«Δυστυχώς όπου σταθεί κανείς ακούει επικρίσεις και παράπονα για τους κληρικούς μας και για την αδράνεια της Εκκλησίας μας. Αυτό στεναχωρεί και θλίβει κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό και πολύ περισσότερο εκείνους που έχουν πιο στενούς πνευματικούς δεσμούς με την Εκκλησία», έγραφε πριν από 65 περίπου χρόνια ο μεγάλος Φώτης Κόντογλου στο «Ασάλευτο Θεμέλιο». (εκδ. Ακρίτας σελ. 13).

Στην εποχή του τα προβλήματα εστιάζονται κυρίως εντός της Εκκλησίας. Τότε ξεκίνησε η τροφοδοσία της παναίρεσης, του τέρατος του Οικουμενισμού, το οποίο σήμερα επαχύνθη, έγινε αχόρταγο και «ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α. Πετρ. Ε’, 8). Τω καιρώ εκείνω το κράτος -και το παρακράτος- δεν τολμούσε να αντιπαραταχθεί στην Εκκλησία, τον σφοδρότερο εχθρό και πολέμιο του άθεου κομμουνισμού. Όταν παρήλθε ο κίνδυνος και έπεσε το…παραπέτασμα, ξεκίνησε και ο ύπουλος διωγμός κατά της Ορθοδοξίας. Τα διατάγματα των χριστιανομάχων Αυτοκρατόρων της Ρώμης και τα σουλτανικά φιρμάνια, αντικατέστησαν οι εγκύκλιοι, τα «Νέα Προγράμματα Σπουδών» του δήθεν υπουργείου Παιδείας. «Τώρα, στον σημερινό καιρό, οι εχθροί αλλάξανε όψη, γινήκανε κρυφοδαγκανιάρηδες με το χαμόγελο στα χείλια. Φίλοι δολεροί, που φαίνονται άβλαβοι μάλιστα κι ευεργέτες και καλόβολοι» και μειλίχιοι θα συμπληρώναμε και πάλι τον Κόντογλου, όπως ονομάτισε ο αρχιεπίσκοπος τον υπουργό Παιδείας. Δοκός εν τω οφθαλμώ του υπουργείου Υπνοπαιδείας-«Η Υπνοπαιδεία είναι η μεγαλύτερη ηθική και κοινωνιστική δύναμις όλων των εποχών» γράφει ο Αλ. Χάξλεϋ στον «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο»- τα τελευταία χρόνια είναι το μάθημα των Θρησκευτικών. Θέλουν να το καταργήσουν, να εξαφανιστεί, να λείψει. Κόβουν ώρες, υπονομεύουν τις σπουδές, προωθούν καθηγητές στις θεολογικές σχολές με σαφή οικουμενιστικά διαπιστευτήρια, σβήνουν και ξαναγράφουν Προγράμματα Σπουδών της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης με στόχο, ανομολόγητο, την μετατροπή του μαθήματος σε θρησκειολογική τιποτολογία. (Και καλό είναι να το καταλάβουν όλοι αυτό και να μυρίσει και λίγο μπαρούτι ο διάλογος. Φτάνει πια με τις ανέξοδες αγαπολογίες και τις ιερές μουρμούρες περί συμπορεύσεως κράτους και εκκλησίας. Ποιο κράτος; Το κράτος των Φαραώ και των Σοδόμων…).

Στις 27 Ιουνίου δημοσιεύτηκε η εισήγηση του σεβασμιότατου μητροπολίτη Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κ. Εφραίμ, η οποία έγινε ενώπιον της Εκτάκτου Συνόδου της Ιεραρχίας. Σ’ αυτήν ο σεβασμιότατος παρουσίασε τα αποτελέσματα του διαλόγου της Εκκλησίας με το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) για την βελτίωση των Νέων Προγραμμάτων Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών. Ας με συγχωρέσει ο Επίσκοπος, αλλά μια παράγραφος της εισηγήσεώς του είναι και ανυπόστατη και απαράδεκτη και επικίνδυνη, διότι οπλίζει με επιχειρήματα τους αντιπάλους.

