«Σαν κι εμένα δεν υπάρχει κανείς», δηλώνει ο Φρανθίσκο Νούνιεθ Ολιβέρα, που στα 112 και πλέον χρόνια του και μετά τον πρόσφατο θάνατο του Ισραηλινού Γίσραελ Κριστάλ, μπορεί πλέον θα θεωρείται ως ο γηραιότερος άνδρας του κόσμου, χάρις σε μία υγιή και ακύμαντη ζωή, που του επέτρεψε να υπερβεί έναν αιώνα βίου και να χαίρεται τώρα τη βροχή από συγχαρητήρια κι ευχές που φθάνουν από παντού.

Τέσσερις μήνες προτού συμπληρώσει τα 113 χρόνια, ο Νούνιεθ Ολιβέρα συμμερίζεται περιχαρής με τους συντοπίτες του αυτήν την αναγνώριση, που έχει φέρει τη μικρή κονότητα της Μπιενβενίδα (Μπανταχόθ), των 2.200 κατοίκων, στο προσκήνιο.

Αγρότης το επάγγελμα, ποτέ δεν εγκατέλειψε τη γενέτειρά του κι όπως αυτοχαρακτηρίζεται είναι ένας απλός άνθρωπος, με μία ήσυχη ζωή και με σταθερές συνήθειες, στις οποίες περιλαμβάνονταν ο περίπατος στους δρόμους της Μπιενβενίδα, ή μία παρτίδα χαρτιά στο μπαρ της γειτονιάς. Σήμερα, καθισμένος στο καροτσάκι του στην τραπεζαρία του σπιτιού του, με τους χοντρούς πέτρινους τοίχους που κρατούν δροσερό τον χώρο, υποδέχεται τους επισκέπτες του, που έρχονται να τον συγχαρούν.

Η κόρη του Μαρία Αντόνια, 81 ετών, με την οποία εξακολουθούν να ζουν κάτω από την ίδια στέγη, είναι ο φύλακας άγγελος της υγείας του και προσέχει μην κουρασθεί και αποκάμει ο Φρανθίσκο. «Γιατί του μένουν μόνον τέσσερις μήνες για να συμπληρώσει τα 113 χρόνια» προειδοποιεί η ίδια, που αισθάνεται περήφανη που ο πατέρας της έγινε πλέον ο γηραιότερος άνδρας του κόσμου, και μόνον γι’ αυτόν τον λόγο ανέχεται τις πολυάριθμες αιτήσεις των δημοσιογράφων για συνεντεύξεις.

Το ωραίο του παρουσιαστικό του χάρισε το ψευδώνυμο του «Μαρτσένα», καθώς διέσχιζε τους δρόμους του χωριού μετά τη στρατιωτική του θητεία με ένα άψογο κοστούμι και ένα περήφανο παράστημα, λίγες ημέρες μετά την συναυλία που είχε δώσει ο διάσημος σεβιλιάνος τραγουδιστής φλαμένκο (κανταόρ) Μαρτσένα το 1926 στην Μπιενβενίδα και είχε κλέψει τα μυαλά των κοριτσιών της περιοχής.

Ο Φρανθίσκο πάντοτε υπήρξε ένας άνδρας με ισχυρό χαρακτήρα, αλλά με καλή καρδιά και στέρεες συνήθειες. Γι’ αυτό ακόμη κι όταν συνταξιοδοτήθηκε συνήθιζε να εργάζεται στα χωράφια του, προτού ανταμώσει για μία παρτίδα χαρτιά τους φίλους του στο μπαρ της γειτονιάς, αφηγείται συγκινημένη η κόρη του. «Μέχρι που ήταν 107 ετών πήγαινε μόνος του περίπατο. Όταν κουραζόταν από τα χαρτιά, πήγαινε στη γωνία και μιλούσε με τον κόσμο, γιατί του αρέσουν πολύ οι συζητήσεις», προσθέτει. Το ίδιο του αρέσει και να μαθαίνει τις ειδήσεις, έτσι όταν στα 98 του χρόνια εγχειρίσθηκε για καταρράκτη επέστρεψε στην αγαπημένη του συνήθεια να διαβάζει καθημερινά την εφημερίδα του.