Η Διεθνής κοινότητα αναρωτιέται αν η προσέγγιση Τράμπ-Πούτιν γίνεται προκειμένου να επιτευχθεί τερματισμός του πολέμου στην Ουκρανία, ή αν απλά η ειρήνη στην πολύπαθη χώρα, είναι μόνο η επίφαση προκειμένου ΗΠΑ-Ρωσία-Κίνα να μοιράσουν σφαίρες επιρροής στην υφήλιο, παραγκωνίζοντας την ΕΕ.
Απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι οΤραμπ δεν προσπαθεί να κατευνάσει τον Πούτιν, αλλά δείχνει με τις κινήσεις του πως έχει ένα όραμα για μια νέα τάξη πραγμάτων, ΗΠΑ-Κίνας-Ρωσίας.
Έρχεται φτώχεια! Ο Τραμπ θα επιβάλει δασμούς 25% στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Η μελλοντική συμφωνία Τράμπ-Πούτιν δεν θα αφορά μόνο την Ουκρανία
Υπήρξε πολλή και δικαιολογημένη εστίαση στις επιπτώσεις μιας πιθανής συμφωνίας μεταξύ του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και του Ρώσου ομολόγου του Βλαντιμίρ Πούτιν και στις συντριπτικά αρνητικές συνέπειες που θα έχει για την Ουκρανία και την Ευρώπη.
Αλλά αν ο Τραμπ και ο Πούτιν κάνουν μια συμφωνία, διακυβεύονται πολύ περισσότερα από τα μελλοντικά σύνορα της Ουκρανίας και τη σχέση της Ευρώπης με τις ΗΠΑ.
Στην τρίτη επέτειο της πλήρους κλίμακας εισβολής της Ρωσίας, το μέλλον της Ουκρανίας είναι πιο αμφίβολο από ότι ήταν από τον Φεβρουάριο του 2022.
Αυτό οφείλεται επειδή οι μεγάλες δυνάμεις, για άλλη μια φορά, λαμβάνουν αποφάσεις για την τύχη των πιο αδύναμων κρατών, χωρίς αυτές στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Παρόμοια με την πίεση που βίωσε η Τσεχοσλοβακία τόσο από τη Γερμανία όσο και από τους υποτιθέμενους συμμάχους της Γαλλία και Βρετανία το 1938, η Ουκρανία δέχεται πίεση από τη Ρωσία στο πεδίο της μάχης και τις ΗΠΑ τόσο διπλωματικά όσο και οικονομικά.
Κράζουν τον Τραμπ στα social media για το βίντεο του με τη… «Ριβιέρα της Γάζας»
Οι πιέσεις Τράμπ προς την Ουκρανία
Ο Τραμπ και η ομάδα του πιέζουν σκληρά για την Ουκρανία να κάνει εδαφικές παραχωρήσεις στη Ρωσία και να αποδεχθεί ότι περίπου το 20% των ουκρανικών εδαφών, υπό την παράνομη κατοχή της Ρωσίας έχει χαθεί.
Επιπλέον, ο Τραμπ απαίτησε και πέτυχε από την Ουκρανία να αποζημιώσει τις ΗΠΑ για την προηγούμενη στρατιωτική υποστήριξη παραδίδοντας τους πόρους ορυκτών και σπάνιων γαιών της.
Η αμερικανική άρνηση να παράσχουν απτές εγγυήσεις ασφαλείας όχι μόνο για την Ουκρανία αλλά και για τα συμμαχικά στρατεύματα του ΝΑΤΟ, εάν αναπτυχθούν στην Ουκρανία ως μέρος μιας κατάπαυσης του πυρός ή μιας ειρηνευτικής συμφωνίας, προβληματίζει.
Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι ο Πούτιν είναι απίθανο να σταματήσει στην Ουκρανία. Και αξίζει να θυμηθούμε ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε 11 μήνες αφότου ο Νέβιλ Τσάμπερλεν νόμιζε ότι είχε εξασφαλίσει «ειρήνη στην εποχή μας».
Ο Τραμπ ωστόσο δεν προσπαθεί να κατευνάσει τον Πούτιν γιατί πιστεύει, όπως έκαναν ο Τσάμπερλεν και ο Νταλαντιέ το 1938, ότι έχει πιο αδύναμα χαρτιά από τον Πούτιν.
Η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων
Αυτό που φαίνεται να οδηγεί τον Τραμπ είναι μια πιο απλοϊκή άποψη για τον κόσμο στον οποίο οι μεγάλες δυνάμεις χαράζουν σφαίρες επιρροής στις οποίες δεν παρεμβαίνουν μεταξύ τους.
