Οι «σύμμαχοι» στο NATO Τούρκοι λοιπόν έχουν «τραγουδάκι» που λέει:
«Εφόσον υπάρχει στο κόσμο ο πρόστυχος ο Έλληνας, μα τον Αλλάχ δεν μου φεύγει αυτό το μίσος», ξεκινά το τραγούδι των Τούρκων κομάντος. Τραγούδι που κάθε στίχος του, κάθε λέξη του ξεχειλίζει από μίσος»Όσο στέκομαι και τον βλέπω απέναντί μου σαν σκυλί, μα τον Αλλάχ δεν μου φεύγει αυτό το μίσος.
1000 κεφάλια γκιαούρηδες δεν μπορούν να ξεπλύνουν αυτό το μίσος», λένε με βροντερή φωνή οι Τούρκοι.
Γιατί τόσο μίσος; Η επόμενη στροφή του απάνθρωπου άσματος εξηγεί: »Μοναδικός μου σκοπός είναι η εκδίκηση. Όταν έρθει η ώρα μου για το πεδίο της μάχης σε μια μέρα θα σφάξω 1000 γκιαούρηδες. Μα τον Αλλάχ, δεν μου φεύγει αυτό το μίσος».
Μέχρι το τέλος του τραγουδιού, τα ελληνικά κεφάλια που πέφτουν, όλο και αυξάνονται και όχι μόνο αυτά. Ότι μπορεί να ξεριζωθεί από ένα Έλληνα, οι Τούρκοι το ξεριζώνουν, τραγουδιστά.
«1000 κεφάλια από γκιαούρηδες δεν μπορούν να ξεπλύνουν αυτό το μίσος. Να έλιωνα με πέτρες τα κεφάλια 30.000 απ΄ αυτούς. Να ξερίζωνα με τανάλια τα δόντια 10.000 απ΄ αυτούς. Να πετούσα 100.000 πτώματα απ΄ αυτούς στο ποτάμι».
Εκτός από τους Τούρκους και οι υπόλοιποι γείτονές μας μας …μνημονεύουν κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής τους εκπαίδευσης. Βούλγαροι και Σκοπιανοί, έχουν σαν βασικό θέμα για τα δικά τους πολεμικά τραγούδια, τη Θεσσαλονίκη, η οποία πιστεύουν ότι δικαιωματικά τους ανήκει. «Ας μας Σολούν μαρς», τραγουδούν, που σημαίνει «εμπρός για τη Θεσσαλονίκη». Όσο για τους Αλβανούς; Αυτοί χρησιμοποιούν τα τραγούδια των Τούρκων εκπαιδευτών τους, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια έχουν αναλάβει την εκπαίδευση και την οργάνωση του στρατού των Τιράνων.
Αναγκαίο «κακό», λοιπόν τα «άσματα μίσους»; Ναι λένε όσοι πέρασαν την εκπαίδευση Ειδικών Δυνάμεων,που τα θεωρούν αναπόσπαστο κομμάτι της.
Ο ΥΦΕΘΑ πια και υποστράτηγος ε.α Νίκος Τόσκας είχε δηλώσει στην εφημερίδα ΝΕΑ:
«Τα συνθήματα χρησιμοποιούνται τους περισσότερες φορές συνειδητά για την ανύψωση του ηθικού των στρατιωτών και ειδικότερα στους καταδρομείς αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας που διαμορφώνεται στο σώμα». Ο ίδιος παραδέχεται πως όταν ήταν διοικητής στρατιωτικής μονάδας στον Έβρο προέτρεπε τους στρατιώτες του να τραγουδούν παρόμοιους «ύμνους». Και συνεχίζει «Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ταλαντεύομαι αν έκανα τότε τη σωστή επιλογή»!
