Μιχαὴλ Μιχαηλίδης, Θεολόγος
Στήν ἐποχή μας, εἶναι πιά γεγονός, κορυφώνεται ἡ αἵρεση τοῦ «οἰκουμενισμοῦ», μέ τόν κατακλυσμό τῶν ἀνεπίτρεπτων καί ἀντορθόδοξων ἐκδηλώσεων, περιστατικῶν καί παραβιάσεων τοῦ δόγματος καί τῶν ἱερῶν Κανόνων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ἔχουν πυκνώσει σέ τέτοιο βαθμό οἱ διαχριστιανικές καί διαθρησκειακές συνάξεις καί συνελεύσεις συμπροσευχῆς καί διαλόγου μέ πρωτοπόρο τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» ὥστε μέ τό ζύμωμα τῶν ἑκατοντάδων προτεσταντικῶν καί ἄλλων, κατ’ ὄνομα, χριστιανικῶν ὁμάδων, νά μή ξέρει κανείς ποῦ βαδίζει καί ποιό Θεό πιστεύει! Ἐάν ὁ διαχριστιανικός οἰκουμενισμός μοιάζει μέ πρόχειρο θεατράκι, ὁ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός εἶναι τραγωδία. Ἐάν μέ τούς ἑτερόδοξους ὑπάρχουν κάποια σημεῖα ἐπαφῆς, μέ τούς ἀλλόθρησκους τό θρησκευτικο-θεολογικό χάσμα, εἶναι ἀγεφύρωτο. Μ’ αὐτούς δέν ὑπάρχει κανένα περιθώριο συνεννόησης. Πῶς εἶναι δυνατή συνεννόηση μέ μιά τρομοκρατική, γιά παράδειγμα, θρησκεία, ὅπως ἀποδεικνύεται ὁ μουσουλμανισμός μέ τή διδασκαλία του γιά τό «τζιχάντ»;
Μέ τούς ἑτερόδοξους πάλι, τούς παπικούς (ἤ ρωμαιοκαθολικούς), τούς προτεστάντες, μέ τίς ἑκατοντάδες αἱρετικές παραφυάδες, τούς Ἀγγλικανούς, τούς Μορμόνους, ἤ τούς ἀντίχριστους χιλιαστές(Γιεχωβάδες), ἡ ἀπόσταση πού μᾶς χωρίζει, εἶναι ἀνάλογη μέ τή βαρύτητα τῆς αἱρετικῆς τους διδασκαλίας. Κατά τόν Παῦλο: «Φάσκοντες εἶναι σοφοί, ἐμωράνθησαν» (Ρωμ. Α΄ 22), καί κατά τό θεόπνευστο βιβλίο τοῦ Ἰώβ, ὁ Θεός εἶναι: «Ὁ δρασσόμενος τούς σοφούς ἐν τῇ πανουργίᾳ αὐτῶν» (Α΄ Κορ. Γ΄ 19).
Καί μιά καί ἀναφερόμαστε στούς Ἀγγλικανούς, τελευταία εἴδηση ἀναφέρει ὅτι οἱ τῆς Ἀγγλικανικῆς «ἐκκλησίας» συσκέπτονται μετά τήν πρωτοπορεία τους στήν παγκόσμια διαστροφή τῆς ὁμοφυλοφιλίας, νά γράψουν κάποια «ἐκκλησιαστική ἀκολουθία» γιά τά νέα «ζεύγη»!!.. Μετά ἀπ’ αὐτά, ἀναρωτιέται κανείς, ἄν πρόκειται γιά «Ἀγγλικανική ἐκκλησία», ἤ «δαιμονική ἐκκλησία!»
Πῶς κατάντησε ἡ «γηραιά Ἀλβιών»! Ἀπό «χώρα τῆς Βίβλου», ἔγινε χώρα τῆς μασωνίας, τῆς μαγείας, τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί πάσης διαστροφῆς. Εἶναι ἀπό χρόνια σβησμένες οἱ λυχνίες ὅλων τῶν αἱρετικῶν ἐκκλησιῶν. Μία εἶναι ἡ ἀληθινή, ἡ ἁγία, ἡ ἀποστολική καί ἡ καθολική Ἐκκλησία: Ἡ ΟΡΘΟΔΟΞΗ. «Αἱρετικόν ἄνθρωπον, μετά μίαν καί, δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος, καί ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος» (Τῖτ. Γ΄ 10-11). Οἱ διασκέψεις δέν πρέπει νά γίνονται γιά τίς διασκέψεις! Ἡ θαυμάσια προσευχή τῆςΘείαςΛειτουργίας τοῦΜ. Βασιλείου, ἄς γίνει καί δική μας προσευχή:
«Τούς πεπλανημένους ἐπανάγαγε, καί σύναψον τῇ ἁγίᾳ σου Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ». Καί ὁ Κύριος ξέρει πότε θά κάμει τό θαῦμα Του. Σύνθημά μας: «Ὅλοι στό Χριστό διά τῆς Ὀρθοδοξίας».
Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, α.φ. 2017, 4 Απριλίου 2014), Κατάνυξις
