Στο άρθρο μου στις 25/9/2020 με τίτλο «», είχα αναφερθεί εκτενώς στο γεγονός ότι οι τουρκικοί στρατιωτικοί λεονταρισμοί σε ΝΑ Μεσόγειο και Λιβύη, ωθούν Ιταλία και Γαλλία να ενώσουν τις δυνάμεις τους στη Μεσόγειο, εξηγώντας ότι οι λόγοι εκτός από γεωπολιτικοί είναι και οικονομικοί.
Οι τέσσερις μεγαλύτερες πληθυσμιακά χώρες της Μεσογείου, η Αίγυπτος, Τουρκία, Γαλλία και Ιταλία, συγκεντρώνουν από κοινού άνω του 50% του πληθυσμού των Μεσογειακών κρατών.
Γαλλία και Ιταλία φανερά ενοχλημένες από την τουρκική παρουσία στη Λιβύη πρωτίστως και στη Συρία δευτερευόντως, έχουν δημιουργήσει μια ιδιότυπη συμμαχία, μάλλον κατανόηση θα έλεγα, προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους στη Μεσόγειο, επιδιώκοντας την περιθωριοποίηση των Τούρκων.
Σε αυτή τους την προσπάθεια, αρωγός είναι και η Αίγυπτος, η οποία για τους δικούς της λόγους (ιδεολογικούς και ασφαλείας) αντιτίθεται στην τουρκική επέκταση πρός τη Λιβύη
Επίσης κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει το ισχυρότατο στρατιωτικά Ισραήλ, το οποίο χαίρει της υποστήριξης των ΗΠΑ και το οποίο εξομαλύνει τις σχέσεις του σταδιακά με αραβικές χώρες του κόλπου, αλλά και της Αφρικής, όχι όμως μαι με την Τουρκία
Επίσης ΗΠΑ και Ρωσία βρίσκονται στην περιοχή για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.
Η σταδιακή στρατιωτική απόσυρση των ΗΠΑ από περιφερειακά μέτωπα που επιχειρήθηκε από τον πρόεδρο Trump και η οποία αναμένεται να συνεχιστεί ή τουλάχιστον να παραμείνει ως έχει και από τον Πρόεδρο Μπάϊντεν, μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται η Συρία και η Λιβύη και η υιοθέτηση του νέου αμερικανικού δόγματος σύμφωνα με το οποίο proxies κράτη ανά περιοχή του πλανήτη θα κληθούν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ, αλλάζουν τα δεδομένα στη Μεσόγειο.
Στην ΕΕ μετά το Brexit, η τριάδα Γερμανίας-Γαλλίας-Ιταλίας είναι πιθανό να αντικαταστήσει το τρίο Γερμανίας-Γαλλίας-Ηνωμένου Βασιλείου ως κύριου μοχλού της ευρωπαϊκής πολιτικής.
Με τη Γαλλία και την Ιταλία να συνεργάζονται στη Μεσόγειο, η μελλοντική στάση της Ευρώπης απέναντι στην Τουρκία είναι πιθανό να σκληρύνει, κάτι το οποίο αναμένεται να δούμε στην επικείμενη σύνοδο των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όμως η Γερμανία δεν καλοβλέπει την Γαλλοϊταλική προσέγγιση στη Μεσόγειο, για αυτό συνέστησε στον Ερντογάν να μαλακώσει τη στάση του έναντι της ΕΕ και να ρίξει γέφυρες επικοινωνίας.
Προσβλέπει να πετύχει τη διάσπαση της επαπειλούμενης Γαλλοϊταλικής σύμπραξης, αλλά και την αποστασιοποίηση της Γαλλίας από τα ελληνοτουρκικά.
Το αν θα πετύχει τα παραπάνω η Τουρκία με την προτροπή της Γερμανίας, είναι στα χέρια των ηγετών της Γαλλίας και της Ιταλίας , αλλά και των ΗΠΑ, αφού η κυβέρνηση Μπάϊντεν καλείται πλέον να διαχειριστεί μια αυταρχική Τουρκία, η οποία εκπροσωπείται από τον Ερντογάν, ο οποίος με την ανοχή και τη στήριξη του Τράμπ καταπάτησε το Διεθνές Δίκαιο και εφάρμοσε και εφαρμόζει μια άκρως επιθετική στάση στο Διεθνή περίγυρό της, αγνοώντας κατάφορα Συνθήκες, Διεθνείς Οργανισμούς και τους δυτικούς συμμάχους.
Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ σε σχέση με την Τουρκία αναμένεται να ακολουθήσει την τακτική του "καρότου και του μαστίγιου".
Κοινώς οι ΗΠΑ θέλουν την Τουρκία, αλλά δεν θέλουν τον Ερντογάν, τουλάχιστον όπως είναι τώρα.
Οι κινήσεις στις οποίες αναμένεται να προβούν οι ΗΠΑ θα εμπεριέχουν σαφή δείγματα καλής θελήσεως προς τον Ερντογάν, αλλά παράλληλα θα έχουν το χαρακτήρα της αναμονής ανταποδοτικής κίνησης από τον Τούρκο Πρόεδρο.
Σε αυτές τις κινήσεις οι ΗΠΑ δεν θέλουν να προβούν μόνες τους, αλλά σε συνεργασία με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Συνεπώς κάπου εδώ ο Ερντογάν θα πρέπει να αντιληφθεί ότι αν δεν θέλει να είναι μόνος του ενάντια στη Διεθνή Κοινότητα, θα πρέπει να ξεχάσει το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο για την ΑΟΖ και να λογικευθεί, στρέφοντας την προσοχή του στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει με την οικονομία του, τον Covid-19 και την προβληματική πολεμική του αεροπορία.