Αντιγράφω: «Και μην ξεχνούμε ότι σχεδόν κανείς δεν γίνεται χριστιανός μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας. Η χριστιανική ζωή γεννιέται αλλού και αλλιώς. Βλέπει το μικρό παιδί τους ανθρώπους του σπιτιού, πατέρα, μάνα, γιαγιά, παππού να κάνουν τον σταυρό τους πριν φάνε, να νηστεύουν, να ανάβουν το καντήλι και κυρίως τους βλέπουν να εκκλησιάζονται διότι τελικά ο δρόμος προς την Εκκλησία περνά μέσα από την ίδια την Εκκλησία προχωρεί σ’ αυτόν τον κόσμο διά της μιμήσεως και πάντως η πίστη αυτή δεν πρόκειται να γεννηθεί μέσα από τα σχολικά εγχειρίδια». Ουδείς διαφωνεί με το παράδειγμα της οικογένειας-«παράδειγμα τοις τέκνοις παρέχειν» βροντοφωνάζει ο άγιος Χρυσόστομος. Αλλά ως δάσκαλος δημοτικού σχολείου θεωρώ εντελώς άστοχη και άδικη την υποτίμηση της παρουσίας μας μες στην τάξη. Ο δάσκαλος στο δημοτικό σχολείο έχει, το γνωρίζω από πολυετή πείρα, περισσότερο κύρος και αυθεντία και από τους γονείς τις περισσότερες φορές. Όταν ο μικρός μαθητής των Α ή Β τάξεων, που σημειωτέον δεν έχουν βιβλία Θρησκευτικών, λέει στους γονείς του ότι αυτό το είπε ο κύριος ή η κυρία μου, σημαίνει ότι καταγράφηκε ανεξίτηλα στην μνήμη του και κανείς δεν μπορεί να του αλλάξει γνώμη. Πηγαίνω συχνά στην ενορία μας στο Κιλκίς, στον ιερό ναό τους αγίου Δημητρίου, τους μαθητές μου και κοινωνούν και όταν τους λέω ότι έτσι γινόμαστε αδελφάκια του Χριστού, λάμπουν τα πρόσωπά τους. Αυτά δεν τα ξεχνούν τα παιδιά. Η αίθουσα διδασκαλίας, σεβασμιότατε, πολλές φορές αναπληρώνει την αδιαφορία των γονέων.Υπάρχουν σήμερα οικογένειες που ούτε τον σταυρό δεν μαθαίνουν να κάνουν τα παιδιά τους.

Κακώς υποτιμάτε τα σχολικά εγχειρίδια. Αν είχαμε υπουργείο Παιδείας Εθνικής, στην Γ’ και Δ’ δημοτικού, τα βιβλία των Θρησκευτικών θα έπρεπε να περιέχουν βίους αγίων και Ευαγγελικές Περικοπές. Πολλοί δάσκαλοι, αγνοώντας τις άνωθεν εντολές, διδάσκουν τα τιμαλφή της Πίστεως-πνευματικό αρματολίκι λέγεται αυτό. Τα τωρινά βιβλία, μπορεί να μην είναι τα καλύτερα, αλλά τα παιδιά του Δημοτικού τα αγαπούν. Η κατάργησή τους υποβιβάζει το μάθημα στα μάτια των μαθητών. Και είναι το μοναδικό βιβλίο που αποσύρεται, ενώ υπάρχουν τα πανάθλια βιβλία γλώσσας που αξίζουν μόνο για ανακύκλωση. Αυτά γιατί δεν τα αντικαθιστούν με φακέλους;

