του Χρήστου Μαντζιάρη

Το έγγραφο της απόφασης του Ποντίου Πιλάτου σύμφωνα με το οποίο διέταξε να σταυρωθεί ο Ιησούς Χριστός, ήταν τότε 23 Μαρτίου, είχε βρεθεί μέσα σε τριπλό κιβώτιο στο τέλος του 1580 στην Ακουίλα της Ιταλίας. Το έγγραφο ήταν μέσα σ’ ένα πέτρινο κιβώτιο, το οποίο ήταν μέσα σ’ ένα σιδερένιο και τα οποία ήταν μέσα σ’ ένα μαρμάρινο. Το έγγραφο, που ήταν γραμμένο στα εβραϊκά, δόθηκε στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως στις 9 Απριλίου 1581. Μεταφράστηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Διονύσιο Δ΄, και καταχωρήθηκε στα Πατριαρχικά βιβλία στις 4 Μαρτίου 1643. Αφαιρέθηκε όμως τελικά στις 3 Ιουνίου 1695.

Στην πρώτη παράγραφο της Απόφασης, αναφέρονται χρονολογικές πληροφορίες. Εδώ πρέπει να διευκρινισθεί ότι εκεί που γράφει «καταστροφή του ιερού βασιλείου», εννοεί το βασίλειο των Ιουδαίων (Α΄ Μακκαβαίων), το οποίο κατελήφθη από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Πομπήιο το 64 π.Χ.

Από το έγγραφο φαίνεται ότι ο Πόντιος Πιλάτος θεωρούσε τον Χριστό αθώο εμμένοντας στην θέση αυτή μέχρι το τέλος. Αλλά στην Απόφασή του χρησιμοποιεί μια ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτη λέξη. Την λέξη «καταψηφίζω». Αυτό σημαίνει ότι ο Χριστός καταδικάστηκε σε θάνατο μετά από ψηφοφορία κατά την οποία ο Πιλάτος ψήφισε κατά της θανάτωσης του Χριστού. Άρα, κάποιοι ψήφισαν περί της καταδίκης ή όχι του Ιησού. Και βάσει του αποτελέσματος της ψηφοφορίας ο Χριστός σταυρώθηκε. Στην διαδικασία συμμετείχαν προφανώς αυτοί που υπογράφουν ως «μάρτυρες» στο τέλος της απόφασης. Η ομάδα αυτή αποτελείτο από 22 άτομα. 15 Εβραίους και 7 Ρωμαίους, μαζί με τον Πιλάτο. Οι 15 Εβραίοι ήταν, 8 από την φυλή του Ισραήλ, 3 Φαρισαίοι, 3 αρχιραβίνοι και 1 νομικός. Οι 7 Ρωμαίοι ήταν, ο Πιλάτος, 3 εκπρόσωποι Ρωμαίων ηγετών και 3 εκπρόσωποι υπάτων και δικαστών. (Τα ονόματα όλων αυτών υπάρχουν παρακάτω). Με απλά μαθηματικά, οι Ρωμαίοι δεν είχαν καμία απολύτως δύναμη στο να καταδικάσουν ή μη τον Χριστό, έπρεπε όμως να υπάρχουν στην ψηφοφορία, διότι Ρωμαίος ήταν αυτός που θα εξέδιδε την τελική απόφαση.

Κατόπιν, αναφέρονται οι δύο κύριες κατηγορίες. Η μια, η πρώτη, αφορά θρησκευτικό αδίκημα. Χαρακτηρίζεται ο Χριστός άνθρωπος στασιώδης κατά του Μωσαϊκού νόμου. Η δεύτερη αφορά πολιτικό αδίκημα. Τον κατηγορούν ότι είναι εναντίον του Καίσαρος της Ρώμης.

Όσον αφορά το ότι ο Χριστός εναντιώθηκε στον Μωσαϊκό νόμο, αυτή είναι κατηγορία που εξυπηρετεί μόνο τους Ιουδαίους. Αυτοί ήταν εναντίον του Χριστού. Αυτοί και οι αρχιραβίνοι, διότι γνώριζαν καλά τι κρύβεται στο υπόγειο του Ναού και γι αυτό ο Χριστός μπήκε στην Ιερουσαλήμ με γαϊδουράκι. Ήταν σαν να τους έλεγε «Εγώ είμαι αυτός που περιμένετε!».

