Αυτά είναι τα βασικά σημάδια ότι η υπερκόπωση δε χτυπά στου κουφού την πόρτα, αλλά τη δική σου.
– Ξυπνάς, μέσα, στη νύχτα και δεν μπορείς να κοιμηθείς ξανά. Όσο παράλογο και αν σου ακούγεται, η υπερκόπωση συνήθως εκδηλώνεται μέσω της υπερέντασης. Δεν είναι ότι δεν είσαι κουρασμένη, αλλά το άγχος σου που συνοδεύει την κατάσταση δε σε αφήνει να κλείσεις τα μάτια σου. Αποτέλεσμα; Να έχεις άστατο ύπνο και περισσότερη κούραση να «κάθεται» στην πλάτη σου.
– Δεν μπορείς να συγκεντρωθείς εύκολα. Θέλεις να (ξε)φύγεις. Να αποδράσεις. Να αφήσεις και το σώμα σου να ταξιδέψει. Γιατί, το πνεύμα το κάνει ήδη.
– Παραμελείς τον εαυτό σου. Ακόμα και όταν έχεις ρεπό, προτιμάς να κάτσεις νωθρή και να γίνεις παρατηρητής της ίδιας σου της ζωής. Δε σε φροντίζεις.
– Αισθάνεσαι θλίψη. Αρκετές έρευνες έχουν φέρει στο προσκήνιο την άμεση σχέση της κούρασης με τη ψυχολογική κατάρρευση. Αλήθεια, μήπως, κάθε Κυριακή σε πιάνει μία ανεξήγητη μελαγχολία; Ψάξε μήπως η αιτία δεν είναι τόσο ψυχολογική όσο ζωτική.
– Αισθάνεσαι ότι όλοι έχουν εξωπραγματικές προσδοκίες από εσένα. Το αφεντικό, η μαμά, τα παιδιά σου. Θέλουν να είσαι πανταχού παρών και εσύ απλά θες για λίγο να χαλαρώσεις.
– Νιώθεις συναισθηματικά άδειος. Το επόμενο στάδιο της υπερκόπωσης, μετά τη μελαγχολία, είναι να μην αισθάνεσαι τίποτα. Εκτελείς τις υποχρεώσεις σου μηχανικά, χωρίς καν να θυμάσαι μετά αν τις έκανες όλες.
– Αρρωσταίνεις συχνά. Ψάχνεις μανιωδώς να βρεις ποιος σε «κόλλησε». Όμως, τελικά, o υπαίτιος είναι το πεσμένο σου ανοσοποιητικό.
– Εμφανίζεις πολλές πληγές. Λίγο στα πόδια, πολύ στα ούλα και ξαφνικά έχεις χάσει το μέτρημα. Η λύση, όμως, δε βρίσκεται σε κάποια κρέμα, αλλά στον ύπνο που το χρειάζεσαι πολύ.
– Θυμώνεις με το παραμικρό. Δεν τολμά να σου πει κάποιος μία φράση και εσύ τα έχεις πάρει, ήδη, στο κρανίο. Ναι. χρειάζεσαι να πάρεις μία ανάσα.
– Δεν σε ενδιαφέρει να βγεις έξω με τις φίλες σου. Εσύ, που παλιά, οργάνωνες τις καλύτερες εξόδους…
