της Μαρίας Δουρουδή
Τα Ιεροσόλυμα δεν ήταν ποτέ στο μυαλό μου ως ταξιδιωτικός προορισμός. Τα έφερε όμως έτσι η ζωή που, λόγω δουλειάς, τα επισκέφτηκα και τότε κατάλαβα ότι η δημοσιογραφία έχει τα «τυχερά» της…
Καταρχάς, πρόκειται για ένα πολύ εύκολο ταξίδι από την Ελλάδα. Δυο ώρες για Τελ Αβίβ –που σου κόβει την ανάσα η θέα του από το αεροπλάνο- και μετά με ένα ταξί σε 50 λεπτά είσαι στην ιερή αυτή πόλη.
Η πρώτη αίσθηση; Έχεις δει τον Ιησού από την Ναζαρέτ; Δεν μπορεί, κάτι θα έχεις δει. Ε αυτή ήταν η πρώτη αίσθηση για μένα. Νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε σκηνικό της ταινίας του Φράνκο Τζεφιρέλι και ότι συμμετέχεις και εσύ στην πιο όμορφη ιστορία του κόσμου, την ιστορία του Ιησού.
Είχα την ευκαιρία, έστω για λίγο να περιηγηθώ μέσα στην παλιά πόλη και να δω τις τρεις από τις επτά πύλες της, την πύλη της Τζάφα, την πύλη της Δαμασκού και την πύλη του Ηρώδη. Από αυτές αλλά και από όλες τις πύλες μπαινοβγαίνουν καθημερινά χιλιάδες επισκέπτες. Η Ιερουσαλήμ είναι μια πόλη προσκύνημα αυτή καθεαυτή και όχι μόνο ο Πανάγιος Τάφος που είναι πόλος έλξης για 12 εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο!
Όλα τα κτίρια είναι χτισμένα με αυτή την καταπληκτική σε χρώμα ώχρας ιεροσολυμίτικη πέτρα, που δημιουργεί μια ατμόσφαιρα μυσταγωγική, η οποία σε παρασύρει, θες δε θες. Η πόλη σου αποκαλύπτεται από την πρώτη στιγμή. Έχει μια πολύ δυνατή αύρα και δεν μπορείς να μην νιώσεις ότι εκεί χτυπά η καρδιά της χριστιανοσύνης… όποιο δόγμα και αν πιστεύεις.
Μιλιούνια κόσμος κινείται στα σοκάκια της. Χιλιάδες επισκέπτες χάνονται στα μικρομάγαζα, που έχουν κατακλύσει παντού την πόλη. Δέσμες των 33-όσων και των χρόνων του Ιησού- κεριών, κομποσκοίνια, θυμιάματα, εικόνες αγίων, κομπολόγια, καντήλια, ένα διαρκές παζάρι, φωνές παντού. Οι Ισραηλινοί αγαπούν τους Έλληνες πολύ. Μόλις καταλάβουν ότι μιλάς ελληνικά, σου απευθύνονται και οι ίδιοι στα ελληνικά, σε καλωσορίζουν, σου χαμογελάνε, σε κάνουν να νιώθεις ευπρόσδεκτος. Άσε που σε διάφορα μαγαζιά ακούς ελληνική μουσική.
Όλοι οι δρόμοι, όλα τα σοκάκια, όλα τα βήματα οδηγούν στον ναό της Αναστάσεως, εκεί που βρίσκεται το παγκόσμιο μνημείο, ο Πανάγιος Τάφος. Μπαίνοντας στο ναό της Αναστάσεως κοντοστέκεσαι στο πρώτο πράγμα που βλέπεις, μια μαρμάρινη πλάκα, όπου λέγεται ότι εκεί τοποθετήθηκε το σώμα του Ιησού, μετά την σταύρωση. Οι προσκυνητές γονατίζουν μπροστά της, ακουμπούν τα χέρια τους και τα πρόσωπα τους, βάζουν πάνω τα προσωπικά τους αντικείμενα, διαβάζουν προσευχές. Αυτή η πλάκα, από τις 7 το πρωί που ανοίγει ο ναός μέχρι τις 7 τα βράδυ που κλείνει, δεν μένει ποτέ χωρίς άγγιγμα. Στα δεξιά και ανεβαίνοντας μια απότομη σκάλα βρίσκεσαι στο ναό του Γολγοθά-ορθόδοξος χριστιανικός ναός- εκεί όπου μεγάλο κομμάτι του βράχου του Γολγοθά σώζεται –προστατευμένος μέσα σε τζάμι- και εκεί όπου ίσως είναι ένα από τα ωραιότερα προσκυνήματα για μένα. Δίπλα στο βράχο υπάρχει ένα άνοιγμα, βάζεις το χέρι σου και αγγίζεις το σημείο που μπήκε ο σταυρός του Ιησού. Το έκανα πολλές φορές… γιατί δεν πίστευα ότι ζούσα αυτό που ζούσα.
Μέσα στον ναό της Αναστάσεως και πριν φτάσεις στον Πανάγιο Τάφο περνάς μπροστά από την εκκλησία των Αρμενίων, των Κοπτών, των Καθολικών… Όλα τα χριστιανικά δόγματα, που με τις ψαλμωδίες τους προσπαθεί το ένα να υπερκεράσει το άλλο.
Ναι, σε αυτή την πόλη που μαρτύρησε και σταυρώθηκε ο Χριστός, αιώνες μετά οι άνθρωποι δε μοιάζει να έχουν αλλάξει και πολύ… Τα αγκάθια από το στεφάνι που Του φόρεσαν στο κεφάλι τα νιώθεις παντού. Οι εκπρόσωποι των δογμάτων διεκδικούν ακόμη και το πλακάκι που θα πατήσεις μέσα στο ναό ως ιδιοκτησία τους. Κάθε ένα δόγμα υποστηρίζει ότι αυτό εκφράζει καλύτερα την ιστορία του Ιησού…
Και φτάνει εκείνη η ώρα που νιώθεις ότι σε αξίωσε ο θεός να προσκυνήσεις τον Πανάγιο Τάφο. Το συναίσθημα γίνεται ακόμη πιο μεγαλειώδες όταν ο Τάφος αυτός ανακαινίζεται από την διεπιστημονική ομάδα του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Δεν μπορείς να μην νιώσεις περηφάνια, βλέποντας αυτούς τους Έλληνες επιστήμονες να καθαρίζουν τις πέτρες του ιερού κουβουκλίου, να τις αρμολογούν με χειρουργική ακρίβεια. Η ουρά για να μπεις στο κουβούκλιο μέχρι έξω. Όλες οι θρησκείες και όλες οι φυλές του κόσμου θέλουν να αγγίξουν αυτόν τον τάφο.
Είχα την ευκαιρία για μερικά δευτερόλεπτα να μείνω μόνη μου μέσα στον Πανάγιο Τάφο και να προσευχηθώ. Την στιγμή εκείνη που άγγιξα την ταφική πλάκα σκέφτηκα: «και αν όντως πέρασε από δω; Και αν όντως μαρτύρησε για μας; Και αν όντως τάφηκε εδώ;»… Ερωτήματα που συγκλόνισαν την ύπαρξη μου για μερικά δευτερόλεπτα, που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Σε ευχαριστώ πολύ Ιερουσαλήμ για όσα με έκανες να νιώσω τρεις μέρες… Ελπίζω σύντομα να σε ξανασυναντήσω.
