Στην πτήση για Σαντορίνη η Βίρα μαζί με την οικογένειά της περιμένουν να ξεκινήσει η επιβίβαση για να ταξιδέψουν για πρώτη φορά στο ξακουστό και φημισμένο για την ιδιαίτερη ομορφιά του ελληνικό νησί. Είναι από την Ταϊβάν και όπως λέει στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων οι σεισμοί δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για εκείνην.

Στις συζητήσεις των ντόπιων μέσα στο αεροσκάφος το ενδιαφέρον μονοπωλεί η συνεχής σεισμική δραστηριότητα που σημειώνεται εδώ και μέρες, και αυτό το συχνό βουητό που ακούγεται κάθε φορά που η γη σείεται. Όπως λένε αν και το έχουν συνηθίσει αυτό δεν το κάνει λιγότερο τρομακτικό.

«Φοβόμαστε αρκετά. Κάθε τρεις και λίγο κουνιόμαστε. Είναι κουραστικό να το ζεις τόσες μέρες», αναφέρουν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ κάτοικοι και εργαζόμενοι στο νησί.

Περπατώντας στα σοκάκια των Φηρών, πάνω από την Καλδέρα, η εικόνα θυμίζει κάτι από εποχές πανδημίας. Μαγαζιά ανοιχτά που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, διερχόμενοι επισκέπτες που φωτογραφίζονται σιωπηλά με φόντο το ηφαίστειο και κάτοικοι που με ένα κινητό στο χέρι προσπαθούν να ενημερωθούν για τις εξελίξεις σχετικά με τη σεισμική ακολουθία.

«Το 2011 είχε αντίστοιχη σεισμική δραστηριότητα. Αλλά όχι αυτό το πράγμα τόσες μέρες. Κοιμάμαι στην αυλή του σπιτιού μου. Από το να κοιμάμαι και να σηκώνομαι καλύτερα στο αυτοκίνητο», λέει κάτοικος στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Ο Ματθαίος τα τελευταία σχεδόν 10 χρόνια ζει και εργάζεται στο νησί. Όπως εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ το βράδυ είναι αρκετά δύσκολο για όλους. «Εκείνη την ώρα που κοιμάσαι κάθε μία, μιάμιση, δύο ώρες κουνιέσαι. Εμείς έχουμε στο νου μας τώρα ότι υποτίθεται πως περιμένουμε τον μεγάλο σεισμό για να κοπάσει όλη αυτή η ιστορία και κάθε φορά λες, "λες να είναι αυτός, λες να είναι αυτός; και πετάγεσαι". Η αναμονή είναι κουραστική, κοιμάσαι 2-3 ώρες και εξαντλείσαι», τονίζει.

Την εποχή αυτή όπως επισημαίνει συνήθως ξεκινάει η προετοιμασία για την επόμενη τουριστική περίοδο με πολλούς επιχειρηματίες αλλά και εργαζόμενους να καταφτάνουν στο νησί για να προγραμματίσουν όσες δουλειές χρειάζεται να γίνουν.

«Επίσημα ξεκινάμε τη σεζόν Μάρτιο. Θα εξαρτηθεί από τις επόμενες ημέρες αν θα έχει επιπτώσεις», λέει ενώ εκφράζει την ανησυχία του κατά πόσο είναι εξοπλισμένοι κατάλληλα οι ειδικοί για αυτό το φαινόμενο που συμβαίνει στο νησί. «Το φαινόμενο αυτό είναι πρωτόγνωρο, δεν ξέρω κατά πόσο υπάρχουν τα κατάλληλα μηχανήματα για να αξιολογηθεί», λέει.

Λίγο πριν την έξοδο των Φηρών σε ένα ιδιωτικό βανάκι η κυρία Βαγγελιώ κάθεται μαζί με τον κ. Φραγκούλη έχοντας μαζί τους κάποιες σακούλες με χόρτα. Τους καλοκαιρινούς μήνες μένουν στη Θηρασιά ενώ το χειμώνα τους τον περνούν στη Σαντορίνη. «Έζησα τον σεισμό του 1956 σε ένα υπόσκαφο στη Θηρασιά» λέει ο κ. Φραγκούλης.

