Ο φόβος και ο τρόμος των πλασμάτων που ρουφούν το αίμα, ζουν τη νύχτα, αποφεύγουν το φως του ήλιου και πάνω από από όλα είναι απέθαντοι υπάρχει από την αρχαιότητα.
Τα πραγματικά αρχαιολογικά στοιχεία του φόβου των νυκτόβιων ανατριχιαστικών πλασμάτων είναι τουλάχιστον 5000 ετών και προέρχονται από τη Σουμερία στη Μεσοποταμία.
Τα βαμπίρ είχαν ιδιαίτερη θέση στις δεισιδαιμονίες των σλαβικών πολιτισμών. Στην Ανατολική Ευρώπη, από την Πολωνία μέχρι τα Βαλκάνια, επινοήθηκαν πολλές περιφερειακές μέθοδοι ήδη από τους προχριστιανικούς χρόνους, οι οποίες διέφεραν ανάλογα με την εποχή, για να αποτρέψουν τα βαμπίρ να βγουν από τους τάφους τους και να προκαλέσουν αναστάτωση.
Αποκεφαλισμένοι, στριφιγυρισμένοι, ζυγισμένοι με πέτρες
Η ταφή αποκαλύφθηκε το 2024 στον αρχαιολογικό χώρο Rasaska, περίπου 100 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Ζάγκρεμπ. Ο χώρος Rasaska ανακαλύφθηκε το 2011 κατά τη διάρκεια μιας ολοκληρωμένης έρευνας του κοντινού μεγαλύτερου οικισμού Bobare. Πρόκειται προφανώς για ένα οχυρωματικό συγκρότημα που χτίστηκε από τους Ναΐτες Ιππότες τον 13ο αιώνα, το οποίο αργότερα κατέλαβαν οι Ιππότες του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη και στη συνέχεια οι τοπικοί ευγενείς.
Ωστόσο, πρόσφατες ανασκαφές έχουν επίσης υποδείξει την παρουσία ενός θρησκευτικού κτιρίου, πιθανώς μιας εκκλησίας. Κοντά σε αυτά τα οικοδομικά λείψανα έχουν εντοπιστεί μέχρι σήμερα 181 σκελετικές ταφές, καθώς και μεγάλος αριθμός διάσπαρτων οστών που δεν μπορούσαν να αποδοθούν σε συγκεκριμένο χώρο ταφής.
Ο υπόγειος τάφος πυρηνικών που κανένας δεν θα μπορέσει να επισκεφθεί ξανά για τα επόμενα 100.000 χρόνια
Κοντά στον τοίχο της εκκλησίας
Οι τάφοι που οι αρχαιολόγοι εξέτασαν λεπτομερέστερα χρονολογήθηκαν στον 15ο ή 16ο αιώνα χρησιμοποιώντας τη μέθοδο του ραδιοάνθρακα, αλλά ορισμένοι τάφοι που δεν έχουν ακόμη αναλυθεί λεπτομερέστερα είναι επίσης πιθανό να είναι πολύ παλαιότεροι. Η συντριπτική πλειονότητα των νεκρών είχαν θαφτεί με τον παραδοσιακό τρόπο στραμμένοι προς την ανατολή. Μόνο λίγοι από τους τάφους περιείχαν προσωπικά αντικείμενα, κυρίως κοσμήματα.
Αλλά ο τάφος με τον αριθμό 157 παρουσίασε μια εντελώς διαφορετική εικόνα: Ο τάφος κοντά στο νότιο τοίχο του θρησκευτικού κτιρίου δεν μπορούσε ακόμη να χρονολογηθεί ακριβώς, οι ειδικοί τον τοποθετούν προς το παρόν περίπου μεταξύ του 13ου και του 16ου αιώνα.
Αν και ο νεκρός τάφηκε αρχικά παραδοσιακά, στη συνέχεια αποκεφαλίστηκε με το κεφάλι να τοποθετείται περίπου 30 εκατοστά από το υπόλοιπο σώμα. Τα λείψανά του είχαν «στριφτεί» έτσι ώστε το πάνω μέρος του σώματός του να δείχνει προς τα κάτω και τα πόδια του να ξεχωρίζουν σε αφύσικη γωνία. Επιπλέον, μια μεγάλη πέτρα είχε τοποθετηθεί ανάμεσα στα πόδια του νεκρού και μια άλλη στην περιοχή του κεφαλιού.
Άσχημα χτυπήματα
Ο νεκρός, ένας άνδρας ηλικίας μεταξύ 40 και 50 ετών, προφανώς πέρασε πολλά κατά τη διάρκεια της ζωής του: Υπήρχαν σαφή σημάδια έντονης σωματικής εργασίας στους σπονδύλους και τα κάτω άκρα, όπως και τραύματα.
Ο άνδρας είχε υποστεί και άλλα τραύματα λίγο πριν από το τέλος του, τα οποία μπορεί τελικά να έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο θάνατό του. Αυτά περιλαμβάνουν δύο τραυματισμούς στο πίσω μέρος του κεφαλιού ειδικότερα, οι οποίοι υποδηλώνουν βίαια χτυπήματα.
Η αξιοθρήνητη κατάσταση του άνδρα, αλλά κυρίως η αξιοσημείωτη διαδικασία κατά τη διάρκεια της ταφής, αποτελούν εύλογες ενδείξεις για την ερευνήτρια και την ομάδα της ότι ο πληθυσμός είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία στο γεγονός ότι ο νεκρός δεν έπρεπε να επιστρέψει (για παράδειγμα, πιθανώς για να εκδικηθεί για την αδικία που υπέστη).
Η ανησυχία για τον βαμπιρισμό φαίνεται να αντικατοπτρίζεται σαφώς στις συνθήκες του ευρήματος, γράφουν οι ερευνητές στο Military Orders and Their Heritage, μια συλλογή μελετών με την ευκαιρία ενός πρόσφατου επιστημονικού συνεδρίου.
Στην περίπτωση αυτή, όπως και σε όλες όσες αφορούν σε βρυκόλακες και λαικές παραδόσεις και δοξασίες, όλα γίνονται με υποθέσεις, χωρίς γραπτά αρχεία, τα οποία πολύ σπάνια σώζονται σε τέτοιες περιπτώσεις.
