Παναγιώτη Δημακάκου
Ὁμότιμου Καθηγητῆ Ἀγγειοχειρουργικῆς
ΓΕΝΕΣΗ
Ἡ οἰκογένεια εἶναι θεσμὸς Θεῖος, δημιούργημα τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Ἀρχαῖος τόσο ὅσο καὶ ὁ ἄνθρωπος. (Γέν. Α΄ βιβλίο, 1 Κεφ.)
Ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸ ἀνδρόγυνο Ἄρσεν καὶ Θῆλυ «κατ’ εἰκόνα» Θεοῦ μὲ Λογική, Ἐλευθερία καὶ Ἀθανασία, μὲ ὕψιστο σκοπὸ τὴν ἁρμονικὴ συνεργασία γιὰ νὰ πετύχουν καὶ τὸ «καθ’ ὁμοίωσιν», νὰ ὁμοιωθοῦν πρὸς τὸν Θεό. Στὸν ἕνα ἄνδρα, τὸν Ἀδὰμ, δόθηκε μία γυναίκα ἡ Εὔα, ὅπως ἡ Θεία βούληση προέβλεψε τὸν οἰκογενειακὸ θεσμό.
Ὅταν ὁ Ἀδὰμ ἀντίκρισε τὴ γυναίκα, θαύμασε καὶ μὲ θεόπνευστα λόγια τῆς ἀπευθύνει ἆσμα «τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου» καὶ συμπληρώνει «αὓτη κληθήσεται γυνή, ὅτι ἐκ τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς ἐλήφθη αὓτη» (Γέν.β΄23).
Ὁ Ἀδὰμ συνειδητοποιεῖ φωτισμένος ἀπὸ τὸ Θεῖο Πνεῦμα ὅτι σκοπὸς τῆς δημιουργίας της ἦτο ἡ μεταξύ τους ἕνωση – συμπλήρωση μὲ σκοπὸ τὴ δημιουργία τῆς οἰκογένειας, γι’ αὐτὸ καὶ συμπληρώνει «ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα …», μία ἀχώριστη ἑνότητα, ἀδιάσπαστος οἰκογενειακὸς θεσμὸς μὲ ἀμοιβαῖο σεβασμὸ καὶ ἀγάπη στὸν ἀτελεύτητο χρόνο «ὥστε οὐκέτι εἰσὶ δύο, ἀλλὰ σὰρξ μία. ὃ οὖν ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω». Δυστυχῶς ἡ ἁμαρτία κάνει τὴν ἐμφάνισή της, ἡ πτώση λαμβάνει χώρα ποὺ μᾶς συντροφεύει πάντα.
Σὲ κάποια στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία ἡ Εὔα δὲν ἦτο μαζὶ μὲ τὸν ἄνδρα της τὴν πλησιάζει ὁ ὄφις, τὴν παραπλανεῖ μὲ ὕπουλα λόγια, αὐτὴ τ’ ἀποκρύπτει, δὲν τὰ μεταφέρει στὸν ἄνδρα της, δὲν ζητᾶ τὴ συμβουλὴ καὶ τὴ βοήθειά του καὶ ἀποδεικνύεται προαγωγὸς τοῦ κακοῦ καὶ ἀμφότεροι συντελεστὲς τῆς πτώσεως, ἀφοῦ τὸν συμπαρασύρει καὶ καθιστᾶ τὸν ἄνδρα της συνένοχο, ἀφοῦ πείθεται καὶ τρώει «τὸν καρπὸν τοῦ πονηροῦ».
Ὁ Θεὸς ρωτᾶ «Ἀδὰμ ποῦ εἶ» (Γέν.34) καὶ ὁ Ἀδὰμ ἀντιδρᾶ, δὲν μετανοεῖ καὶ ἔρχεται ἡ ρήξη (κατάλυση τῆς κοινωνίας ἀνθρώπου Θεοῦ) καὶ ὁ ἄνδρας ὑπετάχθη καὶ ἠκολούθησε τὴ γυναίκα στὴν ἁμαρτία μὲ συνέπεια τὴ διαταραχὴ τῆς ἀμοιβαίας αὐτῆς ἑνότητας στὶς σχέσεις τοῦ ἀνδρόγυνου.
ΙΣΤΟΡΙΚΑ
Ἡ ἀφοσίωση στὸν οἰκογενειακὸ θεσμὸ τῶν προγόνων μας γαλούχησε τὶς νεώτερες γενιές.
