Οι περισσότερες μεγάλες ανακαλύψεις οφείλονται σε τυχαίες συμπτώσεις. Ο Αρχιμήδης από ένα τέτοιο τυχαίο γεγονός, από ένα λουτρό του, οδηγήθηκε στην ανακάλυψη του Νόμου της Υδροστατικής. Επίσης, ένα τυχαίο πέσιμο ενός μήλου από το κλωνάρι του οδήγησε τον Νεύτωνα στην ανακάλυψη του παγκόσμιου Νόμου της Έλξης.Κατά τον ίδιο τρόπο, λοιπόν, χάρις σε μια σύμπτωση, έτυχε να ανακαλυφθεί η άγνωστη ζούγκλα των προϊστορικών μεγαθήριων, που ζούσαν προ αμνημονεύτων χρόνων, σε απόσταση μόλις χιλιομέτρων από την Αθήνα, στις δασώδεις… στέπες της Αττικής!Μεταξύ των λειψάνων που διαφυλάσσονταν, κατά το έτος 1931, στο τότε Παλαιοντολογικό Μουσείο της Αθήνας, συμπεριλαμβάνονταν και ορισμένα που προκαλούσαν κατάπληξη στον επισκέπτη.Τρεις μεγάλες υαλόφρακτες προθήκες, τοποθετημένες κατά σειρά, περιείχαν λείψανα μεγαθήριων, όπως πλευρά, σιαγόνες, κνήμες, σκελετούς κεφαλών, εκ των οποίων αλλά είχαν αφανιστεί από προσώπου γης, ενώ άλλα εξακολουθούσαν να υφίστανται μόνο σε πυκνές και δυσπρόσιτες ζούγκλες, με την εξωτική και οργιώδη βλάστηση, που συναντά κανείς στην καρδιά της Ασίας και στους μυχούς της… Αττικής!Κι όμως, τα φοβερά αυτά μεγαθήρια, τα τερατώδη και τρομακτικά, άλλοτε περιφέρονταν εδώ, στα περίχωρα του αποψιλωμένου πλέον λεκανοπεδίου της Αττικής και στις απογυμνωμένες πλαγιές του Πεντελικού Όρους, που σε πολύ παλαιότερες εποχές, όπως καταμαρτυρούν τα προϊστορικά αυτά λείψανα, καλύπτονταν από συμπαγή κι αδιαπέραστα δάση, από πυκνές κι αδιάβατες στέπες, όπου οργίαζαν αδάμαστα κάθε λογής φυτά και βάκχευε η χλωρίδα.Όλα τα οστά αυτά και οι σκελετοί με τα παράδοξα σχήματα ανακαλύφθηκαν στον δρόμο προς τον Μαραθώνα. Αλλά προτού ασχοληθούμε εκτενώς με το πώς και το πού βρέθηκαν, ας ασχοληθούμε έτι περαιτέρω με τις υαλόφρακτες προθήκες του Παλαιοντολογικού Μουσείου, που περιείχαν ευρήματα της μακρινής εκείνης εποχής, όπου ακόμη ο άνθρωπος δεν υπήρχε στον πλανήτη.Ένας πελώριος κορμός δέντρου, που καταλάμβανε ολόκληρο το μήκος μιας βιτρίνας, προσέλκυε ευθύς την προσοχή. Αυτό που φάνταζε ως κορμός δεν ήταν παρά η κνήμη ενός νεαρού μόλις μεγαθήριου, που έκανε άλλοτε τον περίπατό του στην Πεντέλη.Σε μια άλλη βιτρίνα δέσποζαν δύο οστά επιμήκη, πάχους όσο περίπου της κνήμης ενός ανθρώπου πλήρους ανάπτυξης. Τα οστά αυτά ήταν τα δάκτυλα του θηρίου. Δίπλα τους ήταν ένα γιγαντιαίο τόπι, που έφερε την επιγραφή “Αυγό Στρουθοκαμήλου”.Στην άλλη προθήκη υπήρχαν κολοσσιαίες οδοντοστοιχίες, που έμοιαζαν με αληθινές μυλόπετρες. Έφεραν την επιγραφή “Οδοντοστοιχίες Δεινοθηρίου της Αττικής” και λίγο πιο εκεί ήταν τα οστά ενός προϊστορικού ζώου, που στην επιστημονική γλώσσα αποκαλούνταν “ρινόκερος ο παχόγναθος”.Πίσω από ένα άλλο τζάμι μόρφαζαν παράξενα, σα μάσκες αρχαίων κωμικών, τα αποσκελετωμένα πρόσωπα πέντε μακρινών προπατόρων, που άκουγαν στο όνομα “Μεσοπίθηκοι της Αττικής”. Και παραπλεύρως, διάσπαρτα εδώ κι εκεί, εκτίθεντο σωροί από αλλόκοτα για τον απλό θεατή οστά, διαφόρων τύπων και μεγεθών.Το νεκροταφείο προϊστορικών ζώων στο Πικέρμι και συγκεκριμένα, στην περιοχή Μεγάλο Ρεύμα, έκρυβε μέσα του ένα μυστήριο. Πώς εξολοθρεύτηκαν άραγε αυτά τα γιγάντια πλάσματα και πώς εξηγείται η συσσώρευσή τους στη συγκεκριμένη περιοχή;Συνεχίζεται…Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Η ΒΡΑΔΥΝΗ”, στις 06/12/1931…
