Ιδιαίτερα καυστικός εμφανίστηκε ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, Μάριο Ντράγκι, αναφερόμενος στην πραγματική επιρροή που ασκεί διεθνώς η ενωμένη Ευρώπη.
Όπως τόνισε σε ομιλία του στην Ιταλία, τα γεγονότα του 2025 αποκάλυψαν μια σκληρή αλήθεια: ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί πλέον να πιστεύει ότι η οικονομική της βαρύτητα αρκεί για να της εξασφαλίσει παγκόσμια ισχύ και επιρροή.
«Το 2025 θα μείνει στην ιστορία ως το έτος που αυτή η ψευδαίσθηση εξαφανίστηκε», ανέφερε ο Ντράγκι.
Μάλιστα, η αποδυνάμωση της ΕΕ φάνηκε ξεκάθαρα στη διαπραγμάτευση της με τον νέο Λευκό Οίκο για τους δασμούς.
«Αναγκαστήκαμε να αποδεχθούμε τους δασμούς που μας επέβαλε ο μεγαλύτερος εμπορικός μας εταίρος και μακροχρόνιος σύμμαχος, οι Ηνωμένες Πολιτείες» επεσήμανε, προσθέτοντας μάλιστα και το γεγονός πως υπό την αμερικανική πίεση η Ευρώπη αναγκάστηκε να δρομολογήσει μεγάλες αυξήσεις στις αμυντικές δαπάνες.
«Δεχθήκαμε πιέσεις από τον ίδιο σύμμαχο να αυξήσουμε τις στρατιωτικές δαπάνες, μια απόφαση που ίσως θα έπρεπε να έχουμε λάβει ούτως ή άλλως, αλλά με τρόπους και μορφές που μάλλον δεν αντανακλούν τα συμφέροντα της Ευρώπης» υποστήριξε χαρακτηριστικά, αποτελώντας τον πρώτο Ευρωπαίο πολιτικό που εκφράζει μια τόσο τολμηρή άποψη για το ζήτημα των τεράστιων αμυντικών δαπανών.
Αναλόγως, κατηγόρησε την ΕΕ ότι λειτούργησε ως «θεατής» και στις συγκρούσεις στο Ιράν και στη Γάζα, ενώ για το επίμαχο ζήτημα των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων για την Ουκρανία υποστήριξε ότι η Ευρώπη έπαιξε έναν «σχετικά περιθωριακό ρόλο», «παρά το γεγονός ότι συνέβαλε με τα περισσότερα στην οικονομική βοήθεια και είχε το μεγαλύτερο συμφέρον για μια δίκαιη ειρήνη».
Όσον αφορά την κομβική έκθεση που συνέταξε για την ανταγωνιστικότητα της Ευρώπης, υπενθύμισε πως εδώ και χρόνια καλεί τους Ευρωπαίους να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα των οικονομιών, αναφερόμενος και στις προτάσεις που κατέθεσε για τη δημιουργία ένωσης κεφαλαιαγορών και τη χρηματοδότηση έργων καινοτομίας και ανάπτυξης.
«Τα γεγονότα αυτά κατέρριψαν οριστικά την ψευδαίσθηση ότι η οικονομική διάσταση από μόνη της εξασφαλίζει οποιαδήποτε μορφή γεωπολιτικής ισχύος».
