Καίγομαι, καίγομαι! Πού να πάω;”, ο Άγιος τού είπε: “Έλα σ’ εμένα!”. Τότε το δαιμόνιο είπε στον Άγιο: “Και μόνον το όνομά σου με καίει, Παρθένιε!”, και έφυγε από τον δαιμονισμένο που ταλαιπωρούσε.
Πήγε και αυτός να κάνει τον Άγιο Παρθένιο και δαιμονίσθηκε. Από εκείνη την στιγμή τον εξουσίαζε πια ο δαίμονας. Χρόνια ολόκληρα βασανιζόταν και δεν μπορούσε να αναπαυθεί πουθενά.

Συνέχεια γύριζε, πότε έξω στον κόσμο και πότε μέσα στο Άγιον Όρος. Τι τράβηξε ο καημένος! Του είχε δημιουργήσει αυτή η κατάσταση ψυχική κούραση και σωματική κόπωση με τρεμούλα. Και να δείτε, ενώ ήταν καλός παπάς, δεν μπορούσε μετά να λειτουργήσει.

Στα τελευταία πια χρόνια της ζωής του είχε απαλλαγεί από το δαιμόνιο, γιατί είχε ταπεινωθεί πολύ από αυτόν τον πειρασμό, ο οποίος του άφησε πολλή ωφέλεια, άθελά του φυσικά. Στο εξής πάντα μιλούσε ταπεινά και ζητούσε συμβουλές για τον εαυτό του. Βλέπετε τι κάνει ο διάβολος;…».

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924–1994)
※
Αγίου Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου: Ι. «Αγιορείτες Πατέρες και Αγιορείτικα», κεφ. 17ο, σελ. 96–97, Αύγουστος 1994· ΙΙ. «Λόγοι», Τόμ. Γ΄ («Πνευματικός αγώνας»), μέρος 3ο, κεφ. 2ο, σελ. 199–200, Μάιος 2001· Εκδόσεις Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης.