Όταν πρωτοδιάβασα το ''Πλούσιοι και Φτωχοί'' του Γρηγόρη Ξενόπουλου, ήμουν κοριτσόπουλο στην εφηβεία. Οι φτωχοί Ρουκάληδες και οι πλούσιοι Δαγατοραίοι είχαν γίνει θέμα συζήτησης τότε στο σπίτι, γιατί έφερναν στην επιφάνεια την μονίμως υφέρπουσα πάλη των τάξεων που είχε σε ημερήσια διάταξη τον πόλεμο μεταξύ τους και στις πιο ασήμαντες εκφάνσεις της ζωής, οι οποίες κουβαλούσαν κάτι από το άρωμα του ''Να ντύσουμε τους γυμνούς'', του Πιραντέλλο.

Στις πλατιές συνθέσεις της ζωής που ''ζωγράφιζε'' με την πένα του ο Ιταλός μυθιστοριογράφος, μπαίναμε και εμείς οι νέοι, τα ''μεγάλα παιδιά'', για να ''κλέψουμε'' κάτι απ' την στοιχειώδη ή άξια λόγου πνευματική προπαρασκευή και την πείρα ζωής των ηρώων του, οι οποίοι βολόδερναν ανάμεσα στο ρεύμα του ρομαντισμού και του ρεαλισμού με όλες τις υπερβολές και απιθανότητες της καθημερινότητάς τους.

Βολόδερναν ανάμεσα στον ανθρωπισμό και την απανθρωπιά κρύβοντας τις αδυναμίες και την ηθική τους γυμνότητα, ίδια και απαράλλακτη με εκείνην της εποχής μας που βάφτιζε πίστη τη θρησκοληψία, σεμνότητα τη σεμνοτυφία, καθωσπρεπισμό τη συμμόρφωση με τον ''ορθολογισμό'' των κοινωνικών στερεοτύπων και υπακοή την υποκρισία...

Και τότε, όπως και τώρα, ξέσπαγαν μύρια πάθη που εξέθεταν τον ανθρώπινο ψυχισμό μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, αλλά καλύπτονταν όλα κάτω από το χαλί των κοινωνικών επιταγών, το πέπλο της προκατάληψης και την υπεροχή του πλούτου, ο οποίος θάμπωνε τις αξίες αφήνοντας τη διαρρύθμιση των συναισθημάτων έρμαιο στα ''θέλω'' του κόσμου και του υποκριτικού ''προοδευτισμού''.

Η εποχή της ''Αλλαγής'' δεν κουβαλούσε μόνο προοδευτικές απόψεις, αλλά και σύγχρονες ή εκλεπτυσμένες προκαταλήψεις περί ελεύθερης συμβίωσης και απομάκρυνσης από το πρότυπο της συνειδητής τεκνοποίησης και αναπαραγωγής γενεών των Ελλήνων.

Ο ποπ αντισυστημισμός και η δυναμική της μείωσης του πληθυσμού άρχισε να εκδηλώνεται κυρίαρχα στη δεκαετία του '80, όταν οι γεννήσεις ανά έτος μειώθηκαν από τις 150.000 στις 100.000 σύμφωνα με στατιστικές έρευνες της εποχής.

Η πληθυσμιακή κατρακύλα ωστόσο προσπεράστηκε αψήφιστα ενισχυμένη απ' την αλλαγή που έφερε στην αγορά εργασίας η αναβάθμιση του ρόλου της εργαζόμενης γυναίκας, ο οποίος έκανε όλο και πιο θαμπό το πρότυπο της νοικοκυράς με την εικόνα της φτώχειας, της ανέχειας, κι ένα τσούρμο παιδιά νηστικά στο σπίτι.

Η οικογενειακή εστία άρχισε να χάνει την παλιά της αίγλη και μαζί μ' αυτήν τα ψυχικά γνωρίσματα που έκαναν τους Έλληνες να ξεχωρίζουν στον κόσμο: η απλότητα, η ευθύτητα και η ευγένεια, με κύρια ψυχικά γνωρίσματα τον αλτρουισμό και τη φιλοπατρία.

