«Μυστήριο παράξενο και παράδοξο βλέπω . Ποιμένες ακούγονται στα αυτιά μου, όχι επειδή παίζουν ένα υπαίθριο σκοπό, αλλά επειδή τραγουδούν ουράνιο ύμνο. Άγγελοι τραγουδούν, Αρχάγγελοι μέλπουν, υμνούν τα Χερουβίμ, δοξολογούν τα Σεραφίμ, οι πάντες γιορτάζουν επειδή βλέπουν τον Θεό πάνω στην γη και τον άνθρωπο στους ουρανούς. Τον (Θεό που είναι) άνω (τώρα να είναι) κάτω από οικονομία και τον (άνθρωπο που είναι) κάτω (τώρα να είναι) άνω από φιλανθρωπία. Σήμερα η Βηθλεέμ τον ουρανό εμιμήθηκε. Επειδή αντί για αστέρια, αγγέλους που υμνούν δέχθηκε, και αντί για τον ήλιο, τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, απεριγράπτως εχώρεσε. Και μην αναζητάς πως. Επειδή όπου θέλει ο Θεός, νικιέται η τάξη της φύσεως. Επειδή θέλησε, το κατόρθωσε, κατήλθε, έσωσε. Όλα (τα κτίσματα) συντρέχουν με τον Θεό (τον Κτίστη). Σήμερα ο Ων τίκτεται και ο Ων γίνεται αυτό που δεν ήταν. Γιατί ενώ είναι Θεός, γίνεται άνθρωπος , χωρίς να πάψει να είναι Θεός. Επειδή δεν έγινε άνθρωπος με το να πάψει να είναι Θεός, αλλά ούτε πάλι με το να προκόψει από άνθρωπος έγινε Θεός. Αλλά ενώ είναι ο (Θεός) Λόγος, έγινε σαρξ (δηλαδή και άνθρωπος) με απάθεια, χωρίς να μεταβληθεί η φύση Του. Επειδή λοιπόν όλοι σκιρτούν από χαρά, να σκιρτήσω θέλω κι εγώ, να χορεύσω επιθυμώ, να πανηγυρίσω θέλω. Αλλά χορεύω χωρίς να παίζω κιθάρα, χωρίς να κινώ κλαδιά κισσού, χωρίς να κρατώ αυλούς, χωρίς να ανάβω λαμπάδες, αλλά αντί για μουσικά όργανα κρατώντας τα σπάργανα του Χριστού. Γιατί αυτά, είναι η ελπίδα μου, αυτά η ζωή μου, αυτά η σωτηρία μου, αυτά ο αυλός μου, αυτά η κιθάρα μου. Γι’ αυτό κι έρχομαι κρατώντας αυτά, για να λάβω με την δύναμή τους, ισχύ λόγων, και να πω μαζί με τους Αγγέλους “Δόξα εν υψίστοις Θεώ” και μαζί με τους ποιμένες “κι επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία”. Σήμερα αυτός, που γεννήθηκε αρρήτως εκ του Πατρός, αφράστως τίκτεται από Παρθένο για μένα. Αλλά τότε γεννήθηκε κατά φύσιν από τον Πατέρα πριν τους αιώνες, καθώς ο Πατέρας γνωρίζει. Ενώ πάλι σήμερα παρά -την- φύσιν ετέχθη καθώς γνωρίζει η Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Και η άνω γέννησή του αληθής και η κάτω γέννηση αψευδής. Και αληθινά Θεός εκ Θεού εγεννήθη και αληθινά άνθρωπος ο Ίδιος εκ Παρθένου ετέχθη. Άνω μόνος εκ μόνου Μονογενής, κάτω μόνος εκ Παρθένου μόνης Μονογενής ο Ίδιος. Επειδή όπως ακριβώς (είναι) ασεβές να εννοήσουμε μητέρα για την άνω γέννηση έτσι (είναι) βλάσφημο να υπονοήσουμε πατέρα για την κάτω γέννηση. Ο Πατέρας γέννησε απαθώς χωρίς να μειωθεί η Θεία Του φύση και η Παρθένος αφθόρως έτεκε. Επειδή ούτε ο Πατέρας έπαθε κάποια μείωση όταν γέννησε, επειδή θεοπρεπώς εγέννησε. Ούτε η Παρθένος έπαθε φθορά όταν έτεκε, επειδή πνευματικώς έτεκε.
