Μανιφέστο πολέμου θα τολμούσαμε να πούμε ότι είναι το κατάπτυστο και προκλητικά ανιστόρητο δημοσίευμα της τουρκικής το οποίο φυσικά δεν πείθει ούτε τα στελέχη του τουρκικού Γενικού Επιτελείου, ότι δήθεν η Ελλάδα ετοιμάζει επιθετικά σχέδια κατά της Τουρκίας.

Όσο όμως παρανοϊκά αστείο είναι ένα μανιφέστο, τόσο αποκρύβει πίσω του την αδήριτη ανάγκη του καθεστώτος Ερντογάν να ξεφύγει από τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, την πείνα, το κατρακύλισμα της λίρας και τα σκάνδαλα στα Κατεχόμενα.

Σωρηδόν οι κατασχέσεις από Εφορία-Ταμεία-Δήμους! Ακόμα και για τέλη κοιμητηρίου-7 στους 10 κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα

Το καθεστώς-μαφία του Τούρκου προέδρου τα κάνει όλα, ή τουλάχιστον έτσι διαλαλεί στην διεθνή κοινότητα, η οποία ξέρει τι εστί  Τούρκος βάρβαρος, απλά ποιεί την νήσσαν για τα δικά της συμφέροντα.

Η τουρκική εφημερίδα επίσης φωνασκεί για το εξοπλιστικό πρόγραμμα της Ελλάδος, το οποίο είναι το 1/5 του τουρκικού προγράμματος, που αφορά σχέδια Οθωμανικά για Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο.

Συγκεκριμένα αναφέρει μεταξύ άλλων:             

“Το ελληνικό στρατιωτικό εξοπλιστικό πρόγραμμα έχει στόχο την μετάβαση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε πόλεμο υψηλής τεχνολογίας, δικτυοκεντρικό, ενσωματώνοντας πυραυλικά συστήματα που λειτουργούν με τεχνητή νοημοσύνη, τεχνολογίες drone και προηγμένες μονάδες διοίκησης.

Ενώ η Ελλάδα ισχυρίζεται ότι αυτά τα μέτρα είναι καθαρά αμυντικά, εγείρονται  βαθιές ανησυχίες στη γειτονική Τουρκία, ιδιαίτερα καθώς πολλά νησιά του Αιγαίου, που είναι ήδη σε μεγάλο βαθμό στρατιωτικοποιημένα, παραβιάζοντας της ρήτρες αποστρατικοποίησης της Συνθήκης της Λωζάνης (1923) και των Συνθηκών Ειρήνης των Παρισίων (1947).

Παρόμοια παραβίαση συμβαίνει στη Δυτική Θράκη, όπου η Συνθήκη της Λωζάνης επέβαλλε επίσης την αποστρατικοποίηση σε μια ζώνη 30 χιλιομέτρων (18,6 μίλια) κατά μήκος των τουρκικών συνόρων,  μια διάταξη που η Αθήνα έχει συστηματικά διαβρώσει υπό το πρόσχημα των επιχειρήσεων εσωτερικής ασφάλειας.

Χωρίς σκανάρισμα καμία συναλλαγή! Η ΑΑΔΕ εξαπολύει τον «Μεγάλο Αδελφό»- Το ψηφιακό πελατολόγιο επεκτείνεται και σε άλλους κλάδους

Επιδεινώνοντας αυτή τη στρατιωτικοποίηση, η Αθήνα επέτρεψε σε ξένες δυνάμεις, ιδίως στη Γαλλία και τις ΗΠΑ, να επεκτείνουν το στρατιωτικό τους αποτύπωμα στο ελληνικό έδαφος, είτε χρησιμοποιώντας υπάρχουσες βάσεις είτε ιδρύοντας νέες, περιχαρακώνοντας περαιτέρω εξωτερικές δυνάμεις στην περιοχή.

Τέτοιες παραβιάσεις των συνθηκών δεν κλιμακώνουν απλώς τις εντάσεις. Διαβρώνουν θεμελιωδώς τη νομική προστασία που απολάμβανε η Αθήνα,  ανοίγοντας την πόρτα στο νόμιμο δικαίωμα αυτοάμυνας της Τουρκίας, όπως τονίστηκε επανειλημμένα από Τούρκους ηγέτες, όπως ο Ν.Μπαχτσελί,  επικεφαλής του Κόμματος Εθνικιστικού Κινήματος (MHP) και κύριος εταίρος στην κυβερνώσα Λαϊκή Συμμαχία της Τουρκίας.

Ο ίδιος έχει προειδοποιήσει ρητά ότι η συνεχιζόμενη στρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών θα μπορούσε να τα καταστήσει νόμιμους στόχους σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.

