Από το 1947, η αμερικανική κυβέρνηση συνέστησε μια επιστημονική επιτροπή για τη μελέτη των ιπτάμενων δίσκων. Η επιτροπή αυτή εξέτασε 228 περιπτώσεις, έδωσε πλήρεις εξηγήσεις για τις 164 από αυτές και παρ’ όλο ότι 34 κρίθηκαν εξόχως ανεξήγητες και αινιγματικές, θεώρησε ότι έπρεπε να τερματιστεί η αποστολή της στις 31 Δεκεμβρίου του 1949, με την αιτιολογία ότι δεν υπήρχε τίποτε το μυστηριώδες στην υπόθεση των ιπτάμενων δίσκων.

Η άποψη αυτή δε θεωρήθηκε καθόλου ικανοποιητική από τους κύκλους της Ουάσινγκτον και από την αμερικανική κοινή γνώμη, που διψούσε να λάβει απαντήσεις. Στην πραγματικότητα, οι έρευνες συνεχίστηκαν απρόσκοπτα από το Κέντρο Μυστικών Τεχνικών Πληροφοριών της Αεροπορίας.

Ένα ερωτηματολόγιο, απαρτιζόμενο από οκτώ σελίδες, διανεμήθηκε σε όλα τα πρόσωπα που νόμισαν ότι είχαν διακρίνει ένα ακαθόριστο ιπτάμενο αντικείμενο και ανά τακτά διαστήματα ζητούνταν αναφορές για τις δραστηριότητες των ιπτάμενων δίσκων.

Το βρετανικό Υπουργείο της Αεροπορίας εξέταζε παράλληλα το ζήτημα της εμφάνισης των ιπτάμενων δίσκων και είχε εγκαταστήσει ένα ειδικό παρατηρητήριο στον Καναδά. Μερικές επιστημονικές εταιρίες και διάφοροι ειδικοί είχαν επιληφθεί σοβαρώς του προβλήματος αυτού.

Στη Γαλλία, ο τότε Υφυπουργός της Αεροπορίας, Ντιομέντ Κουτρού, απάντησε σε έγγραφο ενός Βουλευτή ότι οι υπηρεσίες του παρακολουθούσαν με προσοχή κάθε τι που συνέβαινε στον ουρανό. Αλλά, αν και η Γαλλία υπήρξε το 1954 η ιδιαίτερη προτίμηση των ιπτάμενων δίσκων, καμιά προσπάθεια δεν καταβαλλόταν προκειμένου να αποκαλυφθεί το μυστικό τους.

Οι γαλλικές αεροπορικές βάσεις δεν είχαν λάβει ειδικές οδηγίες για την περίπτωση που θα σημειωνόταν η παρουσία αγνώστων πτητικών μηχανών στον εναέριο χώρο τους. Κανένα όργανο ανίχνευσης δεν είχε χρησιμοποιηθεί, οι κρατικές υπηρεσίες παρέμεναν αδιάφορες και αδρανείς, ενώ οι επιστημονικοί κύκλοι εκδήλωναν ένα είδος παθητικού σκεπτικισμού. Πάντως, το φαινόμενο των ιπτάμενων δίσκων θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί σαν ένα πρόβλημα του οποίου η εξήγηση, εκτός της επιστημονικής, είχε και κοινωνική σημασία.

Δύο εκ διαμέτρου αντίθετες μαρτυρίες για τις διαστάσεις των ιπτάμενων δίσκων είχαν δοθεί, η μία από τον Υπολοχαγό Gorman και η άλλη από τον Λοχαγό Mantell. Ο πρώτος είχε καταδιώξει μια φωτεινή σφαίρα μεγέθους μπάλας ποδοσφαίρου. Ο δεύτερος ραδιοτηλεγράφησε στον πύργο ελέγχου του Φρουρίου Νοξ ότι η μηχανή, την οποία προσπαθούσε να πλησιάσει με το αεροσκάφος του, είχε «τρομακτικές διαστάσεις!» Δεν μπόρεσε να δώσει καμιά επιπλέον περιγραφή της προσέγγισής του προς το άγνωστης ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο, καθώς η επαφή του διακόπηκε απότομα λίγα λεπτά αργότερα και ο ίδιος βρήκε έναν τραγικό, όσο και ανεξήγητο θάνατο.

