Μου ήρθε ξαφνικά στον νου τις προάλλες η περικοπή από το Κατά Λουκάν (3.7-9). «Γεννήματα ἐχιδνῶν, τίς ὑπέδειξεν ὑμῖν φυγεῖν ἀπὸ τῆς μελλούσης ὀργῆς; Ποιήσατε οὖν καρποὺς ἀξίους τῆς μετανοίας, καὶ μὴ ἄρξησθε λέγειν ἐν ἑαυτοῖς, πατέρα ἔχομεν τὸν Ἀβραάμ· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι δύναται ὁ Θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ. Ἤδη δὲ καὶ ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ῥίζαν τῶν δένδρων κεῖται· πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται».
Πρόκειται βέβαια για τα λόγια του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου προς τους Ιουδαίους, επειδή πολλοί πίστευαν ότι ήταν εκλεκτοί λόγω της καταγωγής τους από τον Αβραάμ και ως εκ τούτου πνευματικά εξασφαλισμένοι. Η μετάνοια και τα έργα σας θα σας σώσουν, τους φώναζε, και όχι η καταγωγή σας, γιατί ο Θεός μπορεί κι από τις πέτρες να βγάλει παιδιά του Αβραάμ. Η αξίνα όμως είναι ήδη έτοιμη κι όποιο δέντρο δεν κάνει καλό καρπό, κόβεται και ρίχνεται στη φωτιά.
του Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ιστορίας
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μου ήρθε λοιπόν ξαφνικά στον νου η περικοπή, διαβάζοντας τις απρόσμενες ομολογίες πίστεως από πρόσωπα του λεγόμενου καλλιτεχνικού χώρου. Ενώ πλείστοι «εκλεκτοί» (επίσκοποι, ιερείς, θεολόγοι και πάμπολλοι ακόμη αυτοφερόμενοι ως πιστοί χριστιανοί, βαυκαλιζόμενοι ως επιφανή μέλη του εκκλησιαστικού χώρου κι επαναπαυμένοι στις «περγαμηνές» τους) σιωπούν εδώ και τόσο καιρό αιδημόνως, βουλιάζοντας στον φόβο και την αμφιβολία, ή και εκτρέπονται σε κακοδοξίες και βλασφημίες, προδίδοντας τόσο θλιβερά την ορθόδοξη πίστη, κάποιοι άλλοι θαυμαστά την ανακαλύπτουν και με παρρησία που πραγματικά εκπλήσσει, ομολογούν Χριστό. Αδιάφοροι για τον πόλεμο χλεύης και ειρωνίας που αυτόματα ξεσπά εναντίον τους, άφοβοι απέναντι στην ανθρωποφαγική λύσσα του διαδικτύου και των αντίχριστων ΜΜΕ. Και ενώ οι δήθεν εκλεκτοί κατασκανδαλίζουν τον λαό με τη στάση τους, έρχονται κάποιοι άλλοι - κυριολεκτικά από το πουθενά - και με τη δική τους στάση τον εμψυχώνουν. Από εκεί που δεν το περιμένεις, έρχεται η έκπληξη, για να γεμίσει κατά κάποιο τόπο το κενό και να αναπληρώσει το έλλειμμα των εκλεκτών που καθημερινά ζυγίζονται, μετρώνται και ευρίσκονται ελλιπείς. Καινούργια «παιδιά του Αβραάμ» πλέον αυτά. Πασιφανώς βγαλμένα μέσα από τους λίθους.
Όταν άλλωστε οι ενοχλημένοι Φαρισαίοι ζητούσαν από τον Χριστό να επιτιμήσει όσους τον υμνούσαν και τον ομολογούσαν ως Μεσσία, Εκείνος δεν τους είχε πει ξεκάθαρα ότι «ἐὰν οὗτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται»; Εκείνος δεν τους είπε για την δοξολογία που θα έρθει «ἐκ στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων»; Μήπως ακόμη δεν μας είχε ξεκάθαρα δηλώσει ότι «οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι προάγουσιν ὑμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ»; Ή μήπως ξεχάσαμε ποιος ήταν ο πρώτος στην Ιστορία της Ανθρωπότητας που άνοιξε την πόρτα του Παραδείσου και εισήλθε, «βαλλών κλείδα το “μνήσθητί μου”»;
Αφού λοιπόν τόσοι «φιλόσοφοι» εδείχθησαν άσοφοι, τόσοι και τόσοι θεολόγοι εφάνησαν άλογοι και τόσοι δεινοί συζητηταί εμωράνθησαν, έρχονται άνθρωποι της νύχτας και πρώην δεδηλωμένες άθεες να ομολογήσουν Χριστό και να αφήσουν τα αλαζονικά «τέκνα του Αβραάμ» αναπολόγητα. Ναι, θα έρθει ο Βέρτης, η Σολωμού κι ο Οικονομόπουλος. Βγαλμένοι άπαντες μέσα από τους λίθους. Κι ύστερα μπορεί να σηκωθούν και να ομολογήσουν και οι ίδιοι οι λίθοι.
Θα το ξαναπούμε ωστόσο για μια φορά ακόμη: κρησάρα μεγάλη οι σκοτεινές μέρες που ζούμε. Καιροί καταλυτικοί, κείμενοι εις πτώσιν και εις ανόρθωσιν πολλών. Και συνάμα αιτία για μεγάλα και για δραματικά αποκαλυπτήρια. Αποκαλυπτήρια και επώδυνα, αλλά και θαυμαστά.
Και ασφαλώς έχουμε πάρα πολλά να δούμε ακόμη…