Όπως ακριβώς ο τεχνίτης όταν βρει χρησιμότατο υλικό κατασκευάζει ωραιότατο σκεύος, έτσι κι ο Χριστός όταν βρήκε της Παρθένου άγιο το σώμα και την ψυχή, κατεκόσμησε για τον εαυτόν Του, έμψυχο ναό, με τρόπο που θέλησε, έπλασε άνθρωπο μέσα στην Παρθένο και αφού ντύθηκε αυτόν , σήμερα έρχεται, χωρίς να ντραπεί την ασχήμια της (ανθρώπινης) φύσεως. Επειδή δεν θεωρούσε ύβρη για τον εαυτόν Τον να φορέσει το δικό του έργο. Και το πλάσμα απέκτησε μεγίστη δόξα επειδή έγινε ένδυμα του Τεχνίτη. Επειδή όπως ακριβώς κατά την πρώτη δημιουργία ήταν αδύνατον να κατασκευάσει τον άνθρωπο πριν έλθει ο πηλός στα χέρια Του, έτσι και το φθαρμένο σκεύος ήταν αδύνατον να μεταποιηθεί εάν δεν γινόταν ένδυμα του Δημιουργού. Αλλά τι να πω και τι να λαλήσω; Επειδή το θαύμα με εκπλήττει. Ο Παλαιός των ημερών Παιδί έγινε, Αυτός που κάθεται σε θρόνο υψηλό και ανυψωμένο, τοποθετείται σε φάτνη, ο ανέγγιχτος, ο απλός κι ασύνθετος κι ασώματος με ανθρώπινα χέρια τυλίγεται, Αυτός που σπάει τα δεσμά της αμαρτίας, με σπάργανα εμπλέκεται, επειδή αυτό θέλει. Επειδή θέλει την ατιμία να την κάνει τιμή, την αδοξία να την ντύσει με δόξα, την ύβρη να κάνει αρετή. Γι’ αυτό και λαμβάνει το δικό μου σώμα για να χωρέσω εγώ τον δικό του Λόγο. Και επειδή έλαβε την δική μου σάρκα μου δίνει το δικό Του Πνεύμα. Έτσι ώστε δίνοντας και λαμβάνοντας να μου εμπορευθεί τον θησαυρό της ζωής. Μου λαμβάνει την σάρκα για να με αγιάσει. Μου δίνει το Πνεύμα για να με διασώσει. Αλλά τι να πω και τι να λαλήσω; “Να, η Παρθένος θα συλλάβει”. Δεν λέγεται πια σαν κάτι που θα γίνει, αλλά θαυμάζεται σαν πεπραγμένο.»
Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα.
Σεπτή των πρεσβυτέρων χορεία,
Χριστού Διακονία, λαέ του Θεού.
Τα λόγια που μόλις ακούσαμε, δεν είναι δικά μας, αλλά του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Συμπυκνώνουν σε μόλις τρεις εκτενείς παραγράφους, όλο το θεολογικό νόημα της Εορτής της Κατά σάρκα Γεννήσεως του Κυρίου μας. Της Ενανθρωπήσεως του Σωτήρος.
Λόγια που αν και ακούστηκαν εκατοντάδες χρόνια πριν, παραμένουν πάντοτε επίκαιρα.
Πώς να προσεγγίσουμε το γεγονός; Ας δούμε τι λέγουν οι Ευαγγελιστές: Ο ‘Άγιος Ευαγγελιστής Λουκάς, ο όποιος διασώζει πολλά περιστατικά από την παιδική ηλικία του Κυρίου, μας πληροφορεί ότι η ετοιμόγεννη αγία Παρθένος δεν βρήκε «τόπον εν τω καταλύματι», δηλαδή θέσι στό πανδοχείο, γιά νά γεννήση τον Κύριο (Λουκ. β’ 7). ’Έτσι χρησιμοποίησε ως κατάλυμα τον σταύλο των αλόγων ζώων και ως λίκνο την φάτνη. Ο Λόγος του Θεού γεννήθηκε σε ένα τόπο που συμβόλιζε τον κόσμο μας, που όπως τότε έτσι και σήμερα όζει -μυρίζει άσχημα- από την αλογία των παθών. Με πόνο διαπιστώνουμε ότι και σήμερα ο Χριστός δεν έχει τόπον εν τω καταλύματι τής ζωής μας και ότι ενώ έρχεται εις τα ίδια, δηλαδή στον δικό Του κόσμο, οι πολλοί άνθρωποι δεν τον θέλουν. «Ίδια» δεν είναι μόνον ο κόσμος Του, αλλά για μας τους Ορθοδόξους Έλληνες κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο είναι και η ευλογημένη πατρίδα μας, η οποία κατά την διάρκεια των αιώνων μετά την ένσαρκο Οικονομία του Κυρίου έχει ιδιαίτερα ευεργετηθεί και περιλαμφθεί από το φως του Χριστού.
