Μακάρι νά προφθάσουν νά ποῦν τό «μνήσθητί μου»

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν

κ.κ. Χρυσόστομου.
Κάθε φορά ποὺ πρόκειται νὰ ἑορτάσωμε μιά μεγάλη ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδόξου καὶ ἁγίας μας πίστεως, οἱ ἂθεοι νόες κατὰ τρόπον ποὺ προδίδει τὸ ἀβυσαλέο μῖσος τους ἐναντίον τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας, εὑρίσκουν τρόπους νὰ περιφρονήσουν τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια τῆς πίστεως καὶ νὰ ὑβρίσουν τὰ ἅγια τῆς Ὀρθοδοξίας (βλέπε πρόσφατες δηλώσεις γιὰ τὸ Ἃγιο Φῶς).

Βεβαίως δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συμβῇ διαφορετικὰ, ἀφοῦ κυρίως κατ’ αὐτάς τὰς ἡμέρας, δηλαδή, κατὰ τὰς μεγάλας καὶ κοσμοσωτηρίους ἑορτάς, ὁ διάβολος ἀφρίζει καὶ τρίζει τούς ὀδόντας «μὴ φέρων καθορᾶν τοῦ Σταυροῦ τὴν δύναμιν καὶ τῆς Ἀναστάσεως τὸν θρίαμβον καὶ τὴν δόξαν».

Μέσῳ λοιπὸν τῶν υἱῶν του καὶ φερεφώνων του, προσπαθεῖ νὰ πλήξῃ τὴν πίστη, ἡ ὁποία εἶναι, χάριτι Θεοῦ, βαθειὰ ριζωμένη στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ ἐκφράζεται κατὰ τρόπον συγκλονιστικὸ μὲ παλλαϊκὴ συμμετοχὴ στὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας.

Ὅσο ὃμως καὶ ἂν προσπαθοῦν οἱ ἄθεες καὶ ἀντίθεες δυνάμεις, νὰ συκοφαντήσουν τὸ Φῶς τῆς Ἀναστάσεως καὶ νὰ ἐπηρεάσουν μὲ τὰ ἀνούσια, ἀνέρειστα καὶ ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου λεγόμενά τους τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, δὲν ἐπιτυγχάνουν τίποτε παραπάνω, ἀπ’ ὅ,τι ἐπέτυχαν καί ὅσοι ἠθέλησαν νά σφραγίσουν τὸν Πανάγιο τοῦ Κυρίου μας Τάφο καὶ νά συκοφαντήσουν τὴν Ἀνάστασή Του χρησιμοποιώντας τὸ ψεῦδος καὶ τὴν ἀπάτη.

Αὐτοὶ ἐξέλιπον, ὁ Ἀναστάς ὅμως Κύριος, ὡς Θεὸς ἀληθινός,
«χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰώνας».

Λυπούμεθα γιὰ τὸν σκοτασμὸ τῆς διανοίας τους, γιὰ τοὺς τρόπους ποὺ μετέρχονται, προκειμένου νὰ ἐμμέσουν τὸ δηλητήριο τῆς καρδίας τους καὶ θλιβόμεθα, διότι θὰ κληρονομήσουν τὸ σκότος τὸ αἰώνιο, «τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ».
Οἱ δύστυχοι, δὲν ἔχουν κατανοήσει, ὅτι «τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε τὰ πάντα καινὰ». Δὲν ἔχουν ἀντιληφθῆ, ὅτι ἡ ἀθεΐα τους εἶναι θεωρητικὴ καὶ ὄχι οὐσιαστική, ἀφοῦ δὲν δύνανται ἐπ’ οὐδενὶ τρόπῳ νὰ κανταπνίξουν τὴν φωνὴ τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία ὡς θεοειδής, τούς ἐλέγχει καί ἐπαναστατεῖ, ἐπιθυμοῦσα τὴν πνευματικὴ της ἐλευθερία. Αὐτοεγκλωβισμένοι στὴ πώρωση τοῦ νοὸς καὶ τῆς καρδίας τους, ὑποφέρουν ἀπομονωμένοι στὸ πῦρ τῆς προσωπικῆς τους κολάσεως, ἕνεκα ἐμμονῶν καὶ ἀγκυλώσεων, τὶς ὁποῖες τροφοτεῖ ἡ ἀρρωστημένη ἰδεολογία τους.

Καὶ ὅμως ὑπάρχει ἡ σωτηρία καὶ ἡ λύτρωση καὶ γι’ αὐτούς!

«Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας». Μποροῦν ἐὰν θελήσουν, νὰ λυτρωθοῦν ἀπὸ τὰ φοβερὰ ἐσωτερικὰ δεινὰ καὶ τὰ «κόμπλεξ», ποὺ κατακαῖνε τὰ σωθικὰ τους, ἀρκεῖ νὰ ποῦν μαζὶ μὲ τὸν φοβερὸ ληστὴ τὸ, «μνήσθητί μου Κύριε».
Ὅσα εἴπαμε παραπάνω, δὲν προέρχονται ἀπὸ ἄλλη διάθεση, παρὰ εἶναι διαπιστώσεις καὶ ἀλήθειες, οἱ ὁποῖες ἒχουν τή ρίζα τους στὴν δική τους συμπεριφορά.

Ὡς ἄνθρωποι ποὺ ἐμφορούμεθα ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς ὅλους καὶ ἔχομε τὸν πόθο τῆς σωτηρίας ὅλων τῶν ἀδελφῶν μας, μὲ πόνο ψυχῆς διερωτώμεθα. Θὰ προφθάσουν ἆρα γε, νὰ ποῦν τὸ «μνήσθητί μου», ὣστε νὰ σωθοῦν, παρὰ τὰ ὅσα, μὲ λόγια καὶ ἔργα, πράττουν ἔναντι τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ καὶ εἰς βάρος τῶν συνανθρώπων τους ἢ θὰ ἔχουν τὸ φρικτὸ τέλος τοῦ Ἰούδα, ὁ ὁποῖος ἔμεινε στὴν παγκόσμια ἱστορία, ὡς ἀγνώμων καὶ προδότης τοῦ Εὐεργέτου καὶ ἀπολαμβάνει τῆς αἰωνίου κολάσεως, τὴν ὁποία ὁ ἴδιος ἐπέλεξε καὶ κατὰ τρόπον «ἀριστοτεχνικὸν», ἡτοίμασε γιὰ τὸν ἑαυτό του.

Τοὺς εὐχόμαστε τὸν φωτισμὸ τῆς ἐσκοτισμένης διανοίας τους καὶ προσευχόμεθα γιὰ τὴν σωτηρία τους ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας, ἐπαναλαμβάνοντας τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου μας ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ: «Πάτερ ἂφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασι οἱ ἄνομοι τί ἀδίκως (λέγουσι) καί πράττουσι».