Αἰτία τοῦ Τρωικοῦ πολέμου ὑπῆρξε ἡ προσβολὴ τῆς οἰκογενειακῆς τιμῆς μὲ τὴν ἀπαγωγὴ τῆς Ἑλένης, συζύγου τοῦ Μενελάου, ὑπὸ τοῦ Πριάμου.
Ὁ Ὅμηρος μὲ τὴν Ὀδύσσεια καὶ τὴν Ἰλιάδα διδάσκει διαχρονικά τοὺς Ἕλληνες ὄχι μόνον ἀγάπη στὴν Πατρίδα ἀλλὰ καὶ τὰ ὅσια καὶ ἱερὰ καὶ τὴν ἀξία τῆς οἰκογένειας. Ὁ Ὀδυσσέας παλεύει δέκα χρόνια μὲ μύριους κινδύνους καὶ ἄγριες φουρτοῦνες καὶ ἕναν πόθο ν’ ἀτενίσει τὶς καπνοδόχους τῆς γενέτειράς του τῆς Ἰθάκης, νὰ ξαναδεῖ τὴν οἰκογένειά του.
Ἡ ἀρχαία Σπαρτιάτισσα ἀποχαιρετοῦσε παραδίδοντας στὸν βλαστὸ τῶν σπλάχνων της τὴν ἀσπίδα μὲ ἐντολὴ νὰ ἐπιστρέψει νικητὴς μὲ τὴν ἀσπίδα τιμημένη ἢ νὰ πεθάνει ἡρωικὰ μαχόμενος ἐπάνω σ’ αὐτήν. Καὶ οἱ Μύριοι τοῦ Ξενοφῶντος, ὅταν κατὰ τὴν ἐπιστροφή τους στὴν πατρίδα εἶδαν τὴ θάλασσα τῆς Τραπεζοῦντος, φώναξαν μὲ τὸν ἀσίγαστο νόστο «Θάλαττα- θάλαττα» μὲ ἀγκαλιὲς καὶ δάκρυα ἀγάπης. Τὸ 893 μ.Χ. ἐπὶ αὐτοκράτορος Λέοντος τοῦ Στ΄ τοῦ σοφοῦ εἰσάγεται ἡ ἱερολογία τοῦ γάμου. Ἔκτοτε ἐπὶ αἰῶνες ἡ χριστιανικὴ οἰκογένεια μεγαλούργησε ὡς κατ’ οἶκον ἐκκλησία, ἕνα ἀειθαλὲς καρποφόρο δένδρο ἀγάπης, εἰρήνης καὶ προόδου. Μὲ τέτοια παράδοση φλέγονται οἱ νεώτεροι ἀπὸ ζωηρὸ πόθο νὰ μὴν ἀποδειχθοῦν κατώτεροι τῶν προγόνων «Ἄμμες δὲ γ’ ἐσόμεθα πολλῷ κάρρονες!!» ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ Ἡ οἰκογένεια ἀποτελεῖ τὸ θεμελιῶδες κύτταρο μίας ἰσχυρᾶς κοινωνίας, ἕνας ἠθικοθρησκευτικὸς καὶ ἐθνικοκοινωνικὸς θεσμὸς, ὁ ὁποῖος διδάσκει ἐνάρετη ζωὴ μὲ ὁδηγὸ τὸ τρίπτυχο: οἰκογένεια- πατρίδα- ὀρθοδοξία. Ἡ χριστιανικὴ οἰκογένεια σφυρηλατεῖ χαρακτῆρες. Εἶναι ὁμάδα ἀτόμων μὲ κοινοὺς δεσμοὺς αἵματος ὑπὸ κοινὴ στέγη. Ἑστία Θείας Πίστεως, Εἰρήνης καὶ Ἀγάπης. Κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο ἐκ φύσεως ὁ ἄνθρωπος εἶναι οἰκογενειακὸ ὂν, στερούμενο δὲ τοῦ οἰκογενειακοῦ του περιβάλλοντος χάνει τὴ φυσιολογική του ὑπόσταση καὶ ρέπει στὴν ἀνομία καὶ τὴν αὐτοκαταστροφή του. Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος συμβουλεύει: «Ἐκκλησίαν ποίησόν σου τὴν οἰκίαν καὶ γὰρ ὑπεύθυνος εἶ καὶ τῆς τῶν παιδίων σωτηρίας» ἤτοι κάνε τὸ σπίτι σου ἐκκλησία γιατί εἶσαι ὑπεύθυνος καὶ γιὰ τὴ Σωτηρία τῶν παιδιῶν σου. Εἶναι κοινόβιο μοναστήρι γιὰ κοινὴ προσευχή. Εἶναι παλαίστρα, ἀσκητικὸ «γυμναστήριο» γιὰ οἰκογενειακὴ Ἀρετὴ. Εἶναι ὁδὸς σωτηρίας γιὰ τὴν οὐράνια βασιλεία. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συμβουλεύει οἱ ἄνδρες ν’ ἀγαποῦν τὶς γυναῖκες, ὅπως ὁ Χριστὸς ἀγάπησε τὴν ἐκκλησία καὶ παρέδωσε τὸν ἑαυτὸ του εἰς θάνατον ὑπὲρ αὐτῆς «οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς» (Ἐφεσ.ε’ 25). Ὅπως Χριστὸς καὶ Ἐκκλησία, Ἐκκλησία καὶ Χριστὸς εἶναι πάντα ἑνωμένοι, ἔτσι καὶ τὰ μέλη νὰ εἶναι πάντα ἑνωμένα μὲ ὁδηγὸ τὸν Χριστὸ καὶ ὁρόσημο τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς. Κάθε Ἅγιος γαλουχήθηκε ἀπὸ μία σεβάσμια μητέρα. Ἡ ἀποστολὴ τῆς μητέρας θέλει θυσία, προσευχὴ ποὺ τὴν ὁδηγεῖ στὴν Ἁγιότητα, εἶναι ἔργο μεγαλειῶδες μέσα στὸν οἰκογενειακὸ χῶρο τῆς Μικρῆς Ἐκκλησίας. Στὶς 2 Φεβρουαρίου ἑορτάζουμε κάθε χρόνο στὸ σχολεῖο τὴ γιορτὴ τῆς Μάνας, τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου μας, τοῦ σαραντισμοῦ ἢ ἐκκλησιασμοῦ τοῦ Σωτήρα μας ἀπὸ τὴ μητέρα Του τὴν Παναγία. Ἡμέρα γιορτῆς τῆς Μάνας διότι ἡ Παναγία εἶναι ἡ κατὰ χάριν μητέρα ὅλων τῶν χριστιανῶν, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ κατὰ χάριν ἀδελφός μας καὶ αὐτὸ διότι προσέλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση γιὰ νὰ τὴ θεώσει καὶ νὰ γίνουμε ἔτσι καὶ ἐμεῖς συγκληρονόμοι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ (Τούλιος Α. Νικόλαος: Ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ Χριστοῦ γιορτὴ τῆς Μάνας, Ἡ ἐνορία μας, τεῦχος 165/2014). Ἡ Ἐμμέλεια εἶναι μητέρα πέντε Ἁγίων: Μακρίνας, Βασιλείου, Ναυκρατίου, Γρηγορίου καὶ Πέτρου. Ἡ Νόννα εἶναι μητέρα τριῶν Ἁγίων: τῆς Γοργονίας, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ τοῦ Καίσαρου. Ἡ Ἀνθοῦσα τοῦ μοναχογιοῦ Ἰωάννη Χρυσοστόμου. Τὶς ἐνώνει καὶ τὶς τρεῖς ἡ κοινὴ ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν (τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου) ἀλλὰ κυρίως ἡ Ἁγιότης τῆς Μάνας στὸ μεγαλειῶδες ἔργο ποὺ προσέφεραν. Ὁ Μ. Βασίλειος γράφει γιὰ τὴ μητέρα του «Καὶ τώρα αὐτὴ ποὺ εἶχα μόνη μου παρηγοριὰ στὴ ζωή, τὴ μητέρα μου, καὶ αὐτὴν τὴν ἔχασα γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου. Καὶ μὴ κοροϊδέψεις γιατί σὲ τόσο μεγάλη ἡλικία θρηνῶ γιὰ τὴν ὀρφάνια μου. Ἀλλὰ συγχώρεσέ με γιατί δὲν μπορῶ νὰ ἀνεχθῶ τὸν χωρισμὸ ἐκείνης ποὺ τίποτε ἀντάξιό της δὲν βλέπω σ’ αὐτὰ πού μοῦ ἀπέμειναν». Ἦτο Μάνα ποὺ ἔδωσε 9 παιδιά, ἀνάμεσά τους