Όλα αυτά τα τα θρησκειολογικά καρυκεύματα μόνο σύγχυση θα επιφέρουν και τίποτε άλλο και όσοι δάσκαλοι νιώθουμε βαριά την σκιά των προγόνων μας, θα πετάξουμε το… φακέλωμα του μαθήματος στους κάδους. Χριστιανούς μες στις τάξεις δεν κάνουμε, αλλά εδραιώνουμε την πίστη των μικρών παιδιών, ρίχνουμε τον σπόρο τον καλό, ο σπόρος σήπεται αλλά δεν χάνεται, όταν έρθει η ώρα, του Θεού συνεργούντος, θα βλαστήσει και θα καρποφορήσει. Πόσες φορές δεν διαβάζουμε σε βιογραφίες σπουδαίων ανθρώπων την φράση: «ευτύχησε να έχει δάσκαλο τον τάδε».

Και πολλοί άγιοι διαφωνούν με την άποψή σας για το έργο του δασκάλου και την αξία του σχολείου. «Το σχολείο φωτίζει τους ανθρώπους… Από το σχολείο μανθάνομεν τι είναι Θεός τι είναι Αγία Τριάς…το σχολείο ανοίγει τας εκκλησίας και τα μοναστήρια» έλεγε ο Πατροκοσμάς. Ακόμα και σε τούτο το ψευτορωμαίικο αυτό συνεχίζεται. «Είναι μεγάλη υπόθεση ο σωστός δάσκαλος ιδίως στις μέρες μας! Τα παιδιά είναι άγραφες κασέτες, ή θα γεμίσουν βρώμικα τραγούδια ή βυζαντινή μουσική. Το έργο του δασκάλου είναι ιερό. Έχει μεγάλη ευθύνη και, αν προσέξη, μπορεί να πάρει μεγάλο μισθό από τον Θεό. Να φροντίζη να διδάσκη στα παιδιά τον φόβο του Θεού. Πρέπει να βρουν τρόπο οι εκπαιδευτικοί να περνάνε κάποια μηνύματα στα παιδιά για τον Θεό και για την Πατρίδα. Ας σπείρουν αυτοί τον σπόρο κι ας μην τον δουν να βλαστάνη. Τίποτε δεν πάει χαμένο. Κάποια στιγμή θα πιάση τόπο» έλεγε ο άγιος Παϊσιος, άποψη πολύ διαφορετική από την δική σας, σεβασμιότατε, παρήγορη για όσους δασκάλους αγωνίζονται για «ψυχή και Χριστό».

«Να ανταποκρίνεστε στην αγάπη των παιδιών με διάκριση εσείς οι εκπαιδευτικοί. Έτσι άμα σας αγαπήσουν θα μπορέσετε να τα οδηγήσετε κοντά στον Χριστό. Θα γίνετε εσείς το μέσο», συμβούλευε ο άγιος Πορφύριος. Οι άγιοι δεν απορρίπτουν, δεν χλευάζουν το έργο του δασκάλου, δεν θεωρούν χαμένη υπόθεση την, με διάκριση, εν Χριστώ παιδαγωγία. Υπάρχουν πολλοί δάσκαλοι και καθηγητές θεολόγοι που δεν έχουν παραδοθεί στις σειρηνωδίες της παραίτησης και του συμβιβασμού και μεταδίδουν με την φλόγα της ψυχής τους τον λόγο του Ευαγγελίου. Η μαγιά του Μακρυγιάννη υπάρχει στα σχολεία. Από τους Επισκόπους της Εκκλησίας μας περιμένουμε στήριξη, συναντίληψη και προσευχή για να πολλαπλασιάζονται σήμερα, εν μέσω της περιρρέουσας ασχήμιας και πολεμικής κατά της αμωμήτου Πίστεώς μας, οι ομολογητές δάσκαλοι και καθηγητές. Ηττοπάθειες και διαπιστώσεις για μάταιους αγώνες δεν αρμόζουν σε διαδόχους Καραβαγγέληδων ή Χρυσοστόμων…

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-θεολόγος
Κιλκίς