Τον Ιανουάριο του 1967 ζητήθηκε από τους Βρετανούς επιστήμονες να βοηθήσουν στη λύση του μυστηρίου των ιπτάμενων δίσκων. Το αίτημα αυτό προήλθε από το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο, το οποίο είχε αναλάβει την επιστημονική έρευνα των αγνώστων πτητικών μηχανών, για λογαριασμό της Αμερικανικής Αεροπορίας.

Επικεφαλής της ομάδας των Αμερικανών επιστημόνων ήταν ο Edward Condon, Καθηγητής της Αστροφυσικής στο πανεπιστήμιο αυτό. Η Αμερικανική Αεροπορία διέθεσε το εξωφρενικό, για την εποχή, ποσό των τριακοσίων χιλιάδων δολαρίων, για να πραγματοποιηθεί η εν λόγω έρευνα.

Ο Καθηγητής Edward Condon επιθυμούσε τη συνεργασία Βρετανών και ξένων επιστημόνων, ώστε να πετύχει το καλύτερο αποτέλεσμα. Ο ίδιος ανέφερε: «Αναζητούμε πληροφορίες από κάθε δυνατή πηγή, αρκεί να είναι αξιόπιστες. Δεν αμφιβάλλω ότι πολλοί άνθρωποι στην Αγγλία και στην Αμερική ενδιαφέρονται για τους ιπτάμενους δίσκους. Αυτό που δεν γνωρίζω είναι αν κανείς στην Αγγλία πραγματοποίησε σοβαρή επιστημονική προσπάθεια να τους εξηγήσει. Αρχίσαμε την εργασία μας εδώ, αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα να διερευνήσουμε».

Από το 1947 εθεάθησαν πάνω από 10.000 άγνωστα ιπτάμενα αντικείμενα μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και όλα, εκτός από 646, μπορούσαν να εξηγηθούν ως μετεωρολογικά φαινόμενα, δορυφόροι ή αστρονομικές εμφανίσεις.

Αυτός, όμως, ο μικρός αριθμός εξακολουθούσε να προκαλεί περιέργεια και ενδιαφέρον. Άλλωστε, μια ομάδα επιστημόνων θεωρούσε ότι τα αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα ήταν αγγελιαφόροι ενός άλλου κόσμου. Μια άλλη ομάδα, όμως, αποτελούμενη από κάποιους επιστήμονες και κυρίως από πολλούς κυβερνητικούς εκπροσώπους, υποστήριζαν ότι οι μυστηριώδεις πτητικές μηχανές ήταν απλώς παραισθήσεις, που δεν άξιζε τον κόπο να ερευνηθούν.

Προφανώς, η ορθή επιστημονική στάση προϋποθέτει να ερευνώνται όλες οι πτυχές ενός θέματος και να καταλήγουν σε ένα ασφαλές συμπέρασμα, απαλλαγμένο από κάθε είδους προκαταλήψεων, όσο κι αν αυτό αντίκειται στον τρόπο που έχουμε συνηθίσει να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα.

Ακόμα και οι ίδιοι οι επιστήμονες δεν είναι ασυνήθιστο να σφάλλουν καμιά φορά. Για παράδειγμα, ο Δρ. Λάτνερ, μιλώντας στη συνεδρίαση της Βρετανικής Εταιρείας το 1838, είχε υποστηρίξει ότι «το να επιχειρήσει ο άνθρωπος να χρησιμοποιήσει τα ατμόπλοια για να διασχίσει τον Ατλαντικό Ωκεανό, ισοδυναμεί με το να σχεδιάσει ένα ταξίδι στη Σελήνη».

Φυσικά, μόλις δυο χρόνια αργότερα, οργανώθηκε τακτική ατμοπλοϊκή υπηρεσία με πλοία των 1.000 τόνων.

Ο Λόρδος Κέλβιν, ομοίως, ο οποίος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους φυσικούς της Βικτωριανής Εποχής, διατράνωνε: «Δεν έχω το παραμικρό μόριο πίστης στην εναέρια πλεύση, πλην των αερόστατων».

Κι όμως, επτά χρόνια αργότερα, οι αδελφοί Ράιτ κατόρθωσαν να πετάξουν για 12 δευτερόλεπτα σε απόσταση 40 γιαρδών.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», στις 17/01/1967…