Έτσι διαμορφώθηκε ο νέος τύπος Ελλήνων που απείχε παρασάγγας από τον κλασικό τον οποίο τον έβρισκες πλέον μόνο σε λογοτεχνικές αναφορές όπως εκείνη του Εμμανουήλ Λυκούδη στα μυθιστορήματά του, όπου περιέγραφε τους Έλληνες της γενιάς του (19ος-20ος αι.) ως ''καλούς ανθρώπους, χρηστούς, αφοσιωμένους εις το καθήκον, θυσιαζομένους υπέρ των άλλων, αδικουμένους πολλάκις, καταδιωκομένους, παλαίοντας δια να αποδείξουν την αθωότητά των, και γενικώς δυστυχείς, πονούντας, αποκλήρους, ταπεινούς''...

Η αχλύ των δίσεκτων χρόνων που ακολούθησαν τα έσβησε, ως δια μαγείας, όλα αυτά απ' το DNA των Ελλήνων, γι' αυτό και τα πέτρινα των μνημονίων μάς βρήκαν ξεσκέπαστους από αξίες και ''μεταλλαγμένους''.

''Μεταλλαγμένους'' μαζί με το ελληνικό εθνικό κράτος, που έγινε αίφνης ουδετεροεθνές κρατικό μόρφωμα με τους μισούς πολίτες να ασπάζονται την αθεῒα και την ουδετεροπατρία έχοντας σαν συνήγορο την πρόκληση της διαπολιτισμικότητας και πολυπολιτισμικότητας στην Παιδεία και την πολιτική των ανοιχτών συνόρων στο Μεταναστευτικό.

Έτσι οι λογής λογής μετανάστες που μας ήρθαν απ' τα τετραπέρατα της γης, έγιναν η... ελπίδα της ελληνικής Πολιτείας για αντιμετώπιση της πληθυσμιακής μας συρρίκνωσης. Ελπίδα-κατάρα, στην πραγματικότητα, που τρομάζει και θυμώνει τους Έλληνες και έχει αναγορεύσει σε θέμα συζήτησης για τη χώρα μας στον Διεθνή Τύπο την Υπογεννητικότητα (βλ. ρεπορτάζ-οδοιπορικό της γερμανικής Tageszeitung του Βερολίνου στην Νέα Ζίχνη Σερρών με τίτλο: ''Σβήνουν τα ελληνικά χωριά'').

Τρομάζει και θυμώνει τους Έλληνες, γιατί οι πολιτικές που διαιωνίζονται στο δημογραφικό είναι πολιτικές που οδηγούν στην αντικατάσταση πληθυσμού στην Ελλάδα. Και αυτό τη στιγμή που οι Γερμανοί το αντιμετωπίζουν με κόψιμο των επιδομάτων στους μετανάστες και πρόσφυγες, οι Ιταλοί με μετεγκατάστασή τους σε κέντρα αιτούντων άσυλο στην Αλβανία και οι Ισπανοί με απέλαση των ανεπιθύμητων μεταναστών στη Ρουάντα (κατόπιν συμφωνίας με τη χώρα της ανατολικής Αφρικής,) στην οποία η Βρετανία μετέφερε ήδη παράνομα τους δικούς της μετανάστες εγκαθιστώντας τους σε κέντρα κράτησης.

- Και εμείς; Τι κάνουμε εμείς για την αντιμετώπιση του Μεταναστευτικού; σας ακούω να ρωτάτε με έκδηλη αγωνία.