τρεῖς Ἐπισκόπους καὶ δύο μοναχούς. Ἡ Ἁγία Νόννα, ὁ σύζυγος ἦτο ἐπίσκοπος Ναζιανζοῦ, αὐτὴ σμίλευσε τὸ χαρακτήρα τῶν παιδιῶν της. Ἡ Ἀνθοῦσα ἦτο μητέρα τοῦ μεγαλομάρτυρος καὶ Ἀρχιεπισκόπου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Γι’ αὐτὴν εἶπε ὁ Λιβάνιος, ὁ Δάσκαλός του «πῶ πῶ! τί ἀσύγκριτες γυναῖκες ὑπάρχουν στὶς τάξεις τῶν χριστιανῶν». Ὁ ΟΗΕ μὲ ἀπόφαση τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τὸ 1993 καθιέρωσε τὴν 15η Μαΐου ὡς Διεθνῆ Ἡμέρα τῆς οἰκογένειας, δυὸ χιλιετηρίδες ἀργότερα ἀπὸ τὴν ἀναφορὰ τοῦ Πολυβίου, ἡ ὁποία καταδεικνύει τὴν ἀξία τῆς οἰκογένειας ὡς κυττάρου στὴν κοινωνία τῶν ἐθνῶν. Ἡ οἰκογένεια εἶναι θεμελιῶδες κύτταρο κάθε ὑγιοῦς κοινωνίας ποὺ ὑπόσχεται τὴν ἀνοδικὴ πορεία τοῦ λαοῦ καὶ ἐγγυᾶται τὴ διαιώνιση τοῦ Γένους. ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΠΑΙΔΕΙΑ / ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ Παιδεία εἶναι ἡ πλέον δύσκολη καὶ εὐλογημένη ἐπιστήμη μὲ ὁρόσημό της τὴν: Θρησκεία-Πατρίδα-Οἰκογένεια Στὴν οἰκογένεια κυριαρχοῦν δύο πρόσωπα: ὁ Θεὸς καὶ ὁ ἄνθρωπος. Α. Θεός: Μὲ τὴν προσευχὴ μᾶς φωτίζει καὶ μᾶς δέιχνει κάθε φορὰ τὸν κατάλληλο τρόπο ἀντιμετωπίσεως (μέθοδο) γιὰ διόρθωση κάθε ἀταξίας τοῦ παιδιοῦ. Μὲ τὴν προσευχὴ μᾶς ἐμπεδώνει πίστη καὶ ἐμπιστοσύνη. «Πᾶς ὁ πιστεύων ἐπ’ αὐτῷ οὐ καταισχυνθήσεται» (Ρωμ.θ΄33) ἤτοι καθένας ποὺ πιστεύει σ’ αὐτὸ δὲν θὰ ντροπιασθεῖ. Ἡ πίστη ἔχει δύο ἰδιότητες: α) Εἶναι παντοδύναμη καὶ β) Παρέχει σοφία Β. Ἄνθρωπος: ἀπαιτοῦνται: ΑΓΑΠΗ, ΥΠΟΜΟΝΗ, ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ (Νουθεσία), (Γονεῖς). α) ΑΓΑΠΗ – Ὁ Θεὸς μὲ ἀγάπη δέχεται τὸν ἄσωτο υἱὸ – Ὁ Θεὸς μὲ ἀγάπη θεραπεύει τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀσθενεῖς ΟΧΙ χειροδικίες, ΟΧΙ φωνὲς. «Ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου» κατὰ τὸν Ἀπ.Παῦλο. «Τέχνη τεχνῶν καὶ ἐπιστήμη ἐπιστημῶν φαίνεταί μοι, ἂνθρωπον ἂγειν» κατὰ τὸν Γρηγόριο τὸν Θεολόγο. β) ΥΠΟΜΟΝΗ (μακροθυμία) Ὅπως ὁ Πατέρας περιμένει τὸν ἄσωτο υἱὸ Ὅπως ὁ Πατέρας περιμένει τὴ Μετάνοιά μας γ) ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ (νουθεσία) Ἐκκλησιασμός, Ἐξομολόγηση, Θεία Κοινωνία, μελέτη χριστιανικῶν βιβλίων. ΑΓΝΟΤΗΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ Ἡ Ἁγνότητα ὡς τὴν ὥρα τοῦ γάμου εἶναι ἡ ἀρετὴ τῆς