Ο νόμος προβλέπει ένα περιθώριο διαπραγμάτευσης για τα μισθώματα ανάλογα με την διακύμανση του πληθωρισμού. Αυτό, δηλαδή, που μπορούν να διεκδικήσουν οι ιδιοκτήτες ακινήτων (μόνον όταν δεν προβλέπεται συμβατική αύξηση) είναι μια αύξηση ίση με το 75% της ετήσιας αύξησης του τιμαρίθμου (ΔΤΚ).
Από την άλλη πλευρά όμως οι μεταβολές στις αντικειμενικές αξίες (και ειδικά η εκ τω προτέρων γνώση τους ) έχουν άμεση επίδραση στην αγοροπωλησίες – μεταβιβάσεις ακινήτων που με τις σειρά τους επηρεάζουν τις εμπορικές τιμές σε κάθε περιοχή. Έτσι, εάν η διαπραγμάτευση γίνεται πάνω την λογική «ποσό νοικιάζονται τα διαμερίσματα στην γύρω περιοχή» τότε η επίδραση των αντικειμενικών αξίων μπορεί να αποδειχτεί ιδιαίτερα σημαντική. Πόσο μάλλον σε περιοχές που εντάσσονται για πρώτη φορά στο σύστημα και σε άλλες που θα ισχύσουν αντικειμενικές αξίες από επέκταση ζώνης.
Οι αντικειμενικές αξίες αφορούν το τρόπο υπολογισμού των φόρων που επιβάλλονται με τα ακίνητα. Τα ενοίκια, σήμερα, διαμορφώνονται ελεύθερα, και κάθε συμφωνία των συμβαλλομένων για σταδιακή αύξησή τους, τόσο στη αρχή, όσο και κατά τη διάρκεια μιας μίσθωσης είναι κατ΄ αρχήν έγκυρη, τόσο στις εμπορικές μισθώσεις, όσο και στις μισθώσεις κατοικιών.
Μετά την πάροδο τριετίας στις μισθώσεις κατοικιών, το μίσθωμα καθορίζεται και πάλι ελεύθερα. Δεν υπάρχει λοιπόν στην πράξη γενική "νόμιμη αύξηση". Τέτοια αύξηση όμως, ίση με το 75% της ετήσιας αύξησης του τιμαρίθμου (ΔΤΚ) μπορεί να ισχύσει πια σήμερα μόνον όταν δεν προβλέπεται συμβατική αύξηση, σε δύο μόνο εξαιρετικές περιπτώσεις:
Α. σε παλαιές εμπορικές μισθώσεις (προ του Μαρτίου 2014) που δεν προβλέπουν τη μετέπειτα αύξηση του μισθώματος μετά την αρχική πρώτη διετία, αν αυτό ήδη υπερβαίνει το 6% της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου ετησίως, και
Β. σε μισθώσεις κατοικιών για το διάστημα ανάμεσα στη λήξη του συμβατικού χρόνου τους και τη λήξη της αρχικής τριετίας, ομοίως όταν δεν προβλέπεται ποσοστό αύξησης.