Ο Χριστός εναντιώθηκε στον μωσαϊκό νόμο, αλλά εμείς δεν έχουμε άποψη αφού δεν γνωρίζουμε ποιος είναι ο πραγματικός Μωσαϊκός νόμος. Διότι σε μας οι Εβραίοι παρουσίασαν πέντε βιβλία του Μωυσή (την Πεντάτευχο) τα οποία είναι μεταφρασμένα από τους ίδιους, ενώ τα βιβλία του Μωυσή στην πραγματικότητα είναι δέκα. Ας μας δείξουν και τα υπόλοιπα για να έχουμε πλήρη αντίληψη.

Επίσης, ο Μωσαϊκός νόμος είναι τουλάχιστον ύποπτος ότι δεν είναι νόμος του Θεού. Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι σύμφωνα με τα Πρωτόκολλα των Σοφών Πρεσβυτέρων της Σιών, όταν θα επικρατήσει ο Οικουμενισμός και ο Αντίχριστος, η μοναδική θρησκεία που θα υπάρχει θα είναι ο Μωσαϊκός νόμος;

Δεν γίνεται ο Μωσαϊκός νόμος να ισχύει και για τον Χριστό και για τον Αντίχριστο. Και να μην ξεχνάμε ότι ο Μωυσής υπήρξε αρχιερέας του ναού του Οσίριδος στην Αίγυπτο κατέχοντας γνώστη υψίστου αποκρυφισμού (μαγείας) και ότι το πρώτο όνομα του Μωυσή ήταν Χοσαρσίφ. Επομένως ο Χριστός ήξερε πολύ καλά τι έκανε, και γι αυτό ήταν αποφασισμένοι οι Ιουδαίοι, όχι όλοι οι Εβραίοι, να τον θανατώσουν.

Όσον αφορά την όχι τόσο δικαιολογημένη πολιτική κατηγορία θα την δούμε παρακάτω, αφού δούμε πρώτα ολόκληρη την Απόφαση, μαζί με όλες τις άλλες κατηγορίες αναλυτικότερα.

Το πλήρες κείμενο της Αποφάσεως του Ποντίου Πιλάτου έχει ως εξής:

Τω εβδόμω και δεκάτω Τιβερίου Καίσαρος, βασιλέως Ρωμαίων, Μονάρχου ανικήτου, Ολυμπιάδος διακοσιοστής πρώτης, Ηλιάδος ογδόης, από κτίσεως κόσμου κατά τον υμέτερον μερισμόν των Εβραίων τετρακισχίλια και εκατόν εβδομήκοντα τέσσαρα έτη, και καταβολής των Ρωμαίων βασιλείας έτη εβδομήκοντα τρία, και από ελευθερίας της δουλοσύνης Βαβυλώνος έτη πεντακόσια ογδοήκοντα, και καταστροφής του ιερού βασιλείου έτη εννενήκοντα και επτά, επί υπάτων του λαού των Ρωμαίων Λουκίου, Σιζονίου και Μάρκου Συννίου, και ανθυπάτου του Ιλλυρικού … (λείπει το μικρό όνομα) Παλιστέρα, κοινού διοικητού της χώρας των Ιουδαίων Κουίντου Φλαβίου, επί της διοικήσεως Ιερουσαλήμ ηγεμόνος κρατίστου Ποντίου Πιλάτου, επιστάτου της κάτω Γαλιλαίας Ηρώδου του Αντιπάτρου, της άκρας αρχιερωσύνης Άννα και Καϊάφα, Αλιάσου και Μαείλ μεγίστων εις τον ναόν, Ραμπάν Αμαμπέλ, Γιοκτένου εκατοντάρχου, υπάτου Ρωμαίων της πόλεως Ιερουσαλήμ Σουμπημασαξίου Ποπιλίου Ρούφου.

