Στην Βασιλεύουσα τότε στον πρώτο Θρόνο της οικουμένης, αυτόν του Μέγα και Άγιου Κωνσταντίνου, καθόταν ο Επιβλητικός Ηράκλειος. Ο οποίος είχε περίσσια χάρη. Ήταν ξανθός με μακριά μαλλιά και γένια. Όταν θύμωνε δάγκωνε από πείσμα τα χείλη του και τραβούσε με δύναμη τα γένια του. Έκανε 14 χρόνια πόλεμο με τους Πέρσες και τους Αγαρηνούς για να πάρει πίσω τον Τίμιο Σταυρό Του Σωτήρα μας. Οι λόγοι του ήσαν πύρινοι και πάντα λογάριαζε την βοήθεια του Θεού. Αδέρφια μου έλεγε υψώνοντας τον τόνο της φωνής του. Με την βοήθεια που χαρίζει ο Κύριος στους πιστούς υπηρέτες του, με την αχειροποίητη εικόνα Του σα λάβαρό μας, θα κινήσουμε τον μεγάλο αγώνα μας και η νίκη θα στέψει τα άρματά μας. Οι ουρανοί θα ανοίξουνε οι άγγελοι θα ψάλουνε το Ωσαννά εν τοις υψίστοις για τη νίκη Του Χριστού πάνω στον ζωροάστρη που έχει τώρα Τον Τίμιο Σταυρό του.

Ανεβασμένος επάνω σε βάθρο παρέα με τους δομέστηχους των σχολών ανατολής και δύσης και τον μέγα πρυμικύρη, η κάθε του λέξη σοφά βγαλμένη από το νου του, έμπαινε βαθιά μέσα στην ψυχή των ταπεινών ανθρώπων. Η ομιλία του, έφερνε ρίγος και διαπερνούσε όλο το κορμί τους. Ήτανε σίγουροι ότι θα πέφτανε πάνω στον εχθρό σαν μια καρδιά σαν ένας νους σαν ένα χέρι με περίσσια δύναμη. Όσο μιλούσε ο Ηράκλειος τόσο πιο δυνατά έσφιγγαν τα τζιγούρια τους, τα σκουτάρια, τις σπάθες τους, τα τόξα οι οφικιάλιοι. τα γκέμια οι καβαλάριοι. Φανταστείτε όλο το στράτευμα 150.000 στρατός παρατεταγμένος, με τους δουκάτωρες (οδηγούς) και τους Δρακονάριους (Σημαιοφόρους)

Οι Κατεπάνω (Στρατηγοί) με τις λεγεώνες τους από πίσω και πλάι τους οι έμπιστοι εξπλοράτορες (κατάσκοποι) πίσω τους δυο μπόγια οι σκουλκάτορες (ανιχνευτές) Τουρμάρχες (ταξίαρχοι) κεντηρίωνες, εκατόνταρχοι, δέκαρχοι, όλοι στις θέσεις του. Ακόμα και οι Διποτάτες (τραυματιοφορείς) στο τέλος να βρίσκονται εκεί να ακούσουν τον Βασιλέα τους. Ξέχωρα το καβαλαρικό. Ξέχωρα τα βούκινα και οι τυμπανοκρούστες. Πριν καλά καλά τελειώσει τον λόγο του φώναζαν με όλη τους τη δύναμη. Του Ηρακλείου του πιστού εν Χριστώ αυτοκράτορα πολλά….πολλά τα έτη. Του Ηρακλείου του Καλλίνικου του στρατηλάτη πολλά….πολλά τα έτη. Στα χρόνια του Ηράκλειου στον Θρόνο του Πατριάρχη καθότανε ο ευσεβέστατος Σέργιος. Ο ξεχωριστός αυτός Πατριάρχης εκτός από εμψυχωτής του Ηράκλειου έγραψε και μελοποίησε τον Ακάθιστο Ύμνο.