Ας ερωτήσουμε τον εαυτό μας πρώτα εμείς οι άνθρωποι της Εκκλησίας, αν ο Κύριος βρίσκει κατάλυμα στην καρδιά μας και αν όσοι πιστεύουμε σ’ Αυτόν αγωνιζόμαστε κατά της φιλαυτίας μας, καθαριζόμαστε από τα πάθη μας και προσφέρουμε τον εαυτό μας, ώστε να είναι χωρητικός της Χάριτός Του. Ό λόγος του Θεού μας διδάσκει πώς πρέπει να αγωνιζόμαστε, ώστε ο Χριστός να κατοικεί μόνιμα στην ύπαρξή μας. Οι άγιοι Πατέρες, και μάλιστα οι νηπτικοί, μας παραδίδουν την μέθοδο της πνευματικής εργασίας, την οποία πρέπει να ασκούμε, για να κατοικεί μονίμως ό Χριστός μέσα μας.
Όπως ακούμε σε ένα τροπάριο: «Άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται» ή όπως λέγει ο Μέγας Αθανάσιος: «Αυτός ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν, και αυτός εφανέρωσεν εαυτό δια σώματος, ίνα ημείς του αοράτου Πατρός έννοιαν λάβωμεν» ή ο Ιερός Χρυσόστομος: «Άνθρωπος γαρ εγένετο ο Θεός και Θεός ο άνθρωπος». Κι άλλοι Πατέρες τονίζουν: «Ότι ετέχθη ημίν σήμερον Σωτήρ… ουκ εν μορφή Θεού, ίνα μη διαπτοήση το ασθενούν, αλλ’εν μορφή δούλου, ίνα ελευθερώση το δουλωθέν! (Μ.Βασίλειος) Η του Θεού Ενανθρώπησις, τοσούτον Θεόν ποιούσα τον άνθρωπον, όσον αυτός γέγονεν άνθρωπος (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)
Πολλές φορές όμως πονούμε γιατί στον κόσμο μας και στην πατρίδα μας όχι μόνο δεν γίνεται δεκτός ο Χριστός ως φιλοξενούμενός μας, αλλά και γίνονται συστηματικές προσπάθειες να εξορίζεται από την ζωή μας και κάποτε να υβρίζεται και να συκοφαντείτε .
Οι θλιβερές αυτές διαπιστώσεις δεν μπορούν παρ’ όλα αυτά να μειώσουν την χαρά και την ευλογία των αγίων εορτών της του Θεού Επιφανείας. Ό Άγιος Ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει στο Ιερό Ευαγγέλιό του ότι «ό Λόγος σάρξ έγένετο καί εσκήνωσεν εν ημίν» (Ίω. α’ 14), αλλά καί ότι «εις τα ίδια ήλθε καί οί ίδιοι αυτόν ού παρέλαβον» (Ίω. α’ 11). Δηλαδή, τον ελθόντα Κύριο δεν Τον δέχθηκαν οι δικοί Του, και ακολούθως προσθέτει· «όσοι δε έλαβον αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού» (Ίω. α’ 12). Οι ταπεινοί όμως άνθρωποι έδέχθησαν τόν Κύριο, πίστεψαν σ’ Αυτόν και έγιναν μαθητές Του. Όσο κι’ άν ο κόσμος απομακρύνεται από τον Θεό, οι ταπεινές ψυχές που δέχονται τον Χριστό, λαμβάνουν την εξουσία να γίνουν τέκνα Του και να ενώνονται μαζί Του ως μέλη του αγίου Σώματός Του. Αυτό είναι το μέγα μυστήριο της ευσεβείας, το όποιο εορτάζουμε αυτές τις ημέρες και το οποίο ο μέγας Απόστολος Παύλος συνόψισε σε λίγες λέξεις: «Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις, εκηρύχθη εν έθνεσιν, επιστεύθη εν κόσμω, ανελήφθη εν δόξη» (Α’ Τιμ. γ’ 16). Έτσι η χαρά μας είναι τετελειωμένη και η οφειλομένη προς τον σαρκωθέντα Κύριο λατρεία μας αδιάκοπος.
Στην εποχή μας όμως, τι συμβαίνει; Έχει κάποια θέση όλη αυτή η ιστορία της Θείας Ενανθρωπήσεως, στη ζωή μας; Τρέχουν οι άνθρωποι να προλάβουν προθεσμίες, ρήτρες, δόσεις, κρατώντας αμέτρητα έγγραφα και φακέλους, στοιβάζοντας όνειρα και προσδοκίες σε βιογραφικά cv και νέφη αποθήκευσης ψηφιακών δεδομένων… Και που και που κάνουν ένα ξεσκόνισμα -καμιά ανασυγκρότηση ή εκκαθάριση δίσκου γιατί κινδυνεύει να τους κρασάρει το μηχάνημα.
