Η λίμνη Tulare, που κάποτε αποτελούσε από τα μεγαλύτερα σώματα γλυκού νερού στις Ηνωμένες Πολιτείες, κατάφερε να επιστρέψει δριμύτερη μετά την εξαφάνιση της πριν από 130 χρόνια.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, η λίμνη Tulare είχε μήκος πάνω από 160 χιλιόμετρα, καθιστώντας την «το μεγαλύτερο σώμα γλυκού νερού δυτικά του ποταμού Μισισιπή», σύμφωνα με την Vivian Underhill του Northeastern University. Στο αποκορύφωμά της, η λίμνη ήταν τόσο μεγάλη που ένα ατμόπλοιο μπορούσε να μεταφέρει γεωργικές προμήθειες από το Μπέικερσφιλντ στο Φρέσνο, ακόμη και μέχρι το Σαν Φρανσίσκο, ένα ταξίδι σχεδόν 480 χιλιομέτρων.
Η λίμνη, που ονομάστηκε «Pa'ashi» από την αυτόχθονη φυλή Tachi Yokut, τροφοδοτούνταν κυρίως από το λιώσιμο του χιονιού από τα βουνά της Σιέρα Νεβάδα και όχι από τις βροχοπτώσεις, οι οποίες είναι ελάχιστες στην περιοχή. Το Φρέσνο, για παράδειγμα, δέχεται μόλις πάνω από 25 εκατοστά βροχής ετησίως, σύμφωνα με την Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1800, το Φρέσνο ήταν μια παραλίμνια πόλη, σε πλήρη αντίθεση με το ξηρό τοπίο της κοιλάδας Σαν Χοακίν σήμερα. Ωστόσο, ο μετασχηματισμός της κοιλάδας ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1850 και στις αρχές της δεκαετίας του 1860, με γνώμονα την επιθυμία της πολιτείας να μετατρέψει τη γη των ιθαγενών σε ιδιωτική ιδιοκτησία. Αυτή η διαδικασία, γνωστή ως «ανάκτηση», περιελάμβανε την αποξήρανση υγροτόπων ή την άρδευση ερήμων για τη δημιουργία καλλιεργήσιμης γεωργικής γης.
Γύρω στο 1890, η λίμνη Tulare είχε εξαφανιστεί πλήρως, καθώς τα νερά της εκτρέπονταν για την άρδευση των γύρω άγονων εδαφών. Η κοιλάδα διασταυρώθηκε με εκατοντάδες αρδευτικά κανάλια, που αρχικά κατασκευάστηκαν για να διοχετεύσουν το νερό της λίμνης στα χωράφια.
Παρά τις προσδοκίες, η λίμνη Tulare αναδύθηκε ξανά το 2023. Η επιστροφή της λίμνης, που κάποτε ήταν ένα αγαπημένο υδάτινο σώμα, είχε βαθύ αντίκτυπο στην περιοχή. Η επανεμφάνισή της αποτελεί υπενθύμιση των περιβαλλοντικών αλλαγών που επιφέρει η ανθρώπινη παρέμβαση και της ανθεκτικότητας των φυσικών τοπίων.
Η επανεμφάνιση της λίμνης Tulare είχε μικτές επιπτώσεις στην τοπική κοινωνία. Ενώ η επιστροφή ενός τόσο σημαντικού υδάτινου σώματος μπορεί να αποφέρει οικολογικά οφέλη, θέτει επίσης προκλήσεις για τη γεωργία και τις υποδομές της περιοχής, οι οποίες είχαν προσαρμοστεί σε ένα ξηρότερο περιβάλλον κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα.