ἐγκράτειας, σύμφωνα μὲ τὸν νόμο τοῦ Δημιουργοῦ. Εἶναι ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ μία εὐτυχισμένη οἰκογενειακὴ ζωή. Κατὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο εἶναι Θεία παραγγελία: διατήρησε τὸν ἑαυτό σου ἁγνό, ἡ δὲ ἐγκράτεια ἀπαραίτητη καὶ κατὰ τὴν ἔγγαμη ζωὴ «σεαυτὸν ἁγνὸν τήρει» (Α΄Τιμ. ε΄ 22), «τίμιος ὁ γάμος καὶ ἡ κοίτη ἀμίαντος» (Ἑβρ.ιγ΄4). Ἡ Ἁγνότητα εἶναι κάλλος καὶ καθρέπτης τῆς ψυχῆς. Δεῖγμα ἀρετῆς Δεῖγμα ὡριμότητας Δεῖγμα σεβασμοῦ καὶ ἰσχυρῆς θελήσεως. Α. Ὁ Μ. Βασίλειος συμβουλεύει: πάντα στὴ ζωὴ, ὅπου καὶ ἂν εἴμεθα, νὰ λαμβάνουμε τὰ ὠφέλιμα, ν’ ἀγνοοῦμε τὰ ἐπιβλαβῆ: Ὅπως, ὅταν κόπτουμε τριαντάφυλλα, ἀφαιροῦμε τ’ ἀγκάθια. Ὅπως ἡ μέλισσα ἐπισκέπτεται πολλὰ ἄνθη, ἀλλὰ τρυγᾶ μόνο τὰ ὠφέλιμα. Ὅπως, ὅταν διδασκόμεθα ἀπὸ σπουδαίους δασκάλους, δεχόμεθα τὰ χρήσιμα ἀλλὰ παραλείπουμε τὰ περιττὰ. Ὅταν ἀκοῦμε πράξεις ἐνάρετων ἀνδρῶν, προσπαθοῦμε νὰ τοὺς μοιάσουμε καὶ ὅταν ἀκοῦμε λόγους κακούς μοχθηρῶν, νὰ κλείνετε τ’ αὐτιὰ σας ὅπως ὁ Ὀδυσσέας μὲ τὶς σειρῆνες. Β. Ὁ Γέροντας ἐνημερώνει: – Ὅσοι νέοι κρατηθοῦν ἁγνοὶ μέχρι τὸν γάμο τους καὶ – Ὅσοι νέοι κρατηθοῦν ἁγνοὶ νὰ φορέσουν ράσο ΛΟΓΙΖΟΝΤΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ – Ὅσοι νέοι κρατηθοῦν ἁγνοὶ σήμερα λόγῳ τῆς σημερινῆς κοινωνικῆς διαφθορᾶς μὲ τὴ συνείδησή τους καὶ ξεπεράσουν καὶ τὸν χλευασμὸ τῶν ἄλλων ΛΟΓΙΖΟΝΤΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ. Ὁ Γέροντας συμβουλεύει τοὺς νέους γιὰ τὴ γενετήσια ὁρμή: νὰ τὴ βάζετε στὸ «ψυγεῖο» μέχρι τὸν γάμο, νὰ κάνετε τίμιο ἀγώνα γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ συμπληρώνει: ὅταν κάποιος εἶναι Διαβητικός τοῦ ἀπαγορεύουν οἱ γιατροὶ τὰ γλυκὰ, ἑπομένως δὲν ἐπισκέπτεται τὶς βιτρίνες τῶν ζαχαροπλαστείων, καὶ ὅταν κάποιος εἶναι καπνιστὴς δὲν στέκεται δίπλα στὰ περίπτερα. ΠΑΘΟΣ – Προσέχετε τοὺς πειρασμούς, τοὺς συλλογισμούς, τὶς ματιές σας. Ἡ σαρκικὴ ἐπιθυμία εἶναι ΠΑΘΟΣ· ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος δὲν ἔχει τέτοιες ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ, ὄχι διότι δὲν μπορεῖ ἀλλὰ διότι δὲν ἐπιθυμεῖ! ΣΑΤΑΝΑΣ – Ἐνώπιον Θεοῦ δὲν δικαιολογούμεθα ὅτι μᾶς παρέσυρε ὁ Σατανάς. Αὐτὸς ἔχει ἕτοιμη τὴν ἀπάντηση: μὲ τὴν ἐλεύθερη βούληση μόνος του τὸ ἀποφάσισε. ΤΡΕΙΣ ΦΟΙΤΗΤΡΙΕΣ – Τρεῖς φοιτήτριες παρακάλεσαν τὸν Γέροντα Π. νὰ προσευχηθεῖ νὰ περάσουν τὶς ἐξετάσεις. Αὐτὸς ἀπάντησε: θὰ εὐχηθῶ νὰ περάσετε τὶς ἐξετάσεις τῆς ΑΓΝΟΤΗΤΑΣ, αὐτὸ εἶναι τὸ βασικό, ὅλα τὰ ἄλλα βολεύονται. ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ Δὲν ὑπάρχει διάκριση, ἔπαινος, δίπλωμα ἢ περγαμηνὴ ἢ καὶ βραβεῖο Nobel ἢ ὅτι παρόμοιο ποὺ νὰ καλύπτει ἢ νὰ μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ τὸ μεγαλεῖο τῆς πολύτεκνης οἰκογένειας. Πατέρας καὶ μάνα ἀκοίμητοι φρουροί, Ἀκούραστα σύμβολα θυσίας. Ἀγωνιοῦν, συγχωροῦν, ἀγαποῦν, παραβλέπουν, ὁραματίζονται, ὀνειρεύονται τὸ αὔριο τῶν παιδιῶν τους, προσδοκοῦν νὰ δοῦν πολίτες χριστιανικῆς πίστεως, ἀρετῆς καὶ δημιουργίας. Ὅταν βασιλεύει ὁ Χριστὸς στὴν οἰκογένεια, εἶναι εὐλογημένη, μία Μικρὰ Ἐκκλησία. «Ἡ οἰκία γὰρ ἐκκλησία ἐστὶ μικρὰ» ἀναφέρει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος ἤτοι κοινότητα εἰρήνης, ἀλληλεγγύης, ὁμόνοιας, βασιλεύει ἡ ἀγάπη καὶ ὅλα τ’ ἀγαθὰ τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἑλληνικὴ πολιτεία ὅμως εἶναι σήμερα ΜΗΤΡΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ, ἀγνοεῖ ὅτι Κολοκοτρωναῖοι: ἦσαν 12 ἀδέλφια, Δαβάκης: ἐπίσης 12 ἀδέλφια, Ὑψηλάντηδες: 11 ἀδέλφια, Μαυρομιχαλαῖοι: 10 ἀδέλφια, Ε.Βενιζέλος: 9 ἀδέλφια, Καποδίστριας: 8 ἀδέλφια. Ὁ Μακρυγιάννης εἶχε 12 παιδιά, ὁ Δραγούμης εἶχε 11 παιδιά, ὁ Κανάρης εἶχε 7 παιδιά. Φτωχοὶ σὲ πλούτη, πλούσιοι σὲ φλόγα γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς πατρίδας. Στοιχεῖα μὲ τὴ γείτονα «φίλη» Τουρκία| Πληθυσμὸς | |
| Ἑλλάδα | Τουρκία |
| 1940 | |
| 7.344.860 | 17.713.000 |
| 1971 | |
| 8.745.084 | 37.000.000 |
| 1979 | |
| 8.900.000 | 48.000.000 |
| 2000 | |
| 10.000.000 | 80.000.000 |
- Τὸ 1940 ὁ δείκτης γονιμότητας ἤτοι ὁ ἀριθμὸς παιδιῶν ἀνὰ γυναίκα εἶναι =1, ἤτοι ἀναλογεῖ μόλις ἕνα παιδὶ ἀνὰ γυναίκα, ἐνῷ τὸ 1940 ἀνήρχετο στὸ 3,7 καὶ δυστυχῶς ἐξ αὐτῶν 40.000 ἐκτρώσεις ἐφηβικῆς ἡλικίας κάτω τῶν 18 ἐτῶν.
- Τὸ 1985-2015 τὴν 30-ετῆ αὐτὴ περίοδο ἐχάθησαν περίπου δέκα ἑκατομμύρια Ἕλληνες.
- Τὸ 2030, ἤτοι σὲ 15 χρόνια μὲ ἀπαγόρευση τῶν ἐκτρώσεων, ἡ Ἑλλάδα δύναται νὰ εἶναι χώρα 15 ἑκατομμυρίων κατοίκων, διαφορετικὰ μὲ τὶς ὑπάρχουσες τώρα συνθῆκες, 17.000 θανάτους περισσότερους τῶν 100.000 γεννήσεων, θὰ εἶναι χώρα ὀκτὼ ἑκατομμυρίων, περισσότερο χώρα γερόντων καὶ ἀλλοδαπῶν.