Μα που καιρός για «ξεσκόνισμα» στις ψυχές… Φτάσανε τα Χριστούγεννα, λαμπιόνια, φώτα, μουσικές και θαρρείς πως όλος ο καλός μας εαυτός, αναλώνεται αυτήν την περίοδο και αναχωρεί ξαφνικά, μαζί με το φευγιό των καλικάντζαρων, όπως η λαϊκή παράδοση θέλει. Κι ύστερα; Πάλι ο καθένας στην καθημερινότητά του, στο σπίτι του, στον μικρόκοσμό του, που για να τον αναλύσεις δεν είναι αρκετό ούτε το πιο ακριβό μικροσκόπιο του κόσμου… Πώς να μπούμε, λέει, σε mood -σε διάθεση- γιορτινή; Μα η κάθε μέρα που ανοίγεις τα μάτια σου και αναπνέεις καθαρό αέρα, είναι ευλογία από τον Θεό! Κάπου αλλού κάποιος άλλος αναπνέει με τη βοήθεια αναπνευστικής μηχανής, τη στιγμή που τα δάκτυλα των συγγενών του αφήνουν βαθιά αποτυπώματα στα τζάμια της εντατικής… Προχωράς στο δρόμο και σε πιάνει αυτή η αλλεργία, φτερνίζεσαι και φέρνεις στον νου, την ώρα και τη στιγμή που έδωσες ένα σωρό λεφτά σε εναλλακτικές θεραπείες…. Κάπου αλλού, κάποιος άλλος δεν έχει άλλες εναλλακτικές… και κοιμάται σε χαρτόκουτα και παγκάκια…. Αγόρασες ένα καινούργιο κουστούμι για το τραπέζι της Πρωτοχρονιάς, γιατί πώς να το κάνουμε έχεις κι ένα επίπεδο… Κάπου αλλού, ένα φόρεμα καλό, που μοσχομυρίζει λεβάντα, περιμένει αυτήν που το αγόρασε σε τιμή ευκαιρίας, να το φορέσει και φέτος στα γενέθλια του παιδιού της… Όμως, μάταια, γιατί φέτος το παιδί της θα λείπει, οδηγήθηκε σε φευγιό από βίαιο χέρι… Μπαινοβγαίνεις σε πολυκαταστήματα κάνοντας έρευνα αγοράς για το πιο στυλάτο κινητό, αυτό που από μέσο επικοινωνίας και εργαλείο διασύνδεσης, γίνεται αποθήκη στιγμών με αγαπημένα πρόσωπα… Όμως, κάπου αλλού κάποιος άλλος έφτιαξε μια αποθήκη στιγμών προσωπικών και την πούλησε στο διαδίκτυο… Σκέφτεσαι τι δώρο να πάρεις στο παιδί σου τις γιορτές… Μα! Μα το πιο πολύτιμο είναι η αγάπη, η ειλικρίνεια, η κατανόηση στα λάθη του.. Κάπου αλλού, κάποιος άλλος τόλμησε να αγγίξει την αθωότητα , να μολύνει τη ψυχή ενός παιδιού, να τραυματίσει αντί να επουλώσει με όνειρα τον κόσμο του…
Πόσες και πόσες φορές δεν ακούμε ειδικά αυτές τις μέρες: «Προστατέψτε τα παιδιά!» Ήρθε και πάλι στο προσκήνιο το Θείο Βρέφος της Βηθλεέμ. Από την άλλη όμως είναι συγκλονιστικά τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην πατρίδα μας με πρωταγωνιστές πονεμένους νέους ἀνθρώπους. Υποθέσεις κακοποίησης ανήλικων παιδιών από πρόσωπα συνήθως του στενού φιλικού ή συγγενικού περιβάλλοντός τους… Άλλα περιστατικά με συμμορίες ανηλίκων σε σχολεία, που σημείωναν υψηλή παραβατική συμπεριφορά, με εκφοβισμούς, ξυλοδαρμούς, κλοπές και άλλα. Περιπτώσεις νέων ανθρώπων, που καθημερινά σύρονται στις δικαστικές αίθουσες, τα