Ωστόσο, αυτή η στρατιωτικοποίηση δεν γεννιέται από αμυντική αναγκαιότητα. Αντικατοπτρίζει μια σκόπιμη στρατηγική φιλοδοξία, μια επιθετική στάση με μανδύα τη γλώσσα της θυματοποίησης.

Το χαρτογραφικό παζλ του Αιγαίου,  εκατοντάδες νησιά, νησίδες και βράχοι, παραμένει μια γεωπολιτική νάρκη.
Ενώ η Συνθήκη της Λωζάνης παραχώρησε συγκεκριμένα νησιά στην Ελλάδα,  πολλούς άλλους μικρότερους σχηματισμούς τους άφησε απροσδιόριστους.

Η Κίνα η «δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου» καταρρέει με ταχύτητα! Γιατί;

Επιπλέον, η ερμηνεία της Αθήνας για την UNCLOS, την παραχώρηση πλήρους θαλάσσιων ζωνών σε μικροσκοπικά σημεία όπως το Καστελλόριζο, έρχεται σε αντίθεση με το διεθνές προηγούμενο.

Η υπόθεση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Δικαιοσύνης του 2009 μεταξύ Νικαράγουα και Κολομβίας επιβεβαιώνει ότι τα νησιά που δημιουργούν υπερβολικές θαλάσσιες αξιώσεις, σε αντίθεση με τη γεωγραφική πραγματικότητα, ενδέχεται να έχουν περιορισμένη ή καθόλου επίδραση.

Έτσι, οι φιλοδοξίες της Ελλάδας δεν είναι μόνο προκλητικές αλλά και νομικά επισφαλείς.

Αυτή η ευθραυστότητα υπογραμμίστηκε το 2022, όταν το ελληνικό Ανώτατο Δικαστήριο αναγνώρισε την εφαρμογή του οθωμανικού δικαίου σε περιουσιακές διαφορές που αφορούν τα Δωδεκάνησα.

Αν και προορίζεται για εσωτερικές υποθέσεις, αυτό το δικαστικό προηγούμενο ανοίγει νέες ευκαιρίες στην Τουρκία να διεκδικήσει αξιώσεις, τόσο όσον αφορά τα δικαιώματα ιδιοκτησίας των εκτοπισμένων τουρκικών κοινοτήτων όσο και τα ευρύτερα θαλάσσια δικαιώματα που έχουν τις ρίζες τους στην ιστορική κυριαρχία.

Αν και η Συνθήκη του Ouchy (1912) προέβλεπε μόνο μια προσωρινή κατάληψη των Δωδεκανήσων από την Ιταλία, η Τουρκία, βάσει της Συνθήκης της Λωζάνης, αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τις διεκδικήσεις της επί των νησιών λόγω της συνεχιζόμενης ιταλικής στρατιωτικής παρουσίας τους.

Οι Συνθήκες Ειρήνης του Παρισιού του 1947, που μεταβίβασαν τα νησιά στην Ελλάδα, επέβαλαν αυστηρές υποχρεώσεις αποστρατικοποίησης που η Αθήνα συνεχίζει να παραβιάζει.

Επιπλέον, η Σύμβαση για την Ανταλλαγή Πληθυσμού της Λωζάνης διατήρησε τα δικαιώματα ιδιοκτησίας των μη ανταλλαγμένων τουρκικών πληθυσμών.

Με την επιλεκτική αναβίωση των οθωμανικών πλαισίων, η Αθήνα κινδυνεύει να ακονίσει το ίδιο το ξίφος που ήλπιζε να καλύψει. Αυτό που επιδιώκει η Ελλάδα να χρησιμοποιήσει ως ασπίδα μπορεί ακόμη να γίνει δόρυ στραμμένο προς αυτήν.

Παράλληλα με αυτές τις εξελίξεις, η Αθήνα διεξάγει μια πιο αθόρυβη, ύπουλη εκστρατεία κατά της αυτόχθονης τουρκικής μειονότητας στη Δυτική Θράκη.

 Παρά τις εγγυήσεις της Λωζάνης, η Ελλάδα διαβρώνει συστηματικά την τουρκική ταυτότητα με την άρνηση της εθνότητας, την καταστολή των ενώσεων και τις απαλλοτριώσεις γης.

Η χρήση του όρου "τουρκικού" είναι ταμπού στην Ελλάδα. Μόνο η "μουσουλμανική μειονότητα" επιτρέπεται επίσημα.

Οι τουρκικοί πολιτιστικοί οργανισμοί έχουν απαγορευτεί από τη δεκαετία του 1980, παρά τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και μια υφέρπουσα εκστρατεία κατασχέσεων περιουσιών αναδιαμορφώνει τον δημογραφικό ιστό της περιοχής.