Εμείς αποφασίσαμε -- ως φαίνεται, δυστυχώς -- να χρησιμοποιήσουμε το Μεταναστευτικό σαν ''αντικλείδι'' για τη λύση (''ξεκλείδωμα'') του Δημογραφικού προβλήματος, αφού -- δια του καθ' ύλην υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου Δημήτρη Καιρίδη -- λειτουργούμε αυτοκτονικά σε εθνικό επίπεδο. Κι αυτό γιατί:

1. Πάμε στην Τουρκία ή περιμένουμε να συνεννοηθούμε προσεχώς (7 Δεκεμβρίου) με τον Ερντογάν στην Αθήνα για το ολοένα διογκούμενο αυτό θέμα, τη στιγμή που ο υπουργός Εσωτερικών του Αλί Γερλικαγιά είπε στον Έλληνα ομόλογό του ''Δεν παίρνουμε πίσω ούτε έναν μετανάστη'' (πρακτορείο Anadolu, Οκτώβριος '23).

Όπερ σημαίνει ότι θα έχουμε επικαιροποίηση της Ευρωτουρκικής Συμφωνίας για το Μεταναστευτικό το '16 και της προ τριμήνου συμφωνίας τριών σημείων για το Μεταναστευτικό μεταξύ Ελλάδας-Βουλγαρίας-Τουρκίας προς όφελος της τελευταίας...

2. Δεχόμαστε χωρίς ''κιχ'' το χτύπημα στην πλάτη από τον Αμερικανό πρέσβη Τζορτζ Τσούνη, που μας προτρέπει να πάρουμε πρόσφυγες και να τους κάνουμε ''καλούς Έλληνες'', θυμίζοντάς μας αλήστου μνήμης δηλώσεις για το Μεταναστευτικό επί υπουργίας Παυλόπουλου (κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή) και πρωθυπουργίας Τσίπρα.

3. Μετατρέπουμε σε γκέτο μεταναστών περιοχή της Ρόδου λίγους μήνες μετά την καταστροφή της απ' τις πυρκαγιές και σήμερα δηλώνουμε έτοιμοι να δεχθούμε 100-150 χιλιάδες πρόσφυγες από τη Γάζα, σαν δείγμα στήριξης στο Ισραήλ και ανθρωπισμού προς τους Παλαιστινίους.

Και όλα αυτά, ενώ -- κατά δήλωση Καιρίδη -- έχουμε δεδομένα τετραπλασιασμού των μεταναστευτικών ροών. Κι ενώ συμβαίνει αυτό, δεν τολμάμε να διαμαρτυρηθούμε γιατί μας... βαραίνει το ναυάγιο στην Πύλο που μας διέσυρε διεθνώς χάρη στους ημεδαπούς ακτιβιστές και τους ''Συριζαίους'' φιλομετανάστες οι οποίοι κατήγγειλαν το Ελληνικό Λιμενικό ως ένοχο γιατί το προκάλεσε...

Και το κακό δε σταμάτησε εκεί (στο θέμα αντιμετώπισης του Μεταναστευτικού που μας συνθλίβει οικονομικά, εθνικά και κοινωνικά), γιατί οι καταγγελίες κατά της ίδιας της χώρας τους έγιναν αφορμή να ανοίξει και τρίτο μεταναστευτικό μέτωπο (μετά από εκείνο στον Έβρο και τα νησιά του ΒΑ-Ανατολικού Αιγαίου).

Μέτωπο στην ΝΔ Πελοπόννησο με μετανάστες από τη Λιβύη, οι οποίοι (μετά τη συμφωνία Μελόνι-Ράμα το περασμένο καλοκαίρι) λοξοδρομούν όλο και πιο συχνά και -- αντί για ρότα προς Ιταλία -- κατευθύνονται είτε στην Νότια Ελλάδα (Πελοπόννησο) είτε στη Βόρεια Ήπειρο με κίνδυνο αφελληνισμού των εν λόγω περιοχών μας.