κρατητήρια έχοντας διαπράξει ποικίλα όσα εγκλήματα και παραβάσεις∙ χρήση και διακίνηση εξαρτησιογόνων ουσιών, σκληροί ξυλοδαρμοί.. Σημειώνονται βέβαια και πλήθος άλλων υποθέσεων, όπου δράστες ή θύματα είναι μικρά παιδιά, έφηβοι, νέοι άνθρωποι. Bullying σε σχολεία, όπου ορισμένοι εκπρόσωποι του εκπαιδευτικού κόσμου ή και γονείς αφήνουν απλά να εξελίσσονται… απειλές, εκδουλεύσεις σέ μαφιόζικες συμμορίες, μικρά παιδιά που χρησιμοποιούνται για επαγγελματική επαιτεία, που πέφτουν θύματα στο διαδίκτυο, στα διάφορα κοινωνικά δίκτυα (social media) ή και νέοι άνθρωποι που απογοητεύονται οικτρά από την ζωή, την κοινωνία και φθάνουν ν’ αφαιρέσουν την ζωή τους για να μην ζουν πλέον σ’ ένα τόσο σκληρό κόσμο, αλλά και τόσα άλλα θέματα είναι λίγα από τα πολλά που συμβαίνουν. Είναι πραγματικά μακρά η λίστα των ζητημάτων, όπου εμπλέκονται παιδιά, νέοι άνθρωποι. Περιστατικά, που αναδεικνύουν την φοβερή και πικρή αλήθεια, ότι οι νέοι, τα παιδιά μας σήμερα κινδυνεύουν περισσότερο από ποτέ άλλοτε! και δεν είναι κινδυνολογία! Είναι απλά η γλώσσα της αληθείας! Ἡ σκληρή πραγματικότητα αυτό ακριβώς μας υποδεικνύει! Άλλωστε ας είμαστε προσγειωμένοι, ας γνωρίζουμε σέ ποιό κόσμο ζούμε πραγματικά. Ούτε να στρουθοκαμηλίζουμε, να εθελοτυφλούμε ή «να θάβουμε τα θέματα κάτω από το χαλί». Ασφαλώς η αντιμετώπιση της αλήθειας κατάματα μπορεί να μας απογοητεύει, σέ κάποιο βαθμό, αλλά δεν πρέπει να μας καταβάλει, ούτε να μας εμποδίζει από το να κάνουμε όποιες κινήσεις χρειάζονται για να βελτιωθεί η όλη κατάσταση. Όλοι έχουμε χρέος απέναντι στους νέους, το μέλλον της πατρίδας μας! Ο γονιός μέσα στο σπίτι να μεγαλώσει και να ενδιαφερθεί βαθιά, για την ουσιαστική αγωγή των παιδιών. Όχι μόνο για την μάθηση, τίς ποικίλες δεξιότητες, αλλά για την ορθή διαπαιδαγώγηση, τον εσωτερικό κόσμο των παιδιών. Ο εκπαιδευτικός στο σχολείο, στο όποιο εκπαιδευτικό καθίδρυμα να μεταδώσει παιδεία, να σμιλεύσει προσωπικότητες, χαρακτήρες, και όχι να μεταδώσει ξερές γνώσεις. Ν’ ασχοληθεί και με δύσκολα θέματα των μαθητών, να μην αδιαφορήσει ή να κοιτάξει την δική του ανέλιξη και καριέρα. Όλοι μας, να νοιαζόμαστε με προσευχή, με σωστή συμβουλή, με πρακτική βοήθεια και με ορθές παιδαγωγικά κατευθυντήριες γραμμές να βοηθήσουμε, να φυλάξουμε τα παιδιά μας από την λαίλαπα των σκοτεινών ημερών μας, που τα ωθεί στην απώλεια της αθωότητάς τους ή στην κακοποίηση των ψυχών τους, που τους κλέβει τα όνειρα, το μέλλον.
Ας προστατέψουμε τους νέους και ας παρακαλούμε ακόμη πιό δυνατά τον δι’ ἡμᾶς νηπιάσαντα Ἅγιο Θεό να απλώνει επάνω τους ασπίδα προστασίας και θείας χάριτος!