Είναι παρακινδυνευμένο να υπολογίσει κανείς το σχήμα και την ταχύτητα μιας πτητικής μηχανής, της οποίας δε γνωρίζει καν τις διαστάσεις. Οι αεροπόροι Chiles και Whitted, οι οποίοι είχαν δει μια ιπτάμενη μηχανή να περνά δίπλα από τα δικά τους αεροσκάφη DC-3, της προσέδωσαν ένα μήκος τριάντα περίπου μέτρων και τη διπλή διάμετρο ενός μεγάλου μεταφορικού αεροπλάνου!

Ο McLaughlin, ο διασημότερος από τους παρατηρητές, κατόρθωσε να υπολογίσει, με τη χρήση θεοδόλιχου, τις διαστάσεις των ιπτάμενων δίσκων. Βρήκε εν τέλει ότι είχαν διάμετρο 35 μέτρων. Άλλες, όμως, προσπάθειες υπολογισμού τους είχαν δώσει αριθμούς, που δικαιολογούσαν τις περιγραφές του Λοχαγού Mantell.

Ένας ιπτάμενος δίσκος, ο οποίος είχε γίνει θεατός το 1952 πάνω από την έρημο της Σαχάρας, θα έπρεπε να είχε διάμετρο 120 έως 150 μέτρων και πολλά από τα ιπτάμενα «πούρα» θα έπρεπε να ήταν ογκωδέστερα και από τα μεγαλύτερα αεροπλανοφόρα!

Αντιθέτως, τα λίγα αξιόπιστα άτομα, που είχαν δει προσγειωμένους ιπτάμενους δίσκους επί του γήινου εδάφους, τους περιέγραφαν σαν πολύ μικρές μηχανές. Μια μαρτυρία αυτού του είδους ήταν εκείνη του τελωνειακού υπαλλήλου N. Gachignard, που ισχυριζόταν ότι είδε για μερικά λεπτά έναν ιπτάμενο δίσκο προσγειωμένο στο αεροδρόμιο Marignane της Μασσαλίας και ότι το μήκος του ήταν 4 έως 5 μέτρα και το πλάτος του ένα περίπου μέτρο.

Τέλος, στο γραφικό χωριό Buoux των Πυρηναίων, ένας 19χρονος νεαρός, ο Ζοζέ Καζέλα, είχε δηλώσει ότι στις 14 Οκτωβρίου του 1954 είδε προσεδαφισμένη μια παράξενη πτητική μηχανή, σχήματος οβάλ και χρώματος αλουμινίου. Βρισκόταν σε απόσταση δώδεκα περίπου μέτρων, όταν αυτή η παράδοξη μηχανή ανυψώθηκε κατακόρυφα με ιλιγγιώδη ταχύτητα, δίχως να κάνει τον παραμικρό θόρυβο. Από το πλάτος του δρόμου, ο νεαρός υπολόγισε τη διάμετρο του ιπτάμενου δίσκου σε 5 ή 6 μέτρα. Όταν του ζητήθηκε να υπογράψει τη δήλωσή του, δέχτηκε αμέσως χωρίς δυσκολία.

Οι ιπτάμενοι δίσκοι εμφανίζονταν είτε μεμονωμένοι, είτε σε ομάδες. Υπάρχει, επίσης, η άποψη ότι μερικοί μικροί δίσκοι, αφού επιτελέσουν μια συγκεκριμένη και ανεξάρτητη αποστολή, κατευθύνονταν κατόπιν με υπερηχητικές ταχύτητες προς μεγαλύτερους, μητρικούς ιπτάμενους δίσκους, από τους οποίους και απορροφούνταν.

Αυτό τουλάχιστον υπήρξε το συμπέρασμα ενός αεροσκάφους Β-29 πάνω από τον Κόλπο του Μεξικού στις 6 Δεκεμβρίου του 1952. Oλόκληρο το πλήρωμα είδε ομάδες φωτεινών αντικειμένων να κατευθύνονται προς το βομβαρδιστικό με αύξουσα ταχύτητα και να παρεκκλίνουν μόνο το τελευταίο κλάσμα του δευτερολέπτου.

Μα, την τελική φάση, την επιστροφή δηλαδή των ιπτάμενων δίσκων στο μητρικό σκάφος, την επονομαζόμενη ναυαρχίδα, δεν μπόρεσαν να τη δουν με τα μάτια τους, αλλά την παρακολούθησαν στην οθόνη του ραντάρ.

Συνεχίζεται…

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», στις 28/10/1954…