Η Μαρία Δαμανάκη, πρώην κοινοτική επίτροπος και σύμβολο της Αριστεράς, εξαπόλυσε μία αιρετική πρόταση που προκαλεί σεισμό, Προτείνει κοινό θαλάσσιο πάρκο με Τουρκία και συζήτηση για χωρικά ύδατα, αποδομώντας τις γεωτρήσεις στο Ιόνιο και την κυβερνητική «φιέστα» ενώ στη συνέχεια θέτει ευθέως θέμα συνεργασίας με την Τουρκία, στον τομέα των θαλάσσιων πάρκων, θέτοντας ένα συνολικότερο θέμα αδιεξόδου στην κούρσα του ανταγωνισμού στους εξοπλισμούς. Σε μια εποχή γεωπολιτικών πιέσεων που ζούμε με Την Τουρκία η Δαμανάκη καλεί σε σύμπραξη – αλλά τι ακριβώς προτείνει; Να μοιραστούμε τα πάντα με την Άγκυρα;

Η Bayer καταρρέει κάτω από το βάρος δεκάδων χιλιάδων καταγγελιών για πρόκληση καρκίνου

Η Δαμανάκη αποδομεί τις γεωτρήσεις: «Οι εξορύξεις δεν είναι λύση, ειδικά σε θαλάσσιο περιβάλλον. Στην Ανατολική Μεσόγειο, μεγάλα βάθη, χωρίς σαφή εικόνα κοιτασμάτων – οι προσδοκίες δεν βασίζονται σε επιστήμη» .

Στο ερώτημα εάν πρέπει να γίνουν οι γεωτρήσεις, η κυρία Δαμανάκη, κάνει ένα βήμα πίσω, αποφεύγοντας να συγκρουστεί μετωπικά με την κυβέρνηση: «Είμαι Ελληνίδα. Αναγκαστικά προτάσσω την εθνική ανάγκη να μη μείνει η Ελλάδα έξω από το γεωπολιτικό παιχνίδι. Η Chevron και η Exxon Mobil που είναι στη Λιβύη ενδιαφέρονται για τις εν δυνάμει ελληνικές θαλάσσιες ζώνες. Και αν η Ελλάδα θέλει να υπάρχει στην Ανατολική Μεσόγειο και να έχει θαλάσσιες ζώνες, αυτό δεν μπορεί να το αγνοήσει. Παρόλο λοιπόν που είμαι εναντίον των εξορύξεων, λέω ότι σε αυτή τη φάση, για λόγους γεωπολιτικούς και εθνικούς, η Ελλάδα δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να αρνηθεί τις έρευνες. Για τις γεωτρήσεις θα μιλήσουμε αργότερα, αν υπάρξουν ευνοϊκά δεδομένα».

 Σοβαρά; Μετά από χρόνια «χρυσές φιέστες», τώρα η λύση είναι... «συζήτηση»;

Για  την Τουρκία: «Ναι σε κοινό πάρκο – στα Δωδεκάνησα, εντός υδάτων μας, η Άγκυρα δεν μπορεί να αντιρρήσει» . «Αντίθετα, οι δηλώσεις Φιντάν δείχνουν διάθεση» – και προτείνει συμπραξη για προστασία Αιγαίου, ακόμα και εκτός υδάτων. «Συμφωνία για χωρικά ύδατα ‘έως’ 12 ν.μ. – όχι ‘στα’ 12» 

 Ζητά «επιτέλους να βγούμε από την απατηλή μας μακαριότητα. Και αργά ή γρήγορα να συζητήσουμε τι θέλουμε με την εξωτερική μας πολιτική».

Και εξηγεί , εξαιρώντας την επίλυση των διαφορών με ένοπλη σύρραξη: «Δύο είναι οι δρόμοι που μένουν. Ο ένας είναι αυτής της περίφημης ακινησίας. Και ο άλλος της ανάληψης πρωτοβουλιών τον οποίο υποστήριζα πάντα. Διότι ποτέ ευνοεί η ακινησία μια χώρα; Την ευνοεί αν μπορεί να έχει βάσιμες προσδοκίες ότι στο μέλλον η κατάσταση θα αλλάξει ουσιαστικά υπέρ της. Για να μιλήσω πιο συγκεκριμένα και ίσως απλουστευτικά: Εάν είχαμε προσδοκίες ότι τεχνολογικά θα γίνουμε κάτι σαν το Ισραήλ, ή ότι θα έχουμε ένα ορυμαγδό επενδύσεων ώστε να αναβαθμιστούν στο πεδίο της ήπιας ισχύος, ή την εντύπωση ότι ο γείτονας θα καταστραφεί τότε θα είχε νόημα να υπερασπιζόμαστε την ακινησία. Δεν τα βλέπω όμως. Η ακινησία επιπλέον είναι και ακριβή. Ξοδεύουμε πάρα πολλά σε εξοπλισμούς όπως είναι η κατάσταση τώρα γιατί δεν μπορεί να είμαστε μια ανοχύρωτη χώρα. Μέχρι πότε όμως θα αντέχουμε στην κούρσα; Αλλά επιπλέον υπάρχει και η ιστορική μνήμη που αυτοί που υπερασπίζονται την ακινησία την ξεχνούν. Ποιος ήταν ο πρώτος που είπε ότι το δικαστήριο της Χάγης μπορεί να δώσει λύση; Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Αυτό το είχαμε ξεχάσει».

Η Δαμανάκη: «Κανένας πρωθυπουργός δεν μπορεί να συζητήσει τα 6 ν.μ. – αλλά η επέκταση είναι κυριαρχικό δικαίωμα. Το 2003, Σημίτης ήταν κοντά, αλλά δεν τόλμησε» . Σοβαρά, κυρία Δαμανάκη; Μετά από αιώνες τουρκικής απειλής, προτείνετε να ‘συζητήσουμε’ υδάτα και πάρκα; Κοινό πάρκο με Τουρκία; Μοιραστείτε τα ‘έως’ 12 ν.μ.; Αυτό δεν είναι ρεαλισμός – είναι παραίτηση

Η Δαμανάκη καλεί: «Βγείτε από μακαριότητα – συζητήστε εξωτερική πολιτική». «Ακινησία κοστίζει ακριβά – χάνουμε σε εξοπλισμούς. Από 2012, Σημίτης, Καραμανλής, έβλεπαν Χάγη» (Βήμα). «Δεν θέλουμε ένοπλη σύγκρουση αλλά η ακινησία δεν ευνοεί. Εθνική ανάγκη είναι να μην μένουμε έξω από γεωπολιτικό παιχνίδι» . Σοβαρά; Μετά από casus belli, γκρίζες ζώνες, εμπάργκο, η λύση είναι «συζήτηση με Τουρκία»; Κοινό πάρκο; Επέκταση ‘έως’ 12 ν.μ. με συμφωνία; Η Δαμανάκη, με «εθνική ανάγκη», προτείνει συμπραξη – αλλά τι ακριβώς; Να μοιραστούμε το Αιγαίο;