Ας μην ξεχάσουμε όμως αυτές τις μέρες και τους αναγκεμένους αδελφούς μας… ας τιμήσουμε τον αγώνα και ας εκτιμήσουμε την αγωνία των ανθρώπων που διακονούν στα έργα αγάπης της τοπικής μας εκκλησίας, στο Δος Ημίν Σήμερον, στα Σπίτια Γαλήνης, στον Σύλλογο Συμπαραστάσεως Κρατουμένων «Ο Εσταυρωμένος», στα ενοριακά φιλόπτωχα… Είναι χαρακτηριστική η ιστορία που διηγείται κάποιος, για το τι έκανε και πώς έμμεσα βοηθούσε ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης, ο νέος ομολογητής της Δράμας, αυτές τις ημέρες, κάνοντας πράξη το «Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου” (Ματθ. στ’, 3). Διηγείται κάποιος για τον μεγάλο αυτόν Άγιο, «Έρχονταν τα Χριστούγεννα και όλοι οι χωριανοί έσφαζαν από τα ζώα τους για τις γιορτές. Μόνο εμείς δεν είχαμε τίποτε. Κι εγώ μ’ ένα παιδικό παράπονο έλεγα στη μάνα μου: «Εμείς τι θα φάμε;» «Μη στενοχωριέσαι, με ησύχαζε, κάποια πόρτα θ’ ανοίξει και για μάς ο Θεός». Με την προτροπή του Γέροντα οι χωρικοί μας έφερναν από ένα κομμάτι κρέας και τελικά μαζεύαμε το πιό πολύ. Μία άλλη μέρα το πρωί όταν ξυπνήσαμε, βρήκα στη σκάλα μας σακούλες με διάφορα τρόφιμα. Η μία είχε φακές, ή άλλη μακαρόνια, ή άλλη πληγούρι και άλλα διάφορα. Για όλα αυτά τη φροντίδα και την έννοια την είχε ο καλόγερος, εκείνος ο ασκητής. Προτιμούσε να μήν έχει ο ίδιος τίποτε, αλλά δεν μπορούσε να ησυχάσει, αν ήξερε ότι έστω και ένα σπίτι στο χωριό πεινούσε και δυστυχούσε» Δεν μπορούσε να ησυχάσει! < το ακούσατε;! Από τα τόσα που είπαμε, ας κρατήσουμε μερικά…
Χριστούγεννα δεν είναι το «χριστουγεννιάτικο» δέντρο, ούτε καν το στολισμένο καραβάκι, δεν είναι το στόλισμα των σπιτιών με πολύχρωμα φωτάκια, Χριστούγεννα δεν είναι τα μελομακάρονα, οι κουραμπιέδες, οι γαλοπούλες, τα τσουρέκια, δεν είναι οι μαζικές αγορές παιχνιδιών, δώρων και κάθε είδους καταναλωτικού αγαθού, δεν είναι ρεβεγιόν το προηγούμενο βράδυ και ξενύχτι μέχρι πρωίας σε νυχτερινά κέντρα, με ατελείωτη κατανάλωση αλκοόλ και τσιγάρου, με δυνατή μουσική, μαζί με χιλιάδες άλλους ανθρώπους άγνωστους, απρόσωπους, δεν είναι διακοπές και ταξίδια αναψυχής εντός και εκτός Ελλάδας, δεν είναι χαρτοπαιξία και καζινομανία, δεν είναιδιακοπές από το σχολείο και το Πανεπιστήμιο, δεν είναι ο δυτικόφερτος, καπιταλιστής «Santa Claus» ντυμένος στα χρώματα της Κόκα Κόλα, δεν είναι οι φιλανθρωπικές επιδείξεις νεόπλουτων εκατομμυριούχων και η φιλανθρωπία των «γιορτών», όταν όλες τις άλλες μέρες κυριαρχεί η άγρια εκμετάλλευση, η απάτη, το κλέψιμο εκ μέρους μεγαλο-φιλανθρώπων, δεν είναι μόνο χριστουγεννιάτικες συναυλίες, δεν είναι μόνο τα εμπορευματοποιημένα (πια) κάλαντα, δεν είναι οι «καλικάντζαροι», τα ξωτικά και ο Πινόκιο, δεν είναι οι αστρολογικές προβλέψεις για το νέο έτος, δεν είναι η τηλεόραση και τα «χριστουγεννιάτικα» τηλεπαιχνίδια, δεν είναι μόνο παραμύθια και διηγήματα… Η γεύση που μένει απ’όλα αυτά, είναι ένα απέραντο κενό, μια προσωρινή χαρά αλλά και μια βέβαιη κατάθλιψη, μια ανεξήγητη μελαγχολία που την έχουν ονομάσει οι ψυχολόγοι «η μελαγχολία των γιορτών». Αυτά είναι τα Χριστούγεννα του σύγχρονου, απρόσωπου «πολιτισμού», που ποτέ δεν φέρνουν την ηρεμία, τη γαλήνη, την ειρήνη στις ψυχές των ανθρώπων. Γιατί από τα σύγχρονα Χριστούγεννα λείπει ο Χριστός!
ΑΣ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ…
Χριστουγεννιάτικο μήνυμα Μητροπολίτη Νικοπόλεως: "Να γεμίσουν οι ψυχές σας φως, οι καρδιές σας ειρήνη και οι συνειδήσεις σας γαλήνη"
Ας αντισταθούμε λοιπόν σε όσους φοβούνται και τρέμουν τα Χριστούγεννα… σε όσους λένε « καλές γιορτές», γιατί δεν τους αρέσει το «Καλά Χριστούγεννα», σε όσους απαλείφουν από καταστήματα, κάρτες και οτιδήποτε άλλο τη λέξη «Χριστούγεννα», γιατί δήθεν ενοχλούνται οι αλλόθρησκοι που ζουν ανάμεσά μας. Αν κάποιοι αρέσκονται στην απάτη, εμείς ας υπηρετήσουμε την Αγάπη, Αν κάποιοι προωθούν τη διαπλοκή, εμείς ας επιμείνουμε στην Προσευχή. Αν άλλοι μεθοδεύουν την εκμετάλλευση, εμείς ας αυξήσουμε την αλληλεγγύη.
