p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px 'Helvetica Neue'; color: #454545}
Ένα μεγάλο «αγκάθι» στην διαπραγμάτευση μεταξύ Κυβέρνησης και Δανειστών είναι ο έλεγχος του Μηχανισμού Ρήτρας Απόκλισης.
Όπως είναι αναμενόμενο, τον έλεγχο αυτού του μηχανισμού επιθυμεί να κρατήσει για τον εαυτό του το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, έχοντας προφανέστατα την συμπαράσταση του γερμανού ΥΠΟΙΚ, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος δεν έχει εμπιστοσύνη σε άλλους θεσμούς αλλά και επειδή αυτός είναι ο βασικός λόγος εμπλοκής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης.
Είναι εξίσου ευνόητη η αντίθεση της ελληνικής κυβέρνησης σε μιά τέτοια προοπτική, επειδή ο μηχανισμός αυτός θα αποφασίζει ποια θα είναι τα επιπλέον μέτρα που θα χρειάζεται να λαμβάνονται.
Αλλά και πέραν αυτού, η αποδοχή από την κυβέρνηση Τσίπρα αυτής της αρμοδιότητας του Ταμείου θα αποτελέσει επικοινωνιακή συντριβή, αφού η ελληνική κυβέρνηση έχει ανοίξει μεγάλο μέτωπο κατά του ΔΝΤ, με προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες και δεν θα μπορεί να διαχειριστεί το γεγονός ότι θα δοθεί στον Τόμσεν η μπαγκέτα του ελληνικού ζητήματος.
Να σημειωθεί ότι αυτός ο Μηχανισμός Ρήτρας Απόκλισης θα αποφασίσει αμέσως μετά τη λήξη του 3ου Μνημονίου, δηλαδή τον Αύγουστο του 2018, αν η χώρα πιάνει τον στόχο του 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα και κατά συνέπεια εάν θα ληφθούν επιπλέον δυσβάστακτα μέτρα.
Με δεδομένη την αποδοχή και από το ΔΝΤ του «σπασίματος» των μέτρων 2% του ΑΕΠ που απαιτούσε σε 1,8 δισ ευρώ για το 2019 από μείωση συντάξεων και 1,8 δισ ευρώ από την μείωση του αφορολόγητου, ο έλεχγος του μηχανισμού καθίσταται κεντρικό θέμα στην πορεία των διαπραγματεύσεων αρχής γενομένης απο την τηλεδιάσκεψη της Τετάρτης.