Εγώ ο Πόντιος Πιλάτος, ηγεμών διά της βασιλείας των Ρωμαίων, επί του Πραιτωρίου της αρχιηγεμονίας, κρίνω και κατακρίνω και καταψηφίζω εις θάνατον σταυρικόν τον Ιησούν, λεγόμενον υπό του πλήθους Χριστόν, Ναζωραίον και από πατρίδος Γαλιλαίας, άνθρωπον στασιώδη κατά του νόμου του Μωσαϊκού και εναντίον του μεγαλοπρεπούς βασιλέως Ρωμαίων Τιβερίου Καίσαρος, και ορίζω και αποφαίνομαι τον θάνατον αυτού σταυρικόν μετά των άλλων κατά το σύνηθες των καταδίκων· επεί συνήθροισεν αυτός πλήθος ανθρώπων πλουσίων και πτωχών, ουκ έπαυσε θορύβους εγείρων ενοχλείν την Ιουδαίαν, ποιών εαυτόν υιόν Θεού και βασιλέα της Ιερουσαλήμ, απειλών φθοράν της Ιερουσαλήμ και του ιερού ναού, απαρνούμενος τον φόρον του Καίσαρος, και τολμήσας εισελθείν μετά βαΐων θριαμβευτής, και πλείστου όχλου, ώσπερ Ρεξ, εντός της πόλεως Ιερουσαλήμ εις τον Ιερόν Ναόν· και διορίζομεν τον ημέτερον πρώτον εκατόνταρχον Κουίντον Κορνήλιον περιάξαι τούτον παρρησία εις την χώραν Ιερουσαλήμ δεδεμένον, μαστιζόμενον, και ενδεδυμένον πορφύραν, εστεφανομένον ακανθίνω στεφάνω, και βαστάζοντα τον ίδιον σταυρόν επί του ώμου αυτού, ίνα ἦ παράδειγμα τοις άλλοις και πάσι κακοποιοίς· μεθ’ οὖ βούλομαι συνάγεσθαι δύο ληστάς φονείς και εξέρχεσθαι δια της πύλης Γιαμπαρόλας, της νυν Αντωνιανής· αναχθήναι δε αυτόν τον Χριστόν παρρησία επί το όρος των κακούργων, ονόματι Καλβάριον, οὗ τινος σταυρωθέντος και θανατωθέντος μείναι το σώμα εν τῷ σταυρῷ εις κοινόν θεώρημα πάντων των κακούργων, και άνω του σταυρού τίτλον τεθήναι γεγραμμένον τρισί γλώσσαις, τον «Ιησού Αλόν ο Ιλής Ιοδάμ. (Εβραϊστί). «Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων. (Ελληνιστί). «Ιέζους Ναζωραίους Ρεξ Ιουδαιόρουμ. (Ρωμαϊστί).

Ορίζομεν ούν μηδένα των ηστινοσούν τάξεως και ποιότητος τολμήσαι απερισκέπτως την τοιαύτην εμποδίσαι δίκην, ως υπ’ εμού ωρισμένην μετά πάσης σεμνότητος εις ποινήν της αυτομολίας τούτου, Εβραίου όντος, κατά τα ψηφίσματα και τους νόμους της των Ρωμαίων βασιλείας.

Μάρτυρες της ημετέρας αποφάσεως.

Από της φυλής Ισραήλ. Ρωάμ, Δανιήλ, Ραμπινήλ, Ιονακείν, Μπανικάν, Ροτάμ, Ιουταβέλ και Περικουλάμ.

Από της βασιλείας και ηγεμονίας Ρωμαίων. Λούκιος, Σεξτίλιος και Μαξιμίλιος.

Από των Φαρισαίων. Μπαρμπάς, Συμεών και Μμονέλη.

Από των υπάτων και δικαστών των Ρωμαίων. Ραμπάν, Μαντάνης και Μπακαρόλας.

Από της Αρχιερωσύνης. Ρωάν, Ιουάδους και Μπουκασόλης.

Νομικός δημόσιος από των εγκλημάτων των Εβραίων. Μπουτάν.

Πολύ χρήσιμες πληροφορίες προκύπτουν από την ανάγνωση του εγγράφου που όμως είναι αδύνατο να αναλυθούν όλες επαρκώς στα πλαίσια ενός άρθρο.