Αν, δικοί μας και ξένοι ψεύδονται και μας εμπαίζουν, εμείς ας προσκυνήσουμε ταπεινά τον Χριστό και ο Καλός Θεός θα μας βγάλει από άλλο δρόμο, για να ξαναβρούμε τη χαμένη Πατρίδα μας και την χαμένη ελπίδα μας.
Ένα είναι σίγουρο: δε θα χαθούμε! «Ζεί Κύριος»! Κι αν ξεριζώσουν τον Χριστό (και τα Χριστούγεννα) από τις βιτρίνες, τις πλατείες, τα βιβλία…
ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΠΟΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΞΕΡΙΖΩΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ.
ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΝΑ ΣΒΗΣΟΥΝ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΘΑΨΟΥΝ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ, ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΣΤΟ ΕΠΙΓΕΙΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ, ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ, ΩΣΤΕ ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΝΑ ΕΧΕΙ ΖΩΗ ΑΙΩΝΙΟ, ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΩΜΑ, ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙ…
21 ΑΙΩΝΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΣΒΗΣΟΥΝ…
21 ΑΙΩΝΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΟΥΝ…
21 ΑΙΩΝΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΟΥΝ ΣΑΝ ΠΡΟΦΗΤΗ, ΣΑΝ ΑΓΓΕΛΟ, ΣΑΝ ΦΙΛΟΣΟΦΟ, ΣΑΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ, ΣΑΝ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ, ΣΑΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟ, ΣΑΝ… ΑΛΛΑ ΕΔΩ ΚΑΙ 21 ΑΙΩΝΕΣ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΩΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ…
ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΑ « ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ» ΣΑΣ ΧΩΡΙΣ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΖΩΗ…
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΕΙΝΑΙ…
Χριστούγεννα είναι Προσευχή, Μετάνοια, Εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία.
Χριστούγεννα είναι να γεννηθεί μέσα στη φάτνη της ψυχής μας ο Ιησούς Χριστός, με συμμετοχή στη Θεία Λειτουργία και Θεία Κοινωνία το ξημέρωμα της 25ης Δεκεμβρίου…
Χριστούγεννα σημαίνει αγάπη και ανθρωπιά 365 μέρες το χρόνο…
Χριστούγεννα σημαίνει Ορθόδοξη Ιεραποστολή στα έθνη, για να γεννηθεί σε όλες τις καρδιές ο Σωτήρας του κόσμου.
Χριστούγεννα έχουμε μόνο με Χριστό (κεφαλή) και με Εκκλησία (σώμα).
Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να ανεβάσει τον άνθρωπο στο Θεό. Να δείξει στον καθένα μας ότι ο Θεός δεν βρίσκεται ψηλά, αγνοώντας τα πάθη και τους καημούς του κόσμου, αλλά γίνεται ο ίδιος άνθρωπος για να πάρει τη σάρκα μας (το φθαρτό) και να μας δώσει το πνεύμα Του (το άφθαρτο). Κι αυτό το έκανε από αγάπη, για να μας σώσει…
Όπως ο δάσκαλος κατεβαίνει στο επίπεδο των μαθητών του για να τους δώσει να καταλάβουν το μάθημα, έτσι και ο Χριστός κατέβηκε στο δικό μας επίπεδο, ταπεινώθηκε, για να Τον γνωρίσουμε.
Είναι ειρωνικό να είναι τα σπίτια μας φωτισμένα, ζεστά και στολισμένα αυτές τις μέρες και οι καρδιές μας μέσα στο σκοτάδι, το κρύο και τη γύμνια, γιατί αρνούμαστε τον Χριστό! Δεν Τον καλούμε ούτε στο τραπέζι Του…
Ας χαρίσουμε ένα δώρο σε Αυτόν που γιορτάζει, ας ξεκινήσουμε διάλογο μαζί Του, ας εντείνουμε τις προσευχές μας, ώστε η ανθρωπότητα να γιορτάσει αληθινά και πνευματικά Χριστούγεννα. Ας τα γιορτάσουμε, όπως τα γιόρτασαν οι Άγγελοι και οι ποιμένες το βράδυ εκείνο της Γέννησης του Θεανθρώπου.
Χιλιάδες άνθρωποι (κυρίως στην Ασία και την Αφρική) θα διανύσουν ατέλειωτα χιλιόμετρα με κάθε μεταφορικό μέσο, ακόμα και με τα πόδια, για να βρεθούν σε έναν ορθόδοξο ναό για να γιορτάσουν τη γέννηση του Θεανθρώπου.