Τους τελευταίους στίχους του ύμνου πρόσθεσε ο Γεώργιος Πισίδης, ο οποίος τον πρωτοέψαλε στην Εκκλησιά της Παναγιάς των Βλαχερνών με την μπάσα βαριά γιομάτη μέταλλο φωνή του. Άκρως Βυζαντινοί. Το πώς γράφτηκε είναι μεγάλη ιστορία. Η Μεγαλόχαρη ακούγοντας τους κατοίκους της Πόλης να παρακαλάνε για βοήθεια βούλιαξε τον εχθρικό στόλο με ξαφνική τρικυμία. Οι ιστορικοί λένε ότι υπήρξε ξαφνικός ανεμοστρόβιλος. Τα πτώματα των εχθρών του ναυτικού είχαν σκεπάσει τον Κεράτιο κόλπο. 4000 πνιγμένοι επέπλεαν στα νερά του χώρια πόσοι βούλιαξαν από τη βαριά αρματωσιά τους. Ο κίνδυνος περιορίστηκε μόνο στη στεριά. Αλλά και από εκεί έφυγαν μόλις άκουσαν ότι δεν θα έχουν βοήθεια, καίγοντας οτιδήποτε. Ο Στρατός της πόλης έλειπε τότε σε εκστρατεία με τον Ηράκλειο εναντίων των Περσών προκειμένου να πάρουν τον Τίμιο Σταυρό πίσω. Βρήκαν ευκαιρία οι Αβαροί που είδαν ότι την Βασιλεύουσα θα την υπερασπίζονταν μονάχα δυο τούρμες όλο κι΄ όλο (2.500) και πήγαν να επιτεθούν.

Έτσι έγραψαν τον Ακάθιστο Ύμνο.

Ονομάστηκε Ακάθιστος από τον Πατριάρχη Σέργιο γιατί θα ψελνόταν και οι πιστοί θα είναι σε όρθια στάση από σεβασμό στην Μεγαλόχαρη. Στις μάχες ο Πατριάρχης περνούσε όρθιος από τις θέσεις μάχης ψέλνοντας και βαστώντας την εικόνα της Μεγαλόχαρης και χωρίς καμιά φύλαξη δεν τον έπιαναν ούτε οι σαΐτες, ούτε τα αναμμένα βέλη, ούτε οι πέτρες που έπεφταν βροχή από τους καταπέλτες. Όταν νικήθηκε ο εχθρός της Πόλης, όλοι οι κάτοικοι έτρεξαν στις Βλαχέρνες που είχαν βάλει φωτιά οι εχθροί. Οι φωτιές πήγαν να Κάψουν τη Εκκλησιά της Παναγιάς των Βλαχερνών. Οι φλόγες όμως εκ θαύματος σεβάστηκαν την Εκκλησία και περιορίστηκαν στα γύρω σπίτια όπου και σβήστηκαν γρήγορα.

Μετά από αυτό το Θαύμα οι κάτοικοι έψαλαν τον Ακάθιστο Ύμνο:

-_ Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια……. Δονήθηκε η Εκκλησία
-_ Ως λυτρωθείσα των δεινών, ευχαριστήρια…………… στριφογύριζαν οι στίχοι στον κουμπέ βγήκαν από τα παράθυρα, κάναν φτερά, πέταξαν ψηλά στον ουρανό ανάγγειλαν στην Χάρη Της την νίκη, την ευγνωμοσύνη του κόσμου της Θεοφύλακτης.

Κατέβασαν τα ουράνια οι ψαλμωδίες στον τόπο τους. Κατοίκησε ο Θεός με τον άνθρωπο για λίγες στιγμές. Η πίστη των Ρωμηών της Βασιλεύουσας είχαν πίστη με ασάλευτα θεμέλια. Δεν λογάριαζαν και δεν νοιάζονταν για τα σύντομα της ζωής των. Την αθανασία της ψυχής μονάχα λογάριαζαν.

Η Παναγιά μας καθημερινά παρακαλεί τον Υιό της να φερθεί με περίσσια φιλευσπλαχνία στην ανθρωπότητα. Τα γόνατά της ματώνουν από τα παρακαλετά.

Έτσι πρέπει να γίνουμε και εμείς οι Έλληνες τούτα τα χρόνια για να αντιμετωπίσουμε τον κάθε είδους εχθρό (εσωτερικά ή εξωτερικά του κράτους). Την Ελλάδα την κατοικούνε οι εκλεκτοί του Θεού που απόγονοι μας και συμπατριώτες μας είναι Άγιοι, Μάρτυρες, Εν Χριστώ Σαλοί, ασκητές και αγωνιστές της Ελληνορθοδοξίας. Καθαροί Στρατιώτες του Χριστού. Η Ελλάδα είναι το τελευταίο ανάχωμα που εμποδίζει τα σχέδια της Παγκοσμιοποίησης. Του αντίχριστου.

Υπολοχαγός Πεζικού Αθανάσιος Νάκος

ahdoni.blogspot.gr