π. Ανδρέας Κονάνος
Κι έρχεται ο Θεός και σου λέει: «Αγάπα, παιδί μου. Αγάπα κι άφησέ Με να σε αγαπήσω κι Εγώ, και θα σου φύγει κάθε φόβος». Οταν αγαπηθείς απ’ τον Θεό, όταν νιώσεις αγαπημένος, δεν φοβάσαι.
Πώς να φοβηθείς τώρα; Αφού νιώθεις απέραντη αγάπη και στοργή. Ο αγαπημένος δεν φοβάται. Ο αγαπημένος δεν έχει ανασφάλεια. Ο αγαπημένος νιώθει ζεστασιά, τρυφερότητα, χάδι, άγγιγμα. Ολα αυτά του παίρνουν τους φόβους.
Τι να φοβηθώ όταν νιώθω ότι μ’ αγαπάει ο Δημιουργός μου, ο Θεός μου, ο Ιησούς Χριστός!

Οταν καταλάβω ότι μ’ αγαπά, τότε πραγματικά δεν φοβάμαι. «Τι ποιήσει μοι άνθρωπος; Κύριος εμοί βοηθός». Σ’ εμένα και για μένα και για χάρη μου βοηθός μου είναι ο Θεός μου. Τι θα μου κάνουν οι άνθρωποι; Μόνο ό,τι επιτρέψει ο Θεός θα μου κάνουν. Αν ο Θεός τούς το επιτρέψει, θα κάνουν. Αλλά και πάλι ο Κύριος θα μ’ αγαπά. Και μέσα στις περιπέτειες πάλι θα μ’ αγαπά. Ολα αυτά που λέω τι είναι; Είναι απόπειρα αλλαγής του νου. Αλλαγή σκέψης, νοοτροπίας, ήθους. Αυτή η πνευματική αφύπνιση, που, όταν γίνει στη διάνοιά μας, θα δούμε αλλιώς τα πράγματα, τον κόσμο, τα γεγονότα. Και θα εξηγούμε τα πάντα κάπως αλλιώς. Μόνο όταν είσαι πολύ παιδί, μόνο τότε δεν λέει κάτι ο νους σου.

Μόνο τότε δεν βγάζεις συμπέρασμα. Το παιδικό μυαλουδάκι είναι ανοιχτό σε όλα. Του αθώου παιδιού ο νους είναι χωρίς ετικέτες. Ωσπου να το μάθουμε εμείς να πει «αυτό είναι κακό, αυτό είναι καλό», για το μικρό παιδί όλα είναι ευκαιρίες, όλα είναι αγνά, αθώα και καλά. Γι’ αυτό, άμα πάει ένας εγκληματίας σ’ ένα παιδάκι και του πει «δώσ’ μου αυτό» ή «άνοιξέ μου την πόρτα», το παιδί δεν ξέρει να πει «αυτός είναι κακός». Διότι το μυαλουδάκι του, ο νους του, είναι ανοιχτό. Δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους. Δεν τους έχει βάλει κάποια επιγραφή «αυτός είναι σωστός, του μιλάμε, αυτός είναι παλιάνθρωπος, του κλείνουμε τη πόρτα». Ολοι είναι ευκαιρίες του Θεού. Ολοι είναι καλοί. Μέσα απ’ τα μάτια του παιδιού όλοι είναι μοναδικοί. Θα πεις: «Εμείς δεν μπορούμε να έχουμε ένα τέτοιο μυαλό, γιατί θα μας κατασπαράξουν στην κοινωνία με τόση αθωότητα. Θα γίνουμε τελείως θύματα».

Ναι, αυτό λέει η λογική. Μα ο Αγιος Ισαάκ ο Σύρος λέει ότι το μικρό παιδί με την αθωότητά του πιάνει ένα φίδι και το φίδι τελικά μπορεί να μην το δαγκώσει. Εννοώντας μ’ αυτό το παράδειγμα ότι η αθωότητα αφοπλίζει. Το καθαρό μυαλό, το αθώο μυαλό, που δεν βάζει επιγραφές στους ανθρώπους ζει άλλα θαύματα. Πιστεύω να μη σε μπερδεύω. Προσπαθώ να σου πω γι’ αυτά τα παιχνίδια του νου που μας ταλαιπωρούν. Και για τις σκέψεις που μας βασανίζουν. Κάτι που δεν είχε ο Κύριος. Ο Κύριος δεν έβλεπε τους ανθρώπους κλεισμένους σε κουτάκια με ονόματα απέξω.

Δεν έζησε ανάμεσά μας πλησιάζοντας επιλεκτικά τους ανθρώπους, δηλαδή δεν είπε: «Σ’ αυτούς μιλάω. Στους άλλους δεν μιλάω. Αυτοί είναι οι σωστοί, αυτοί είναι οι κολασμένοι». Το αντίθετο έκανε. Πήγαινε στους κολασμένους -κολασμένους θα τους ονομάζαμε εμείς- και μίλαγε μ’ αυτούς. Κι έβλεπε άλλα πράγματα μέσα σ’ αυτούς. Αν ο νους μας γίνει πάλι αθώος κι αν αφεθεί στον Θεό, ώστε να λαμπρυνθεί και να φωτιστεί, θα δει τα πράγματα αλλιώς.
Από το βιβλίο του π. Ανδρ. Κονάνου «Στο βάθος κήπος».