Εμείς, πως θα τολμήσουμε να ζητήσουμε τη βοήθειά Του, όταν Τον αφήνουμε τελευταίο, μετά τις υλικές μας απολαύσεις; Όταν την ημέρα των γενεθλίων Του δεν αναφέρουμε καν το Όνομά Του!
Όσο αγνοούμε τον Χριστό, την εξομολόγηση, τη Θεία Κοινωνία, τη Θεία Λειτουργία, τις αγιαστικές πράξεις της Εκκλησίας, τη νοερή καρδιακή προσευχή, τόσο οι ενοχές μας πολλαπλασιάζονται, τόσο τα ψυχικά και σωματικά μας προβλήματα επιδεινώνονται, τόσο καταρρέουμε μέσα στους έντονους ρυθμούς ζωής, τόσο διαλύουμε τις οικογενειακές μας σχέσεις, τις σχέσεις μας με φίλους, συναδέλφους, προϊσταμένους, υφισταμένους, γινόμαστε ράκη, νοιώθουμε τη ζωή μας ανυπόφορη, τρέχουμε να βρούμε λύσεις αλλού.
Εξαιτίας των ποικίλων προβλημάτων στην κοινωνία μας οικονομική κρίση, επιδημία κορονοϊού και τόσα άλλα, τις ημέρες αυτές οι άνθρωποι αντί να αισθάνονται χαρά και ειρήνη, νιώθουν ανασφάλεια, ανησυχία και απόγνωση. Χιλιάδες συνάνθρωποί μας παραμένουν άνεργοι, άλλοι έβαλαν λουκέτο στα καταστήματά τους, άλλοι δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε το ενοίκιό τους, άλλοι έχασαν τα σπίτια τους ή τα αυτοκίνητά τους, άλλοι έφυγαν και εξακολουθούν να φεύγουν μετανάστες στο εξωτερικό.
Πώς να μιλήσει κανείς στους ανθρώπους αυτούς για τα Χριστούγεννα; Με τι διάθεση να ακούσουν για τα πνευματικά όταν αγωνιούν και στενάζουν για τα βιωτικά; Και όμως! Αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή! Τώρα που πονάμε πρέπει να σηκώσουμε τα χέρια μας ψηλά και να ζητήσουμε τη βοήθεια του Θεού! Όσο επικρατούσε ευημερία και καλοπέραση και οι άνθρωποι ζούσαν μέσα στις διασκεδάσεις, τις ηδονές, τις χαρτοπαιξίες και τα ρεβεγιόν, οι καρδιές ήταν σκληρές και άγονες σαν τα εγκαταλελειμμένα χωράφια. Τώρα ο Κύριος μέσω αυτής της παιδαγωγίας, οργώνει τις καρδιές μας και αν εμείς τις ποτίσουμε με λίγα δάκρυα μετανοίας, τότε θα μαλακώσει το χώμα, θα δεχθεί το θείο σπόρο και θα καρποφορήσουν!
Επιτρέψτε μου -τελειώνοντας- να θυμηθώ τα λόγια, από το ποιηματάκι που η αείμνηστη μητέρα μου Ασημίνα, προσπαθούσε να μου μάθει πριν πολλά χρόνια, για την Χριστουγεννιάτικη γιορτή του Παιδικού Σταθμού… έλεγα απευθυνόμενος στον μικρό Χριστό: «Δώρα δεν έχω πλούσια για να σου τα προσφέρω, μονάχα την αγάπη μου στα πόδια σου θα φέρω, και σα μικρό βοσκόπουλο το γόνυ θα λυγίσω και του Χριστού τη Γέννηση θά’ρθω να προσκυνήσω.»
Ελάτε λοιπόν να προσκυνήσουμε, να γιορτάσουμε!
Ελάτε να πανηγυρίσουμε!
Μαζί με τους ποιμένες ας Τον δοξάσουμε,
με τους αγγέλους ας τον υμνήσουμε,
ας είναι κοινή η πανήγυρις των ουρανίων και επιγείων δυνάμεων!
Σήμερα λύθηκαν τα μακροχρόνια δεσμά.
Ο διάβολος καταντροπιάστηκε.
Οι δαίμονες δραπέτευσαν.
Ο θάνατος καταργήθηκε.
Ο παράδεισος ανοίχτηκε.
Η κατάρα εξαφανίστηκε.
Η αμαρτία διώχτηκε.
Η πλάνη απομακρύνθηκε.
Η αλήθεια αποκαλύφθηκε.
Όλα έγιναν ένα! Ουρανός και γη!
Ας κάνουμε φέτος τη διαφορά κι ας ζήσουμε πνευματικά Χριστούγεννα, με Χριστό! Και τότε θα δούμε τη Χάρη του Θεού ν΄αλλάζει τη ζωή μας… ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ! Αληθώς Ετέχθη ημίν, σήμερον Σωτήρ! Αμήν!