Το ΔΝΤ προειδοποιεί για οικονομικό Αρμαγεδδώνα! Οι δασμοί του Τραμπ οδηγούν την Παγκόσμια Οικονομία στην άβυσσο

Ακόμη και οι συμβολικές ατάκες, όπως η άρνηση να επιτραπεί να κλείσουν τα σχολεία με μουσουλμανική πλειοψηφία λόγω θρησκευτικών εορτών,  εντάσσονται σε ένα μοτίβο πολιτιστικού στραγγαλισμού.

Η αφομοίωση δεν προχωρά με στρατιωτικές μπότες, αλλά με γραφειοκρατική ακρίβεια.

Τα εθνικιστικά υπόγεια ρεύματα στην Ελλάδα δεν σιγοβράζουν πια, τώρα βρυχώνται.

Κατά τη διάρκεια των πρόσφατων παρελάσεων της «Ημέρας της ελληνικής Ανεξαρτησίας», ένστολοι Ναύτες φώναξαν συνθήματα όπως «Η Κύπρος είναι ελληνική, η Μακεδονία είναι ελληνική», παράλληλα με πιο σκοτεινά ξόρκια κατά της Τουρκίας.

Τα ελληνικά σχολεία τιμούν τώρα την ΕΟΚΑ,  την τρομοκρατική ομάδα που είναι υπεύθυνη για τις σφαγές των Τουρκοκυπρίων, επαναδιατυπώνοντας τους δολοφόνους ως «ήρωες».

Το πιο ανησυχητικό είναι ότι οι απόηχοι αυτής της εχθρότητας είναι ενσωματωμένες στα εθνικά σύμβολα της Ελλάδας.

Το πλήρες κείμενο του εθνικού ύμνου εξυμνεί την εξόντωση των Οθωμανών Τούρκων,  μια θεμελιώδη αφήγηση που δεν έχει εξεταστεί σε μεγάλο βαθμό μέχρι σήμερα.

Ωστόσο, ο αντίκτυπος αυτής της εθνικιστικής ζέσης εκτείνεται πολύ πέρα ​​από τις παρελάσεις και τους ύμνους.

Παραληρητικές πολιτικές παντού

Η ελληνική παράνοια μολύνει ακόμη και την οικονομική ζωή, όπου οι φιλήσυχοι Τούρκοι επενδυτές, που αγοράζουν σπίτια ή επενδύουν στον τουρισμό, αντιμετωπίζονται όχι ως εταίροι αλλά ως υπαρξιακές απειλές.

Έντεκα βουλευτές ζήτησαν πρόσφατα έρευνες για εξαγορές ακινήτων από Τούρκους στην Δυτική  Θράκη και το Αιγαίο, χαρακτηρίζοντας τους επενδυτές ως κρυφούς αποικιστές.

Ορισμένοι δημοτικοί ηγέτες, που δεν αρκούνται στην παράνοια, έχουν καταλήξει στη θεωρία συνωμοσίας, προειδοποιώντας για «μουσουλμανικό αποικισμό».

Τέτοιες ξενοφοβικές εκρήξεις όχι μόνο δηλητηριάζουν το επενδυτικό κλίμα, αλλά προδίδουν μια βαθύτερη αλήθεια, μια ταυτότητα τόσο εύθραυστη που μπερδεύει το εμπόριο με την κατάκτηση.

ε ξένες δυνάμεις εδραιωμένες στο έδαφός της, διεθνείς συνθήκες υπονομευμένες και εθνικιστική ζέση που δηλητηριάζει τόσο την πολιτική όσο και την οικονομία, η Ελλάδα κινδυνεύει να μετατρέψει έναν περιφερειακό ανταγωνισμό σε μια ευρύτερη γεωπολιτική κρίση.

Έως ότου η Αθήνα εγκαταλείψει τη σκακιέρα των ψευδαισθήσεων, όπου οι χάρτες είναι όπλα, οι επενδύσεις είναι εισβολές και οι παρελάσεις μεταμφιέζονται ως πολιτική, το Αιγαίο θα παραμείνει όχι μια γέφυρα πολιτισμών, αλλά ένα tinderbox που περιμένει τη σπίθα με το ρολόι να  χτυπά. Οι  συμμαχίες σκληραίνουν. Η ιστορία, για άλλη μια φορά, ακονίζει την πένα της και αυτή τη φορά, το μελάνι μπορεί να είναι αίμα”, καταλήγει ο Τούρκος δημοσιογράφος  Kaan Atasoy.

Η απάντηση σε αυτό τον ορυμαγδό τουρκικών ψεμάτων και ανακριβειών ευρίσκεται στην ίδια την αιματοβαμμένη ελληνική ιστορία μας, με τον πιο κατάλληλο τρόπο φυσικά.