Εν κατακλείδι, με τη δικαιολογία των φτηνών εργατικών χεριών και την αντιμετώπιση του χρονίζοντος δημογραφικού προβλήματος, η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να υπέκυψε στις πιέσεις των Ευρωπαίων και της Τουρκίας να μετατραπεί από χώρα πρώτης υποδοχής μεταναστών σε μόνιμο τόπο διαμονής τους με κίνδυνο την πληθυσμιακή αλλοίωσή της δια της πολυπολιτισμικότητας και αντάλλαγμα την είσπραξη από την Ε.Ε αδρού αντιτίμου μετά την αποδοχή του νέου ευρωπαϊκού συμφώνου Μετανάστευσης...

Το χρήμα και οι έξωθεν πιέσεις εξαγόρασαν προφανώς την εθνική συνείδηση των κρατούντων, για να δέχονται τον πολλαπλασιασμό των κλειστών Δομών στη χώρα μας λόγω και του πολέμου Χαμάς-Ισραήλ, που στρέφει τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες προς την Ε.Ε, αφού οι ομόθρησκες χώρες στην Μέση Ανατολή και την Αφρική δεν τους δέχονται .

Έτσι οι Δομές Φιλοξενίας στην Ελλάδα μετατρέπονται γοργά (λόγω των αυξημένων κατά 24% μεταναστευτικών ροών με βάση τα περσινά στοιχεία της FRONTEX) σε κολαστήρια ψυχών με... πρότυπα ''νεκροταφεία'' τα υπέρογκα κέντρα υποδοχής στην Ορεστιάδα, τη Λέσβο, τη Σάμο, τη Ρόδο, την Ήπειρο, την Μεσσηνία και την Ηλεία...

Φευ! Όσο αδειάζουν από Έλληνες όμως περιοχές της πατρίδας μας, τόσο γεμίζουν από αλλόθρησκους και αλλοεθνείς μετανάστες και πρόσφυγες οι οποίοι είναι ανεπίτρεπτο να συγκρίνονται από ''προοδευτικούς'' φιλομετανάστες με τους δικούς μας Μικρασιάτες και Πόντιους πρόσφυγες οι οποίοι φιλούσαν την ελληνική γη με την άφιξή τους στην μητέρα Ελλάδα μετά την Μικρασιατική Καταστροφή (1922).

Με το σκεπτικό αυτό, είναι άηθες και ανιστόρητο να νομιμοποιηθούν 300.000 μετανάστες στη χώρα μας (Σεπτέμβριος, Financial Times) με μια επιχείρηση ''ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε'' για την αντιμετώπιση των ελλείψεων στην αγορά εργασίας και του δημογραφικού προβλήματος.

Κι αυτό γιατί δεν λαμβάνεται υπόψη η εθνική και κοινωνική επιβάρυνση του τόπου μας και η υποβόσκουσα τορπίλη διαρκείας που απειλεί με αλλοίωση τον ελληνικό πληθυσμό, πέραν του ότι θα εκτρέφει αυτός πολλά φίδια στον κόρφο του ισοδύναμα σε ισχύ με εσωτερικό μέτωπο στην καρδιά της επικράτειάς μας.

Την ίδια απειλή, πέραν της χρόνιας τουρκικής, διατρέχει και η μικρή Ελλάδα της Ανατολικής Μεσογείου, καθώς κινδυνεύει με αφανισμό ο Κυπριακός Ελληνισμός ευρισκόμενος σε μεταναστευτικό κλοιό υποκινούμενο από την Άγκυρα.

Συνελόντι ειπείν, από τη Θράκη μέχρι την Κύπρο ο Ελληνισμός συρρικνώνεται και δεν είναι ώρα για διακομματικές και διαταξικές διαμάχες (''Ρουκάληδες'' και ''Δαγατοραίοι'' πάντα θα υπάρχουν, άλλωστε), όταν κινδυνεύουν με αφανισμό οι ρίζες της ύπαρξής μας στις κοιτίδες του Ελληνισμού (Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος) και έχουμε -- πέραν αυτού -- τον ''Hannibal'' εξ Ανατολών στην πόρτα μας...