Η ώρα είναι 13:30 το μεσημέρι και στο λιμάνι, στον Όρμο του Αθηνιού τα στελέχη του Λιμενικού Σώματος έχουν αρχίσει να βάζουν στη σειρά τα αυτοκίνητα που ετοιμάζονται να αναχωρήσουν με το Blue Star 1. Καθώς η ώρα περνάει ο κόσμος συνεχώς πυκνώνει. Ανάμεσά τους και ο κ. Σταύρος Αναστασιάδης, που δραστηριοποιείται επιχειρηματικά στο νησί.

«H Σαντορίνη μάς κουνάει κάθε 10 λεπτά. Πάρα πολλοί σεισμοί, υπάρχει μια ανησυχία. Δεν θα έφευγα αλλά ήταν προγραμματισμένο να κάνω κάποιες δουλειές, ήρθα τις έκανα, κουνήθηκα. Εύχομαι όλα να πάνε καλά. Έχουμε σπίτι εδώ και επιχείρηση. Ήρθα 26/1 και τις 2 πρώτες μέρες δεν μπορούσα να κοιμηθώ, ξυπνούσα. Πιθανότατα να με ξυπνούσαν οι σεισμοί. Όταν κάποιος με ρώτησε αν ο Μελίκ ο σκύλος μου προβλέπει ότι θα γίνει σεισμός τότε κατάλαβα ότι κάτι γίνεται, τότε το βράδυ ήταν ενοχλητικό. Ας ελπίσουμε να μην πάθει κάτι το νησί», σημειώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Σεισμός 5 Ρίχτερ ανάμεσα σε Σαντορίνη και Αμοργό - Αισθητός στην Αττική

Λίγο μετά τις 15:00 και την ώρα που περιμένουν όλο και περισσότεροι στην αίθουσα αναμονής του Λιμανιού σημειώνεται ο ισχυρότερος μέχρι στιγμής σεισμός με μέγεθος 5 στην κλίμακα Ρίχτερ. «Το βλέπεις; Συνέχεια αυτό νιώθουμε τις τελευταίες μέρες. Τη γη να τρέμει» λέει η κυρία Φλώρα Καραμολέγκου.

Ο κόσμος συνεχώς αυξάνεται, με τα αυτοκίνητα να είναι γεμάτα μέχρι πάνω, άλλοι κρατώντας στην αγκαλιά τους τα παιδιά τους, άλλοι τα λουριά των σκυλιών τους και άλλοι βάζοντας δίπλα στις θέσεις των αμαξιών τους τα γατιά τους με τα κλουβιά μεταφοράς τους.

«Αν και δουλεύω εδώ φεύγω γιατί ήμουν μόνη μου εδώ. Η κόρη μου φοβήθηκε για μένα μην εγκλωβιστώ και είπαμε για λίγο, δεν ξέρω πόσο θα τραβήξει, να κατέβω. Τουλάχιστον να είμαστε μαζί γιατί όταν είσαι μόνος σου είναι πιο δύσκολο. Όταν ξέρεις ότι είσαι σε επίκεντρο σε ένα ηφαιστειογενές νησί που το έδαφος είναι σαθρό είναι πιο τρομακτικό απ' ό,τι να είσαι σε κάποια άλλη περιοχή της Ελλάδος που το επίκεντρο ξέρεις μπορεί να είναι πιο μακριά. Έχει και ιστορία, μπορεί να είμαστε και λίγο υπερβολικοί, αλλά ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που σε κυριεύει, μπορεί να τραβήξει μήνες. Αυτό είναι το δύσκολο, να μην τραβήξει μήνες», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Δήμητρα Κάππου.

Λίγο πριν τις 17:00 το πλοίο σάλπαρε για Πειραιά με 1.150 επιβάτες που πήραν την απόφαση να φύγουν από το νησί άλλοι κάτοικοι που έχουν περάσει όλη τους τη ζωή κι άλλοι εργαζόμενοι.