Κατηγορούν τον Χριστό ότι δημιουργούσε ασταμάτητα θορύβους ενοχλώντας την Ιουδαία. «Θορύβους» εννοούν την διδασκαλία του και τα θαύματά του. Προσέξτε, Δεν ενοχλούσε όλες τις εβραϊκές περιοχές στις οποίες πήγαινε, αλλά μόνο την Ιουδαία. Την νότια περιοχή. Εκεί που εγκαταστάθηκαν οι απόγονοι των φευγόντων από την Αίγυπτο με αρχηγό τον Μωυσή. Ο Χριστός γιατί δεν κρίθηκε «στασιώδης» και στις άλλες εβραϊκές περιοχές; Μελετάτε τας γραφάς.

Ο Χριστός δεν απείλησε με φθορά την Ιερουσαλήμ και τον Ναό του Σολομώντος, όπως κατηγορείται. Απλά, γνώριζε και προφήτευσε. Αλλά αν το έκανε, θα αυτοαναιρείτο διότι δεν είναι δυνατόν να απειλεί τον Ναό του Πατέρα του. Αφού λοιπόν ο ναός του Σολομώντος κατεστράφη, μόλις ο Χριστός εξέπνευσε στον Σταυρό, σημαίνει ότι ήταν αφιερωμένος σε κάποιον άλλο. Σ’ αυτόν που υπήρχε στο υπόγειο στο οποίο για να φθάσει ο αρχιερέας έπρεπε να κατέβει 33 βαθμίδες (σκαλιά).

Η πολιτική κατηγορία στον Ιησού είναι ότι απαρνήθηκε τον φόρο του Καίσαρος. Ψέμα. Ο Χριστός είπε ότι πρέπει να αποδίδονται «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Απλά έπρεπε να βρεθεί μια κατηγορία οπωσδήποτε για να εμπλακούν και οι Ρωμαίοι, ώστε να φορτωθεί την ευθύνη ο Πιλάτος ως άρχων της Ιερουσαλήμ. Αλλά αφού έγινε αναφορά στην φορολογία, να σημειωθεί και το εξής. Φαίνεται από το Ευαγγέλιο ότι ούτε ο Ιησούς θεωρούσε τον εαυτό του εβραίο, ούτε οι Εβραίοι τον θεωρούσαν δικό τους, διότι σύμφωνα με φορολογικούς νόμους ο Χριστός δεν πλήρωνε φόρους για τον Ναό. Μελετάτε τας γραφάς.

Όπως φαίνεται στην Απόφαση, τα βασανιστήρια που επρόκειτο να υποστεί ο Χριστός είχαν προαποφασισθεί από το δικαστήριο και δεν έγιναν προοδευτικά από τον Πιλάτο ελπίζοντας ότι κατά την διάρκειά τους θα εξευμενιστούν οι Εβραίοι και θα γλυτώσει ο Ιησούς.

Αποφάσισαν οι του δικαστηρίου να γράψουν στον σταυρό χλευαστικά το «Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων» και στα ελληνικά. Γιατί να το κάνουν εφόσον στο δικαστήριο υπήρχαν μόνον Ρωμαίοι και Εβραίοι; Τα ελληνικά τα έβαλαν διότι γνώριζαν ότι ο Ιησούς ήταν Έλληνας από την πλευρά της μητέρας του, μιλούσε ελληνικά, και τον άκουσαν να διδάσκει και στα ελληνικά.

Τέλος, όσον αφορά την σύνθεση των μαρτύρων φαίνεται ότι η απόφαση ήταν προειλημμένη. Οι 7 Ρωμαίοι δεν είχαν καμιά δύναμη. Εντύπωση προκαλεί το ότι στους μάρτυρες ανήκουν εκπρόσωποι μόνο από την φυλή του Ιακώβ (κανείς από τις άλλες 11 φυλές), Φαρισαίοι και αρχιραβίνοι. Ενώ οι σημαντικές αποφάσεις των Εβραίων ελαμβάνοντο από το Σανχεντρίν, στην δίκη του Χριστού αυτό δεν έγινε, γιατί κατάλαβαν οι Ιουδαίοι πόσο κινδύνευαν τα σχέδιά τους, που μέχρι σήμερα προσπαθούν να υλοποιήσουν.

Να γιατί εξαφανίστηκε από τα Πατριαρχικά βιβλία η Απόφαση του Πιλάτου για την σταύρωση του Χριστού.