Το πρόβλημα για την Ουκρανία και την Ευρώπη σε μια τέτοια παγκόσμια τάξη πραγμάτων είναι ότι η Ουκρανία σίγουρα δεν θεωρείται από κανέναν στην ομάδα του Τραμπ ως μέρος μιας αμερικανικής ζώνης επιρροής και η Ευρώπη είναι στην καλύτερη περίπτωση ένα περιφερειακό μέρος της.
Για τον Τραμπ, δεν πρόκειται πραγματικά για την Ουκρανία ή την Ευρώπη, αλλά για την αναδιάταξη του διεθνούς συστήματος με τρόπο που ταιριάζει με την άποψή του 19ου αιώνα για τον κόσμο, στον οποίο οι ΗΠΑ ζουν σε απομόνωση στο δυτικό ημισφαίριο.
Σε αυτήν την κοσμοθεωρία, η Ουκρανία είναι το σύμβολο του τι ήταν λάθος με την παλιά τάξη πραγμάτων.
Απηχώντας τον απομονωτισμό του Χένρι Κάμποτ, η άποψη του Τραμπ είναι ότι οι ΗΠΑ έχουν εμπλακεί σε πάρα πολλές διαφορετικές ξένες περιπέτειες όπου κανένα από τα ζωτικά τους συμφέροντα δεν διακυβευόταν.
Απηχώντας τα σημεία συζήτησης του Πούτιν, ο πόλεμος κατά της Ουκρανίας δεν είναι πλέον μια αδικαιολόγητη επίθεση, αλλά ήταν, όπως δήλωσε ο Τραμπ, το λάθος του Κιέβου.
Ο πόλεμος κατά της Ουκρανίας είναι ξεκάθαρα σύμβολο της αποτυχίας της φιλελεύθερης διεθνούς τάξης, αλλά σχεδόν η μοναδική αιτία της.
Στα χέρια του Τραμπ και του Πούτιν έχει γίνει το εργαλείο για να δοθεί το τελειωτικό χτύπημα.
Όμως, ενώ οι ΗΠΑ και η Ρωσία, στις τρέχουσες πολιτικές τους διαμορφώσεις, μπορεί να βρήκαν ως εύκολο να θάψουν την υπάρχουσα τάξη, θα δυσκολευτούν πολύ να δημιουργήσουν μια νέα.
Η απώθηση από την Ουκρανία και τις βασικές ευρωπαϊκές χώρες μπορεί να φαίνεται ασήμαντη προς το παρόν, αλλά ακόμη και χωρίς τις ΗΠΑ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ έχουν ισχυρές θεσμικές ρίζες και βαθιές τσέπες.
Παρ' όλη τη δικαιολογημένη κριτική για τις ως επί το πλείστον φιλόδοξες απαντήσεις από την Ευρώπη μέχρι στιγμής, η ήπειρος είναι χτισμένη σε πολιτικά και οικονομικά πολύ ισχυρότερα θεμέλια από τη Ρωσία και η συντριπτική πλειοψηφία των λαών της δεν επιθυμεί να μιμηθεί τις συνθήκες διαβίωσης στην αυτοκρατορία που θέλει να είναι ο Πούτιν.
Ο ρόλος της Κίνας
Ούτε ο Τραμπ και ο Πούτιν θα μπορέσουν να κυβερνήσουν τον κόσμο χωρίς την Κίνα.
Μια συμφωνία μεταξύ τους μπορεί να είναι η ιδέα του Τραμπ να μπεί σφήνα μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου, αλλά αυτό είναι απίθανο να λειτουργήσει, δεδομένης της εξάρτησης της Ρωσίας από την Κίνα και του ανταγωνισμού της Κίνας με τις ΗΠΑ.
Εάν ο Τραμπ συνάψει συμφωνία και με τον Σι, για παράδειγμα για τις κινεζικές εδαφικές διεκδικήσεις στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, πόσο μάλλον για την Ταϊβάν, το μόνο που θα πετύχαινε είναι περαιτέρω περιστολή των ΗΠΑ στο δυτικό ημισφαίριο.
Αυτό θα άφηνε τον Πούτιν και τον Σι να επιδιώξουν τη δική τους, υπάρχουσα συμφωνία για μια εταιρική σχέση χωρίς όρια, χωρίς να εμποδίζεται από ένα αντίβαρο υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.
Από τη σκοπιά αυτού που απομένει από τη φιλελεύθερη διεθνή τάξη και τους υποστηρικτές της, μια συμφωνία Πούτιν-Ξι έχει επίσης έναν απόκοσμο παραλληλισμό στην ιστορία,το βραχύβιο σύμφωνο Χίτλερ-Στάλιν του 1939.
Μόνο που αυτή τη φορά, δεν υπάρχουν πολλά να υποδηλώσουν ότι η συμμαχία Πούτιν-Ξι θα καταρρεύσει το ίδιο γρήγορα.
